KANE komt met nieuw album: 'No Surrender'

Op vrijdag 27 november a.s. verschijnt het nieuwe album van Kane, getiteld 'No Surrender'



'No Surrender' is in een paar weken tijd opgenomen in Brussel. Dinand Woesthoff (zang en gitaar), Dennis van Leeuwen (gitaar), Nico Brandsen (toetsen), Ivo Severijns (bas), Robin Berlijn (gitaar) en Joost Kroon (drums) hebben in de warme weken van afgelopen zomer het album gezamenlijk ingespeeld. Woesthoff en van Leeuwen zijn samen met toetsenist Nico Brandsen verantwoordelijk voor de productie van het album.

'De afgelopen twee jaar hebben we met zo veel plezier met elkaar op het podium gestaan; dat gevoel wilden we in de studio vasthouden en vangen in sterke, bondige songs', aldus Woesthoff. 'Onze passie voor muziek maken groeit verder met elke plaat die we maken. Een soort onvoorwaardelijk vuur, waarmee we elke keer weer een nieuwe stap proberen te zetten."

Voor meer informatie: www.kane.nl

Terug naar de loods

Kane geldt in de Nederlandse rockmuziek al sinds het eerste succes als een bastion van bombast. Dinand Woesthoff en Dennis van Leeuwen waren serieuze rocksterren. En die moeten ook klinken als serieuze rocksterren, was het adagium.
Het resultaat: na het sprankelende debuutalbum As Long As You Want This kwamen drie platen die steeds meer verlangden naar de mogelijkheden van het mengpaneel in de opnamestudio, en zo steeds gepolijster én onpersoonlijker klonken.
Wat zonde, verzuchtte je soms, want vooral op Fearless (verschenen na de dood van Woesthoffs echtgenote Guusje Terhorst) verschenen de gedachten die in Woesthoffs hoofd omgingen vrijwel direct op muziek.
Op opvolger Everything You Want leek het Kane-kerntweetal, dat lange tijd vaker bandleden naar het arbeidsbureau zond dan uitzendwerk-koningin Anouk, bewust alle grondvesten onder het immense succes van de band vandaan te schoppen. De plots op elektronica leunende plaat dreunde over de hoofden van het grootste deel van de fankolonie heen. Niet verwonderlijk: de stem van Woesthoff kleurt gewoonweg onnatuurlijk bij de blikken bliepjes van de geflopte single Catwalk Criminal.
Nog geen twee jaar later toont No Surrender een opvallende kentering. Verdwenen is de studioverslaving van het duo, gekomen zijn een organisch geluid, aanstekelijke jongehondenenthousiasme en songs die je recht in het hart raken. Het door gospel beïnvloede titelnummer bijvoorbeeld of het prachtige, country-achtige High Places (met Ilse De Lange als tweede stem). Allebei kleine liedjes die aan eerlijkheid en puurheid drievoudig terugwinnen wat ze aan gladde gitaarpartijen missen.
Ook Love Over Healing (tevens titelnummer van de film Komt een vrouw bij de dokter) ademt behalve vakmanschap ook de rauwheid die we kennen van Woesthoffs ode aan zijn overleden vrouw op Dreamer. Gevolg: nu de gitaarmuren zijn afgebroken en niet meer afleiden, dringt de betekenis veel beter door.
Maar Kane kiest niet alleen voor subtiel en klein. De band (volgens Woestrhoff voor het eerst een echte band en niet langer een milde dictatuur) haalt soms ook ouderwets uit. Op het stuwende Here Comes The End of rocker Devil In Me klinkt Kane echter veel minder geforceerd rock-‘n’-roll dan eerder.
Het opnemen van No Surrender gebeurde niet in Los Angeles of New York, maar in Brussel. De repetities vonden gewoon plaats in een Delftse loods en voor inspelen stond de helft van het reguliere aantal dagen.
Toch is het effect evenredig veel groter. Sterker: No Surrender is minstens zo goed als debuut As Long As You Want This en misschien wel de beste Kane plaat ooit.


AD – 5 december 2009






alles lezen over Kane?
bekijk dan op Nieuws.nl het Dossier Kane