Kritiek op de vlucht van Wilhelmina werd zwaar bestraft

Kritiek op de vlucht van Wilhelmina werd zwaar bestraft.


Bron / origineel: (c) herstelderepubliek.wordpress.com


Nederlands-Indië (mei 1940)
door Gerard de Boer

Nadat in Nederlands-Indië bekend was geworden dat Wilhelmina naar Engeland gevlucht was, werd ieder vorm van kritiek keihard de kop ingedrukt. Zo zijn er destijds 57 mannen en vrouwen zonder vorm van proces geïnterneerd omdat ze op de een of andere manier hun ongenoegen over de vlucht hebben laten blijken.

Eén van hen was een volkomen a-politiek figuur, namelijk de toen 22-jarige (gemobiliseerde) KNIL-militair J.E. Stulemeyer. Op 13 mei 1940, toen hij had vernomen dat de koningin de wijk had genomen naar Engeland, had hij hevig teleurgesteld uitgeroepen: "Nu komen die moffen binnen en neemt de koningin de benen!"
De ramen stonden open en een buurman (Beekwilder) en een vriend (IJkma) brachten hem aan.
Stulemeyer: "Eensklaps stonden er 10 gewapende militairen, aangevoerd door kapitein Blecking, die mij gelastte met mijn handen omhoog mee te gaan."

(Ruim 6 jaar later ziet hij zijn vrouw en dochtertje weer terug. Mevrouw Stulemeyer wist niet eens dat haar man nog leefde. Het Nederlandse Rode Kruis had hem namelijk als 'verdronken' opgegeven!)

Op 7 december 1941 vindt de aanval op Pearl Harbor plaats en een dag later verklaart de Nederlands regering in Londen de oorlog aan Japan. Nog steeds loyaal aan 'Koningin en Vaderland', niet zo verbitterd als hij geacht werd te zijn, tekent hij een verklaring, waarin hij aanbiedt Indië te helpen verdedigen in geval van een Japanse aanval. Het verzoek wordt genegeerd; er gebeurt iets heel anders.

Op 21 januari 1942 wordt hij in Soerabaja ingescheept aan boord van het m.s. 'Tjisadane'. Het schip zal hem via Kaapstad naar Suriname brengen. "Vergeet de boten, de boeien en de reddingsvlotten," krijgt hij aan boord van de 'Tjisadane' te horen van een marinier die hem moet bewaken. "Die zijn niet voor jou. Als er wat gebeurt, verzuip je als een rat, want jij verdient niet beter."

Stulemeyer maakt de reis opgesloten in een grote stalen kooi in het voorschip en op 1 maart 1942 komt hij in Paramaribo aan. Daar wordt hij geïnterneerd in het concentratiekamp 'Joden Savanne' (bijgenaamd 'De Groene Hel'), waar hij jarenlang onder erbarmelijke omstandigheden gevangen zal blijven

Zonder vorm van proces wordt hij op 15 juli 1946 (dus ruim een jaar na de bevrijding) vrijgelaten en met de 'Boissevan' naar Nederland gevaren.

Terug in Nederland heeft Stulemeyer nog getracht eerherstel te verkrijgen. Op zijn vraag waarom hij destijds geïnterneerd was geworden, kreeg hij ten antwoord: "U werd potentieel staatsgevaarlijk geacht en daarom vastgezet".
Stulemeyer: "Ik heb geprobeerd recht te verkrijgen. Ik heb zelfs een proces aangespannen tegen de Nederlandse staat. Het mocht niet baten."

Klik hier voor de uitspraak van de Tweede Kamer (afbeelding verder aanklikken om te vergroten):

https://2img.net/h/oi40.tinypic.com/2qlwjut.jpg

Stulemeyer is de enige van de 57 mannen en vrouwen die vanwege hun kritiek op de vlucht van Wilhelmina naar Suriname is gedeporteerd. Dit had hoogst waarschijnlijk te maken met het feit dat hij de enige militair was. Maar met de overige 56 is het nog slechter afgelopen.
Zij bleven in Nederlands-Indië geïnterneerd totdat Japan Nederlands-Indië bezette. Daar zijn ze na de Nederlands-Indische capitulatie op 9 maart 1942 overgedragen aan de Japanse bezetter die hen opsloot in de beruchte 'Jappenkampen'. Bijna alle mannen zijn later tewerkgesteld aan de Pakan-Baroe- en de Birma-spoorweg.

Voor zover bekend is Stulemeyer de enige van de 57 die de oorlog heeft overleefd.

Klik hier voor meer informatie over de vlucht van de Oranjes:

http://gerard45.bloggertje.nl/note/14065/de-ongrondwettige-vlucht-van-koningin-wilhelmina.html

Gerard de Boer, 27 oktober 2011

Ik heb het wel vreemd gevonden dat er nooit kritiek is geuit op de vlucht van Wilhelmina naar Engeland, de familie Oranje-Nassau is het enige Koningshuis in Europa dat zijn land ontvluchtte.

Daar komt nog bij dat Wilhelmina het Verenigd Koninkrijk volledig voor schut zette door Juliana voor alle zekerheid naar Canada te sturen alwaar zij een blozende dochter Irene baarde. De lucht was daar zeker gezonder.

Valerio schreef:

Ik heb het wel vreemd gevonden dat er nooit kritiek is geuit op de vlucht van Wilhelmina naar Engeland, de familie Oranje-Nassau is het enige Koningshuis in Europa dat zijn land ontvluchtte.

Daar komt nog bij dat Wilhelmina het Verenigd Koninkrijk volledig voor schut zette door Juliana voor alle zekerheid naar Canada te sturen alwaar zij een blozende dochter Irene baarde. De lucht was daar zeker gezonder.

@Valerio

Zie mijn artikelen (met documenten uit het Londense National Archive):

http://gerard45.bloggertje.nl/note/19832/11-en-13-november-1939-de.html

http://gerard45.bloggertje.nl/note/14065/de-ongrondwettige-vlucht-van-koningin-wilhelmina.html

Vriendelijke groeten,
Gerard de Boer

@ Gerard de Boer

Ik krijg geen toegang op je blog. kan je in een paar woorden beschrijven wat je wilde aantonen?

De mythe dat de Oranjes in de meidagen van 1940 onverwachts moesten vluchten, terwijl ze dat nooit van plan waren geweest, is bezijden de waarheid.
Er waren namelijk vanaf november 1939 meerdere voorbereidingen voor de vlucht naar Engeland getroffen dan rijksgeschiedschrijver dr. Loe de Jong ons heeft willen doen geloven.

Begin november 1939 bereikte de Britse ambassadeur Neville Bland in Den Haag het verzoek om bij de Britse regering te polsen of de koninklijke familie samen met de sinds 1918 in Nederland wonende voormalige Duitse keizer Wilhelm II en de Nederlandse regering bij een eventuele Duitse inval asiel zouden kunnen krijgen in Engeland.
Wie het Bland verzocht heeft is niet bekend, maar er zijn sterke aanwijzingen dat het verzoek afkomstig was van de minister van Buitenlandse Zaken Van Kleffens: op instructie van koningin Wilhelmina. Te meer daar er ook asiel is gevraagd voor de Duitse ex-keizer Wilhelm II aan wie de Oranjes verwant zijn.
Op 11 november 1939 telegrafeerde Neville Bland het verzoek door naar de Britse regering, waarin hij zeer diplomatiek vermeldde 'dat nog geen benadering had plaatsgevonden, maar dat hij graag onmiddellijk antwoord wilde geven als de vraag werd gesteld'............



Op 13 november 1939 kwam het Britse Oorlogskabinet bijeen om over Blands telegram te vergaderen. Het verzoek werd goedgekeurd en de Britse staatssecretaris van Buitenlandse Zaken kreeg opdracht Neville Bland te antwoorden dat indien hij een officeel verzoek zou krijgen hij gemachtigd was om asiel te verlenen aan koningin Wilhelmina, haar familie en de Nederlandse regering. Wat de Duitse ex-Keizer Wilhelm II betrof, zag men liever dat er geregeld werd dat hij in Zweden asiel kreeg, maar als het niet anders kon was men bereid ook hem en de leden van zijn familie in Engeland te ontvangen.




Daarna

Begin 1940 werd baron De Vos van Steenwijk aangezocht om het koninklijk gezin naar Engeland te vergezellen en in april 1940 werd jhr. Beelaerts van Blokland gevraagd Wilhelmina te begeleiden. Dat was nadat Neville Bland op 12 april 1940 zijn regering had medegedeeld met Van Kleffens over de veiligheid van Wilhelmina te hebben gesproken. Men vertrouwde er op dat de overtocht naar Engeland op het laatste moment mogelijk zou zijn.

Over de in het bovenstaande document genoemde Duitse ex-keizer Wilhelm II is nog het volgende te melden:

Vlak voor de naderende nederlaag in de Eerste Wereldoorlog heeft keizer Wilhelm II besloten asiel te zoeken in het 'neutrale' Nederland. Officieel heette het dat koningin Wilhelmina niets afwist van zijn komst. In haar autobiografie 'Eenzaam maar niet alleen' schrijft zij dat zij pas na de Duitse nederlaag in november 1918 op de hoogte is gesteld van de komst van de Duitse keizer Wilhelm II naar Nederland. Ook volgens Wilhelmina-biograaf Cees Fasseur reageerde Wilhelmina ongelovig op de vlucht van de keizer, laat staan dat zij ervan zou hebben geweten. Dit is echter niet juist.
Blijkens het onderstaande document van 10 oktober 1918 was Wilhelmina minstens een maand voor de komst van de keizer al op de hoogte gesteld. De Franse attaché in Den Haag meldt in het document dat het Nederlandse hof de burgemeester van Oldenzaal onder geheimhouding heeft opgedragen om 40 koffers van het Duitse keizerlijke hof door te sturen naar 'kasteel Graaf Bentink'. Een maand later, op 10 november 1918, kwam de Duitse keizer naar Nederland en kreeg aanvankelijk onderdak op het kasteel van graaf van Bentinck om uiteindelijk te belanden in Huis Doorn in Doorn, waar hij in 1941 overleed.




Gerard