Nooit meer bedelen – een droom?

LIBELLE, Wieke Biesheuvel: nooit meer bedelen - een droom?
15 juni 2009

Wieke - Nooit meer bedelen – een droom?
Column Wieke | 15-6-2009 | 10:37

Ik heb genoeg, veel meer dan jij: “Alsjeblieft, doe er je voordeel mee.” Zou het ooit zo gaan?

Aanstaande zaterdag is het AmsterdamDiner, ten bate van het Aids Fonds. Met veel artiesten en elke bekende Nederlander die je maar kunt verzinnen - tot en met vertegenwoordigers van het Koninklijk Huis - is erbij. Leuk jurken kijken, want er komt heel wat voorbij op dat gebied.

Helpt zo’n diner? Ja. Want een groot evenement als dit genereert enorm veel geld. Bedrijven ‘kopen’ tafels en niemand verlaat de tent zonder ingetekend te hebben voor forse bedragen. En met die bedragen kunnen onderzoek en goedkope medicijnen voor ontwikkelingslanden worden gefinancierd.



Tegenwoordig is de angst voor aids in de westerse landen aan het wegebben. Geslachtsziekten rukken weer op in Nederland, een teken dat men zich niet meer ongerust maakt. Wat stom is. Aan aids hoef je hier niet meer dood te gaan. In ontwikkelingslanden ligt dat totaal anders.


Ik zou mezelf niet zijn als ik me niet afvroeg: wat triest eigenlijk dat je zo’n diner moet organiseren. De mensen van het Aids Fonds kennende, zullen ze een presentatie geven over hun werk die er niet om liegt. Jammer dat niet iedereen het kan zien.

Juist deze week kwam ik weer in contact met Annemarie Rulos, een jonge Nederlandse vrouw die in Indonesië woont met haar Indonesische man en haar kinderen. Zij geeft haar ziel en zaligheid voor de verschoppelingen op het eilandje Batam. Ik ontmoette haar in 2004 en heb gezien hoe ze probeert kinderen die al heel jong in de gevangenis belanden, te helpen met onderwijs, voedsel en liefde. Waarom komen ze in de gevangenis terecht? Omdat hun ouders ze aan hun lot overlaten.

Waarom doen die ouders dat? Stel je voor: je bent visser. De zee is leeggevist en vervuild door de omringende industrieën van vooral de stad Singapore. Geen vis, geen inkomen. De vrouwen van de vissers gaan de prostitutie in. Ik heb ze ontmoet. Ik zag hun harde gezichten, maar ook hun tranen. Ik was in hun smerige bordelen en heb met ze gepraat. Ik zag hun kamertjes. Foto’s van hun kinderen, die niet mogen weten wat ze voor de kost doen.

Annemarie stuurde me dit gedichtje (een van de vele die ze heeft geschreven):

Tweestrijd

Verdiept
In mijn gedachten
Schrik ik
Van het groezelige handje
Dat plots verschijnt voor het zijraam

Vragend
Kijkt hij me aan
Smekend met zijn grote ogen
Om wat muntjes
Die voor mij weinig betekenen

Tweestrijd
Verdeelt mij
Geven betekent een maaltijd
Voor hem en de zijnen
Wat hard nodig is

Maar
Door te geven
Bezegelen we zijn lot
Afhankelijk van aalmoezen
Ontnemen we hem zijn kansen
Op een beter leven.

Ik herken elk woord. Het jongetje uit het gedicht hoort niet te bedelen op dat kruispunt vol stinkende uitlaatgassen. Hij hoort niet misbruikt te worden in een overvolle gevangenis. Want dat gebeurt. Kinderen die stelen gaan naar de gevangenis en zitten tussen volwassen criminelen in. Met alle gevolgen van dien. Kinderen zoals hij horen op school te zitten.

Ik hoop op tafelgenoten aanstaande zaterdagavond, aan wie ik dit verhaal kwijt kan. Ik hoop op betrokkenheid van Nederlanders bij kinderen ver buiten onze landsgrenzen. Met alleen een aalmoes komen ze er niet. Een droom?

http://www.anakasuh.nl
http://www.travelmessage.nl/setara (de website van Annemarie Rulos)


allegoededoelen.nl