Rudymentary, de nieuwe cd van Rudy Lentze

Rudy Lentze heeft nieuwe cd: Rudymentary
Geplaatst op 28/05, 20:00 uur.

Foto: Jolanda Brons.

GRONINGEN - Geld heeft Rudy Lentze niet, gitaar spelen kan hij wel, vandaar dat zijn nieuwe cd, Rudymentary, is opgedragen aan zijn zoons: “Zodat ze later zeggen, die ouwe kon toch wel wat, haha.” De presentatie is zaterdag, bij de viering van dertig jaar Grand Theatre.

Lentze noemt de cd ‘een geslaagde liefdesverklaring’ een zijn twee kinderen, Rahsaan (15) en Joey (6). Het is alweer vijftien jaar geleden dat Rudy Lentze (1954, Bandung, Indonesië), zijn laatste plaat maakte, met zijn trio Bwana 3. In de tussentijd werkte hij wel samen met groepen als Electric Barbarian, The Monroes en Whipster, maar: “Ik heb rust in mijn kop nodig. Dat was er niet altijd. Ik heb ook een grimmige, donkere kant. Als je kinderen hebt, moet er wel rust en regelmaat zijn. Ik ben ook niet zo iemand als Benjamin Herman die zegt dat een muzikant twee platen per jaar moet kunnen maken. Dat vind ik een verkeerde ambitie. Ik moet altijd een reden hebben.”

Op Rudymentary stort Lentze zich op elementaire en tijdloze wijze op diverse genres. Van op dobro gespeelde intieme folk en country tot elektrische jazz, geïmproviseerde muziek en zelfs een knipoog naar r&b. Van de elf nummers zijn er acht van eigen hand, één traditional (de folkblues Reno Factory), twee covers (Hollow Log, ‘het mooiste van Beck’ en het thematische ‘Aisha’ van jazzpianist McCoy Tyner).

Consistent
“Er wordt mij altijd verweten dat ik niet consistent in stijl ben. Maar ik hou van muziek in alle mogelijke vormen. Het gebrek aan consistentie is juist de rode draad. De muziek was er ook het eerst in dit project en toen had ik met bassist Jon Ahmad Karyosemito en drummer Lielian Tan ineens een band, Rudy & his Fascinators. Meestal is het andersom, dan formeer je eerst een groep. Het opnemen bij Potsounds Studio ging vrij snel. Vanaf 2008 heb ik er aan gewerkt. De mastering gebeurde bij Mastersound Studio. Ik ben ook blij met distributeur, Sonic Rendezvous. Het zijn liefhebbers.”

Wat als vierjarige onder leiding van zijn strenge vader, een overlevende van een Jappenkamp in Nederlands-Indië, begon met het bespelen van de ukelele, groeide in zijn tienertijd uit tot een liefde voor het leven voor de gitaar. Lentze verliet Enschede om in Groningen Nederlands en Duits te studeren, maar het kwam er nooit zo van. De muziek had hem, na de kennismaking met Jimi Hendrix, Wilson Pickett, Johnny Jordaan en Nina Simone, stevig in zijn greep.

Grillig
Lentze groeide in die tijd uit tot een even gewaardeerde als grillige gitarist met bands als Plant (Westcoast-rock) en AA & The Doctors (rock-’n-roll) en The Managers (met Freddy Cavalli en Cees Meerman). Eigen bands volgden, waaronder Rudy’s Corner. De ontmoeting met gitarist René van Barneveld (Urban Dance Squad) leidde begin jaren negentig tot het Duo I.N.D.O. (In Nederland Door Omstandigheden) waarmee ‘krontjongend’ sporadisch werd opgetreden met country, jazzstandards, gospels en traditionele (Ierse) folk.

De inspiratie voor teksten haalde Lentze uit eigen omgeving. Het vaderschap bezingt hij in Rudy-o Daddy-o en Purple & Dumb en hij laat het licht schijnen op figuren uit de straat in ‘Down In The Neighbourhood’. Daarnaast is er het filmische ‘Oh My God… It’s Poetry’ en Asia Gone verhaalt over zijn wortels, zijn overleden Indonesische moeder die alleen het kasar Sundanees (de taal van de onderklasse) machtig was, de ontheemding en de vervreemding. De liefde, het missen ervan of het lijden eraan, komt terug in Rain, Sleet Or Snow en (Picked Your) Cherry. Het afsluitende Mailman’s Blues getuigt van zelfspot en gaat over zijn baantje als postbode.

“Ik leid geen wild rock ’n roll leven, niet meer en ik ben niet zo pamfletterig. Ik ben bij mezelf gebleven.”


groningergezinsbode.nl