"Indonesiërs noemen elkaar geen kroepoekje of blauwe"

“N-woord” maakt Rihanna boos


Rihanna (foto: Flickr)

Een grapje in een Nederlands tijdschrift ontaardt in een rel dat zelfs Amerika bereikt. Rihanna kreeg lucht van de “grappige” tekst in het tijdschrift Jackie. Het woord “Niggabitch” was niet acceptabel voor Rihanna. Uiteindelijk leidde het zelfs tot het opstappen van de hoofdredacteur van het tijdschrift. De vraag die ik om me heen hoor is: zeggen donkere mensen deze termen niet onderling tegen elkaar? Waarom komt het harder aan als de woorden gebruikt worden door het blanke deel van de samenleving?

Bij deze rel ging ik nadenken over de “scheldwoorden” die ik wel eens hoor: pinda, kroepoekje (met dank aan Jos Brink), blauwe. Die laatste is niet op mij van toepassing. Veel Indonesiërs hebben een blauwe gloed in hun haar. Ik helaas niet. Een woord die ik wel als zeer negatief ervaar is “aap”. Vroeger heb ik die regelmatig gehoord en dat maakte me wel eens verdrietig. Bij al die andere woorden haal ik mijn schouders op. En ook hangt het af van hoe het gebruikt wordt. Om mij te kwetsen of te plagen.

Nu bedenk ik wel, Indonesiërs noemen elkaar geen kroepoekje of blauwe. Het woord pinda wordt zo nu en dan wel eens geroepen. Maar andere mogelijk kwetsende woorden, nee.

Maar nu hoorde ik gisteren een nummer van Rihanna waarin zij wel degelijk het ‘N-woord’ gebruikt. Daarom begrijp ik de rel niet. Is het vanwege de geschiedenis van het ‘N-woord’? Een geschiedenis die maar een selectief groepje tot in den lijve begrijpt en aanvoelt?

Veel blanken begrijpen niet dat donkere mensen elkaar onderling wel ‘N’ mogen noemen, en zij hun niet. Tja dan vraag ik me stiekem af of blanken dat wel kunnen begrijpen. Daar moet je donker voor zijn ben ik bang. Want zelfs ik, met mijn minimale donkere huid, begrijpik een fractie van de gevoeligheid. En als blanke, vermijdt het N-woord tenzij je uit bent op een rel.


Multiculti.Blog
Door Vera Calmer op do 22 dec 2011 om 16:53

Kennelijk de tweede, derde of vierde generatie?
Toen ik in de 50er jaren als tiener naar Holland kwam werd ik wel degelijk uitgemaakt voor "blauwe" .
In eerste instantie begreep ik het niet: "Denken ze dat ik blauw bloed heb" was mijn gedachte.
Ach laat maar, dacht ik, het zal wel een compliment zijn.

Enige tijd later vroeg ik mijn ouders, omdat ik het woord "blauwe "al zo vaak gehoord had, ik was nieuwsgierig.
Mijn ouders legden uit dat het eigenlijk een scheldwoord was en dat ik maar net moest doen of er niks aan de hand was:
Niet op reageren.

Het rare is dat ik als enige van mijn broer en zussen helemaal wit met blauwe ogen ben.
Helaas heb ik de mooie bruine factor niet geërfd.
Toch was ik op school en op straat "de blauwe"zodra ze wisten dat ik uit Indonesië kwam........
Tja, weg mooie droom van het blauwe bloed, of misschien toch iets?
Mijn "oermoeder"is een Indonesische (van moederskant), volgens de familie geruchten een Prinses uit Solo, die als bijvrouw uiteindelijk getrouwd is met haar minnaar... Of het verhaal waar is weet ik niet, maar mijn oma en haar zus vertelde dit.
Dus heel misschien nog een ietsiepietsie blauwe druppeltjes? Als het waar is, nou noem mij maar "blauwe", ik geef er gewoon een andere betekenis aan, toch een compliment.
Overigens sinds de 70er jaren heb ik het niet meer gehoord.
Uit de mode?

DK