Afgelopen zaterdag werd het eerste Brindo Festival gehouden, op initiatief van Stichting Arjati. Het programma was gevarieerd, en er was een verrassend goede ruimtelijke indeling voor het kleine wijkcentrum waar het gehouden werd (de Poelewei).
Het belangrijkste gedeelte van het programma werd verdeeld over twee zalen, één voornamelijk voor optredens, en de ander voor lezingen, interviews en de filmprojector.
De opening werd verzorgd door de band We Play, die o.a. soulcovers op hun repertoire hebben staan. Direct hierna volgde een Balinese dans door Sekar Ayu.
Behalve We Play waren er nog optredens van Fortnight, Eduard Sebastian, Duo Unity, Gerson & Friends (gospel) en Band Arjati.
Wat wel jammer was, was dat het schema en de tijdsplanning een beetje op een rommeltje uitliepen. Sommige lezingen en optredens begonnen te laat, andere werden uitgesteld of zelfs afgelast. Sommige van de medewerkers van Arjati die er liepen, waren hier zelf ook niet blij mee.
Liesje de Leeuw gaf twee interessante lezingen/verhalen, één over haar tante Nesje die als jong meisje als opdracht kreeg bijzondere batiks te verzamelen als aanloop voor het opzetten van haar eigen batikatelier. De tweede was een anekdotisch verhaal over hoe haar vader zich eens verschuilen moest voor een Japanse soldaat ten tijde van de bezetting. Dit was een fragment uit 'Niet veel jongens zoals hij', de biografie die zij over haar vader schreef in 2013. Twee mooie lezingen, heel goed gebracht door Liesje. Het verhaal van de batiks van Nesje maakt deel uit van een project van De Leeuw en Rens Heringa, dat in boekvorm onder de titel 'Gedragen doeken'
zal verschijnen.
Een bijzondere plaats was gereserveerd voor de derde generatie Indo's. Aanwezig waren o.a. Armando Ello van Hoezo Indo en Leroy Woudstra van meme-pagina Indo's Be Like. Zij werden geïnterviewd door Ricci Scheldwacht. Armando presenteerde zijn reeks fotoportretten van de 'twijfelindo's' (jongeren aan wie je in eerste instantie niet ziet dat ze Indo zijn). Leroy gaf aan dat hij, op basis van de populariteit van Indo's Be Like eventueel een evenement voor jongeren zou willen opzetten; vooralsnog echter niets concreets. De vertegenwoordigers van de derde generatie op dit podium waren het erover eens dat de Indische cultuur níét verdwijnt, maar evolueert.
Charlene Vodegel, ex-Indisch3.nl, hoewel afwezig bij de interviews, was actief met een vragenlijst gericht aan de jongere bezoekers van Brindo.
Wat het eten betreft: net buiten het gebouw waren er twee kraampjes, één voor snacks als risolles en bapao, en één voor saté met o.a. gado-gado. Bij het satékraampje was het erg druk, dat ze op een gegeven moment zelfs door hun saté heen waren en overgingen op het maken van mie. Dat had dus misschien uitgebreider gekund maar de sateetjes waren wel errug lekker. Verder was er nog de bar in de Poelewei zelf waar er drankjes konden worden besteld, en was er in de podiumzaal een klein standje dat tjendol en stroop soesoe verkocht. De soesoe roos met klapper en tjin tjau was ontzettend geslaagd.
Naast de optredens en lezingen waren er ook standjes met boeken, schilderijen en allerlei leuke snuisterijtjes.
Het festival duurde van 14:00 tot 22:30, maar om 19 :30 was ik al weg om de trein naar huis te pakken. Aan Brindo zelf heeft dat niet gelegen, het was er heel gezellig met een relaxte sfeer en een prima en veelzijdig programma. Jammer van de chaos in de planning, maar om eerlijk te zijn ben ik ook aan de praat geraakt met een aantal gasten, en toen lette ik ook niet zo strak meer op het programma. Hopelijk is dit de eerste van vele edities van Brindo, en zal de planning volgend jaar wat soepeler verlopen. Ik vond het in ieder geval erg leuk.