Indonesië
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

Indonesië

Informatie- en nieuwsforum over Indonesië en Nederlands-Indië
 
IndexLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

 

 Littekens

Ga naar beneden 
AuteurBericht
Gast
Gast




Littekens Empty
BerichtOnderwerp: Littekens   Littekens Icon_minitimevr 19 nov 2010 - 15:37


Ik heb ze, die littekens die nooit meer weggaan en die altijd een herinnering oproepen.

Ik heb ze op mijn lichaam maar ook in mijn geest, de vraag is wat het verschil is.

Als ik naar mijn littekens kijk, zichtbaar op mijn lichaam dan zie ik de contouren van wat eens een wond was geweest, en ik heb er vele, net niet zichtbare maar wel duidelijk voor mijn ogen te herkennen plekjes.

Zo heb ik een tropische sfeer gehad die heel lang behandeld werd door de toenmalige arts met sulfaat en andere medicijnen.
Het hielp nauwelijks en ik leed er echt onder, niet zozeer dat het erg pijn deed, maar wel het ongemak van de alsmaar loslatende pleister en de alsmaar dieper wordende wond.

Het hielp maar heel weinig, al die toenmalige medicijnen en ik liep er een poosje mee, dan weer beterend dan weer verergerend. Totdat er op een dag mijn hond per toeval over de pleister likte.
Dat klinkt vreemd maar daags daarna genas het al ras en spoedig daarna was ik bevrijd van deze akelige aandoening.
Zo zie je maar hoe toevalligheden het en ander kunnen veranderen.

Ook andere verwondingen kan ik op mijn lichaam ontdekken, wat ernstige schaafwonden waren geweest toen ik al fietsend werd geschept door een betjak rijden, zo’n driewieler in Indonesië die twee passagiers vervoerde.

De man raakt zijn controle kwijt over zijn stuurvermogen en kwam knallend tegen mijn fiets aan waar ik mee op weg was om een bezoekje af te leggen aan een schoolvriendje voor zijn verjaardag.
Die verjaardag moest ik overslaan wat mijn fiets lag in de kreukels, ik lag in de kreukels en het ergste van alles was, het cadeautje dat ik meenam lag aan gorten.

Daarbij kwam ook nog dat ik mijn nichtje moest missen die bij mij in de klas zat en waar ik een klein beetje een wederzijdse verliefdheid mee had.
Ja ja, ook kleintjes kunnen in hun prille mensjes jaren verliefd zijn. Dat is maar goed ook, want wat is er mooier dan liefde? Niets toch?

Ik wou dat wij ons hele leven lang liefde zo intens voor elkaar konden voelen als kinderen dat doen.
Daarom verlang ik naar de kindertijd, met name de vroegere kindertijd waar wij nog niet zo verwend waren met allerlei technische speelapparaten, computer games waar geweld en oorlogen het spel zelf zijn. Ook hadden wij niet de TV die ons volstopte met geweld films waar het elkander doden de normaalste zaak is.

De lichamelijke littekens vertellen allemaal hun verhaal weer, zodra ik mij bewust ben van hun aanwezigheid, het is alsof het een blijvende beschikbare af te draaien film is, zodra ik ernaar kijk.

Natuurlijk heb ik niet alleen de littekens van uit Indonesië, alhoewel de laatste periode van mijn aanwezigheid daar ook nog geestelijke littekens hun intrede deden en die zijn van een ernstiger kaliber want die littekens veroorzaken trauma’s. Ook de vervelende ervaringen die in jouw kindtijd zo negatief aanwezig waren veroorzaken diepe littekens en vooral blijvende geestelijke littekens.

Littekens die jouw leven geheel kunnen beïnvloeden en die jouw persoonlijkheid smoren waardoor je een andere ik in jezelf heb gecreëerd die de boventoon voert in jouw benadering van het leven in de volwassenen wereld, en die je als jouw persoon zijnde aan de wereld presenteert. Jouw eigen ik, zit gevangen in een kooitje die je om je zelf hebt gebouwd uit angst voor de buitenwereld.

Het onbevangen kind zit opgesloten in het kooitje en verlangt af en toe naar de vrijheid.
Maar het is alert en scherp en vlucht zijn kooi in op ieder moment dat de buiten wereld hard is. Dan komt ik nummer twee naar voren en die is de branie schopper, de asociale, de durf al, de gewetenloze, de stoere, kortom de alles wat verhinderd dat de kleine ik in het kooitje wordt geschaad.

Littekens, ik heb er ook nog vele die ik in de pensiontijd heb opgelopen, veroorzaakt door prikkeldraad waar je in de donkere avonduren in struikelde op appeltjes jacht in de boomgaarden.

De vele stoeipartijtjes en de keren dat je met de bromfiets van een kennis achterop midden in de winter onderuitging in de sneeuw.
Volgepakt met kranten onder de jassen om de barre kou te weerstaan.
Je ging ervoor want we hadden geen auto’s die je warm ergens heen brachten, je was te jong om te rijden en de brommer was de enige gemotoriseerde mogelijkheid om je op afstand te verplaatsen.

Littekens op jouw lichaam vertellen je weer waarom ze er zijn, blijvend en met de jaren onzichtbaarder, onzichtbaar voor vreemden die je niet in natura mogen aanschouwen maar oh zo zichtbaar voor jezelf.

Bij tijd en wijle kom je ze weer tegen als je onder de douche staat of toevallig naar jouw lichaam kijkt, ze vertellen weer het verhaal en de belevenissen van toen.
Ze deden vroeger pijn en die pijn voel je niet meer, de wond is geheeld zoals men dat zo mooi kan zeggen. De pijn is veranderd in de leuke herinneringen aan toen en aan de mensen, situaties en allerlei omstandigheden die bij de verwondingen een rol speelden.
Lichamelijke littekens, overblijfselen van een verwonding, niet meer voelbaar maar wel als herinnering.

Er zijn ook geestelijke verwondingen opgelopen op de weg van het kind zijn tot de volwassenheid.
Die wonden genezen soms ook, maar de pijn blijf je voelen iedere keer als er oorzaken zijn dat de wonden zich openbaren aan je bewustzijn.

Het zijn diepe en minder diepe wonden en toch doen ze vaak pijn, waarbij de pijn op sommige momenten door je ziel heen snijden en je in het leven doen wankelen.
Die wonden brengen jouw andere ik veel duidelijker naar buiten toe treden om de pijn van het gekooide ikje maar niet aan de buitenwereld te tonen.

Zichtbare wonden doen anderen medelijden wekken en dat wil je niet, je wilt onzichtbaar genezen.
Zichtbare wonden maken je ook kwetsbaar en dat wil je niet want je wilt overleven en terugvechten.
Zichtbare wonden maken je kreupel en dat kun je je niet meer veroorloven in deze haastige ieder op zich zelf gerichte maatschappij.

Verborgen verwondingen maken je een vreemde in de samenleving met een verwrongen kijk op het leven, het blijft voor de rest van jouw leven de oorzaak van herinneringen.

Littekens zeggen zoveel van jouw persoonlijke geschiedenis, het zijn pagina’s van een boek die jij zelf heb mogen schrijven, waarin jijzelf de hoofdrol speelt.
Het zijn verhalen die je terugvoeren naar de mooie en minder mooie momenten van het bestaan.
Littekens kunnen je helpen om te overleven, ze kunnen je weer de kracht geven als ze jou herinneren aan de leuke dingen maar ze kunnen je ook breken als het gerelateerd is aan minder leuke en zeer verdrietige zaken.

Littekens, wie heeft ze niet? Ze zijn zo nauw verbonden met ons, wie wij zijn, wat wij hebben moeten doorstaan en uiteindelijk herinneren ze ons keer op keer aan………wie wij werkelijk zijn.

Albert van Prehn (ICM Moderator) 19 November 2010.
Terug naar boven Ga naar beneden
 
Littekens
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» De littekens van Oost-Timor
» 'Vol littekens naast elkaar'

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Indonesië :: Diversen :: Verhalen-
Ga naar: