Plastic Bali

Plastic Bali
Geplaatst door redactie op juli 12, 2011 // Door Annelies Gijse




Op mijn dochters verjaardag zijn we naar het eiland Serangan gegaan om daar een schildpaddenkwekerij te bezoeken. Dat was erg leuk, alleen de weg er naartoe! Anders dan de naam ‘eiland’ doet vermoeden, kun je er tegenwoordig met de auto komen, nog een overblijfsel van een Tommy Suharto-project dat niet is doorgegaan. Maar mensen, het eiland lijkt wel een grote vuilnisbelt. Links en rechts van de weg, overal een behoorlijke laag vuilnis, plastic, papier. Van alles is gewoon overal weggemieterd. En er tussen staan stoïcijns de koeien en de geiten te grazen. Ik heb al heel wat viezigheid gezien, maar dit sloeg alles.

Vuilnis is op Bali zo’n groot probleem. De buurkinderen hier alleen al. Die zijn gewend om het papiertje van hun snoepje of zakje van hun chips (er wordt flink gesnoept en gesnackt uit de warong om de hoek) gewoon achteloos weg te gooien. Of het buiten op straat is of bij mij in de tuin, dat maakt niet uit. Is het bij mij in huis dan lopen ze even naar buiten en hups, weg papiertje. Ik blijf zeggen dat ik daar een speciale plek voor heb, maar als ik het niet zeg doen ze het niet uit zichzelf in de prullen- of vuilnisbak. Buiten staat bij ons een grote vuilnisbak (van een oude autoband gemaakt), waar wel steeds meer buren hun afval in komen gooien.

Op en naast de wegen, op het strand, op grasvelden of andere open plekken, overal ligt vuilnis. Sommige veldjes zijn stilzwijgend vuilnishoop geworden, alle vuilnis die de mensen dan thuis in hun vuilnisbak of plastic zakken verzamelen worden zonder schaamte op die plek geloosd. Het liefst mag die plek niet te ver van huis zijn, op zijn allerverst 100 meter. En niemand die daar dan verder iets aan doet. Soms verschijnt er een bordje met “hier geen afval gooien s.v.p.”, maar dat helpt zelden.

Een vriend van mij zegt altijd dat de auto’s hier brandschoon rondrijden, maar dat ze wel allemaal hun raampje opendoen om het afval gewoon uit het raam te smijten (bij ons zelf is het andersom: de auto ziet er niet uit, maar we zullen nooit iets uit het raam smijten). Laatst was een vriendin van ons een dagje met haar gezin op stap geweest met een gehuurd busje, en liet zich op de terugweg bij ons afzetten. De afvalbak in de auto was inmiddels gevuld met allerlei etensresten, verpakkingsmaterialen en lege waterflesjes. Wat deed de chauffeur? Hij deponeerde alles stiekem bij onze buren onder de heg! Maar niet stiekem genoeg, want we zagen het en zeiden er wat van. Maar waarschijnlijk is hij toen 100 meter verderop gestopt om het daar onder een heg weg te moffelen.

Er zijn verschillende organisaties die proberen hier iets aan te doen. Je kan je bij een organisatie aanmelden om te leren hoe je zo goed mogelijk met afval omgaat, hoe je kan “reduce, reuse, recycle”, er zijn organisaties die naar de mensen toegaan. Ook zijn er dorpsorganisaties en wijkorganisaties die het probleem proberen aan te pakken. Sommige wijken of dorpen zien er dan ook al aanzienlijk schoner uit dan andere.
Er is ook een clubje mensen begonnen met het ontwikkelen van lesmaterialen voor de lagere scholen. Het zijn juist de kinderen die bereikt moeten worden omtrent het milieuprobleem, zo is hun gedachtegang. Zij moeten onderwezen worden over hoe zij op een zo verantwoordelijk mogelijke wijze met ons milieu omgaan.

Deze mensen zijn een serie prentenboeken aan het ontwerpen die deze ideeën in het onderwijs kunnen uitdragen. Het eerste boek daarvan is inmiddels uitgekomen. Het is een boekje over de gevolgen van vervuiling op het strand, geschreven door een Australische kinderboekenschrijfster en vertaald in het Indonesisch en het Balinees. Het boekje is dus drietalig.
Dit boekje wordt gratis aangeboden aan scholen in Bali, in een pakket. Het pakket omvat lesideeën bij het boekje, met training aan de leerkrachten hoe ze het boek en de lesideeën in de praktijk kunnen gebruiken. Voor de bekostiging van dit project hebben zij sponsors nodig. De boekjes worden tegen kostprijs gedrukt door Saritaksu, Rp. 35.000/exemplaar. Ze gaan ervan uit dat een klas ongeveer 10 boekjes nodig heeft, een school 100.



Mocht iemand dit initiatief willen steunen? Of weet je een bedrijf of organisatie dat dit initiatief zou willen steunen? Dan kun je een email sturen naar: Etha Widiyanto ethawid@gmail.com in het Engels of Indonesisch. Kijk ook op www.cleanbaliseries.org


De Aziatische Tijger