Redenen om nooit naar Indonesië te gaan

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 1)

Column

De massagemevrouw is een jaar of zestig en haar gezicht is dichtgeplamuurd als dat van een wannabe geisha. Daarom is het des te onthutsender dat ze vraagt of ze mij zal aftrekken. Of eigenlijk gebaart ze het, want de Engelse taal is ze niet machtig. Ineens is een tot dan toe professionele en ook prettige massage veel te intiem. De vrouw wordt niet verlegen van de afwijzing en even later stelt ze voor me te pijpen. Blijkbaar is het in het universum van de vrouw logisch dat iemand die niet wil worden afgetrokken door een vrouw die twee keer zo oud is, wel door diezelfde vrouw wil worden gepijpt.

De massagetoko zit aan de Jalan Jaksa, een afgeleefde straat in Jakarta waar een opmerkelijk amalgaam aan toeristen, expats, hoeren en homo’s samenklontert. Jalan is overigens Bahasa Indonesia voor straat, en Bahasa Indonesia is op zijn beurt de officiële Indonesische taal. De taal zag in 1848 het levenslicht en heeft nagenoeg geen grammatica. De werkwoorden kennen geen vervoegingen en in het geval van een meervoud zeg je hetzelfde woord twee keer. De woorden worden nagenoeg fonetisch gespeld en de taal kent veel leenwoorden uit het Nederlands en het Engels, zoals: asbak, brandwir, en bisnis.

Lees verder op de Jaap.

ElEl schreef:

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 1)



De massagetoko zit aan de Jalan Jaksa, een afgeleefde straat in Jakarta waar een opmerkelijk amalgaam aan toeristen, expats, hoeren en homo’s samenklontert.

Jalan is overigens Bahasa Indonesia voor straat, en Bahasa Indonesia is op zijn beurt de officiële Indonesische taal. De taal zag in 1848 het levenslicht en heeft nagenoeg geen grammatica. De werkwoorden kennen geen vervoegingen en in het geval van een meervoud zeg je hetzelfde woord twee keer. De woorden worden nagenoeg fonetisch gespeld en de taal kent veel leenwoorden uit het Nederlands en het Engels, zoals: asbak, brandwir, en bisnis.

Lees verder op de Jaap.

Gang Jaksa , waar vroeger iemand van de Ke-Jaksa-an had gewoond.
Ke-JAKSA-an is de openbare Ministerie waar de Jaksa, t/m Hoofd Jaksa (Officier van Justitie) werkzaam zijn , het kan een Inlandse of Nederlandse Jaksa zijn .
Van oudsher een soort backpacker area waar de beroemde wereldreiziger Aiz Lawalata zijn 1ste guesthouse opende , als vertegenwoordiger van Indonesia.

Nu is het een verlopen backpaker area die door Jakartanen als Daerah remang-remang wordt aangeduidt.
Maar het zal niet meer lang duren omdat ASTON Batavia nu al een hotel/appartement Resort gaat bouwen.
Zelfs hotel Margot is aan het renoveren.
De tijden van backpackers area zal veranderen , en ook al die " oude" verlopen blanke mannelijke toerist die voor een paar rupiah aan hun vertier kunnen komen is ook min of meer aan het verdwijnen.

Het verhaal over die bahasa indonesia is gewoon " double dutch" verhaal. te veel bintang of iets anders ingeslikt ?????

Salam dari Jakarta ( Jln Cemara ).

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 2)


Indonesiërs hebben geen zak met de waarheid. Tenminste niet als die waarheid onaangenaam is. Meisjes zijn ook nooit hoer. Ze hebben gewoon heel erg veel vriendjes en ze krijgen hooguit wat kinderen van onduidelijke vaders, maar hoertjes zijn het zeker niet. Iedereen lacht altijd naar je. Want als je naar iemand lacht kan het nooit onaangenaam worden.

Op de radio klinkt een liedje met als refrein: “Boy, let me love you, let me love longtime.” Deze klassieke zin uit Full Metal Jacket doet het heel aardig op de smaak noch kraak hebbende eurotrash housebeat die er onder gecomponeerd is. In de hoek van Café Memories zitten wat onduidelijke toeristen met 0,6-literflessen Bintang de hitte van zich af te drinken. Bintang is van Heineken. De fabriek is ooit door Heineken gesticht, maar werd in 1957 genationaliseerd. Tien jaar later was de fabriek failliet en werd gekocht door, jawel, Heineken. Sindsdien is het management wit en westers. En de bierfabriek doet het prima in de toch steeds meer Islamitisch wordende archipel. Alleen in Atjeh zal de verkoop wel vrijwel nihil zijn, want sharia.

Meisjes die geen hoertjes zijn
Aan een grote tafel in het midden zitten vijf Duitsers gezellig te schreeuwen. Er is geen cliché of je komt het hier tegen. Aan een soort barretje aan de straatkant zitten vier meisjes die dus geen hoertjes zijn. Ze lachen naar elkaar en eigenlijk naar iedereen, want ze zijn blij, denk ik. Het is zondag en dus rustig. Of het is rustig ondanks dat het zondag is. Weet ik veel. Ik ben hier net.

Deel 2 op de Jaap.

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 3)



Indonesiërs zijn nogal geobsedeerd door huidskleur. De voorkeur laat zich makkelijk samenvatten tot een ‘hoe lichter hoe beter.’ Zelfs als je aanleg hebt om bruin te worden en je hebt een maand op Bali aan het strand gelegen, zal nog steeds iedere homo in Jakarta je proberen te aaien en dingen zeggen als: “I like your skin, mister. It’s so white…” Meisjes idem.



Dat het niet de wat absurde fascinatie is van een paar hoeren en homo’s in een louche barretje, blijkt wel als je de Indonesische televisie aanzet. Om daar op te mogen moet je op zijn minst half blank zijn. En dat heeft op zijn beurt weer een vrij bizar gevolg. Indonesische vrouwen willen graag een kind van een blanke, zodat dat kind later beroemd wordt op tv en voor ze zal zorgen. Ik dacht altijd dat al die kinderen van hoertjes die bij hun grootouders opgroeien foutjes waren, maar blijkbaar maakt het onderdeel uit van een groter plan tot wereldominatie.

Lees deel 3 verder bij de Jaap

Hmm..., ouwe Kesas is nijdig, wat deze klojoh schrijft past de gehele wereld aan, wat is goedkoop in Indonesia, is ook zo hier of in Rio de Janeiro of waar dan ook, zelfs Amsterdam! Denkt deze knuppel dat het allemaal zo is in Indonesia? In dat geval zou hij thuis gebleven moeten zijn in Nichtevecht of Loenersloot! Nah..., ophangen die vent, liefst bij de buah pelir , si K.

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 4)


Op drugsgebruik, -handel, -bezit, -productie en -oogst staan in Indonesië nogal hoge straffen. In een door en door corrupt land betekent dit dat er voor de politie dus veel geld aan te verdienen valt. Hoewel er in Jakarta makkelijk aan XTC en aanverwanten te komen valt, zijn softdrugs nauwelijks te krijgen. Het kunstmatige soft- en harddrugonderscheid bestaat er niet, dus het risico is hetzelfde. Geen wonder dus dat er vooral spul met de grootste effecten te krijgen is. Recent werd er in Jakarta nog een man opgepakt die een miljoen pillen per week produceerde en verkocht, en in diverse clubs zijn invallen geweest.

Maar op de Gili-eilanden is geen politie. Er zijn ook geen brommers, auto’s of andere gemotoriseerde vehikels, maar dat doet er in dit kader natuurlijk totaal niet toe. Maar goed: omdat er geen politie is, is er wel wiet te koop. En wel bij zo’n beetje ieder lid van de plaatselijke bevolking. Misschien op de jankmoslim in de plaatselijke minaret na dan. De wietmannetjes verkopen overigens desgevraagd ook XTC en cocaïne. De hele handel verloopt uiterst schimmig met snel dingetjes doorgeven in donkere steegjes. Ondanks de relatieve veiligheid van het gebeuren zit het besef dat het gevaarlijk is er blijkbaar diep in.

Doorgesnoven dijkboys
En waarschijnlijk terecht, want de politie heeft in het verleden wel eens een undercover cop op het eilandje afgestuurd. Nu zal dat op zich weinig zoden aan de dijk zetten, aangezien in zo’n kleine gemeenschap waar iedereen elkaar kent een nieuwe landgenoot per definitie met wantrouwen wordt begroet. De plaatselijke toerist maakt zich in ieder geval niet al te ongerust, en wie naar het feest in de Rudy’s Pub gaat, zal geheid een stel doorgesnoven dijkboys op de barkrukken zien staan. Meestal zonder er af te vallen. Dat wel.

De wiet die er te koop is, is een soort reformwiet. Of bio-wiet, zo u wilt. Het spul is gortdroog, er zitten complete takken tussen en het heeft uitsluitend puur gerold enig effect. Maar dat puur rollen is nogal lastig vanwege de droogheid van het spul. Kort samengevat: als je het heel graag wil kun je op Gili heel makkelijk aan inferieure wiet komen.

Als je een echte doorzetter bent en je slaagt er in genoeg van het spul je longen in te krijgen – net als de wiet zelf is de rook die ervan afkomt gortdroog – dan zit je vervolgens een paar uur nogal dom te grijnzen. In dat opzicht verschilt het nauwelijks van Hollandse kaswiet.

En ook deel 4 is helemaal te lezen bij de Jaap.

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 5)


Indonesië zit vol met interessante mensen. In Bandung woont bijvoorbeeld John. Hij is afgevallen, want hij heeft open TBC gehad. Dat hij eigenlijk de voordeur niet mocht openen omdat open TBC nogal besmettelijk is, ‘vergat’ hij even toen – tijdens een kort verblijf in Nederland – twee agenten bij hem aanbelden om een openstaande boete van zo’n tienduizend euro te innen. “Ik had er toch niet om gevraagd dat ze langskwamen. Ik zei: ‘Jullie krijgen natuurlijk vaak de tering toegewenst. Nu heb je hem.’ Die agent vraagt: ‘Hoezo?’ Dus ik laat ze de papieren van de GGD lezen. Toen waren ze zo weg.”

John is eigenaar van een bar in Bandung en woont al zestien jaar in dezelfde plaats. Elk jaar is hij wel een paar maanden in Nederland: voor zijn handel, omdat hij Nederlander is, maar ook wel een beetje om de autoriteiten te zieken. De Nederlandse overheid en John zijn geen vrienden. Vandaar ook dat de politie alleen welkom is als John aan open TBC lijdt. Als de Belastingdienst bij hem langskomt, komen ze met tien man politie erbij.


Koning John
In Bandung heeft hij zijn eigen koninkrijk gesticht. Dat koninkrijk bestaat uit de eerder genoemde bar, zijn kasteeltje/huis en een immense hoeveelheid kleine rubberboertjes en letterzetters. Laatstgenoemde doen nagenoeg niets anders dan rubberen onderdelen of typeplaatjes voor klassieke brommers maken. Die worden in Nederland verkocht als restpartijtjes oorspronkelijke onderdelen. Maar ook als de koper weet dat ze zijn nagemaakt, zal hij er waarschijnlijk niet omheen kunnen: er bestaan nagenoeg geen rubbers meer van voor de oorlog.

In Nederland zat hij in het vastgoed, maar eind jaren negentig heeft hij alles verkocht. Hij heeft vooral veel verdiend aan krakers. Althans door gekraakte panden te kopen en vervolgens de krakers er uit te gooien. Ook had hij wat horeca-gelegenheden, waarvan de portiers hem graag kwamen helpen om een pandje te zuiveren van ‘arme studenten’ en ‘wereldverbeteraars’.

Eigenlijk hoort de Alberto Stegeman-aflevering over hoe je vloeistof een vliegtuig in moet smokkelen ook op het conto van John: “Ik was op Schiphol en moest wachten. Toen was de regeling dat je geen vloeistof mee mocht nemen net van kracht. Dus ik vroeg me natuurlijk af hoe je die kunt omzeilen. Even later had ik het bedacht. Alberto Stegeman gebeld en die had meteen interesse. Ik heb een gesprek met hem gehad, waarin ik zei dat ik 25.000 euro wilde om het helemaal uit te leggen. Hij moest dat overleggen en zou erop terugkomen. Blijkbaar heb ik te veel losgelaten, want toen ik niets van hem hoorde ben ik met Peter R. de Vries gaan praten. We hadden het contract al liggen en toen was die uitzending van Stegeman. Daar baalde ik goed van.”

Lees weer verder bij de Jaap.

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 6)


Bij het zwembad van Guesthouse Sendok in Singigi zit een omvangrijke vrouw met een rug vol tatoeages. Ze had haar geld beter aan liposuctie kunnen besteden. En minder eten was natuurlijk de meest goedkope en gezonde oplossing geweest. Het schijnt dat niet alleen mensen die een borstvergroting, haartransplantatie of liposuctie nemen chronisch onzeker zijn over hun uiterlijk. Het is bij verreweg het grootste deel dat het in tatoeages en piercings zoekt minstens zo erg. Tevens hebben onderzoekers vastgesteld dat de procedure zelden of nooit het zelfvertrouwen herstelt. Wat iedereen zelf kan bedenken klopt dus blijkbaar.


Maar belangrijkere zaken: Dat Sengigi, wat is dat eigenlijk voor plaatsje? Nou het is dus een soort klassieke badplaats. Een zooitje resorts, wat bars en een stuk of wat restaurants langs en serie schattige baaitjes. Het plaatsje trekt vooral de wat oudere levensgenieters. En geef ze eens ongelijk. Er is een pizzeria met een houtoven, een Duits café en meestal mooi weer. Behalve gisteren toen het regende en de lucht grijs was, maar dat is vandaag dus weer helemaal over.

Deel 6 compleet op de Jaap.

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 7)

Labuan Bajo of Labuanbajo of Labaunbajo – spelling is een tamelijk vloeibaar begrip hier – is een plaatsje op de kop van Flores. Er tegenover liggen een paar eilandjes waar de Komodovaraan zich ophoudt en dat maakt Labuanbajo een trekpleister voor mensen die het dier eens willen bekijken. Verder kun je er nog duiken, snorkelen, karaoke zingen, bier drinken, scooter rijden, eten, slapen, lezen, en bier drinken. Verder zijn er een waterval, een grot en wat dorpjes. En je kunt er vliegen. Er vandaan, welteverstaan.

De luchthaven is er wat in de porno petite heet. De bagage hoeft niet door de scanner, want er is vandaag niemand die weet hoe het apparaat werkt. Niet dat er te weinig mensen zijn. Sterker nog: er is aanzienlijk meer grondpersoneel dan reizigers. Vervolgens wordt niet alleen de gewone bagage gewogen, maar ook de persoon zelf inclusief handbagage. Ik weeg inclusief handbagage 81 kilo. Dat betekent dat mijn handbagage ongeveer min twee kilo is.

De landings- dan wel startbaan lijkt meer een racecircuit dan een landings- dan wel startbaan. Dat komt vooral omdat er in geen velden of wegen een vliegtuig te bekennen is. Er vertrekken hier zo’n twee a drie vluchten per dag, maar blijkbaar is dat een kwestie van landen en zo snel mogelijk weer wegwezen.

Hurktoiletten
Komodo Airport heeft weliswaar wifi, maar om daar op te kunnen moet je eerst een voucher kopen. En die zijn of niet te koop of niemand weet waar. Alleszins niet in de wachtruimte van de luchthaven en ook buiten niet. Er zijn twee damestoiletten en een herentoilet. In die laatste zijn alweer enige tijd geleden de urinoirs zo’n beetje half van de muur verwijderd. Wat overbleef zijn twee hurktoiletten waar Franse campings sinds mensenheugenis hun gasten mee kleineren. Met het verschil dat de Franse variant een automatisch doorspoelelement heeft. Deze hebben alleen een grote emmer water en een schepje dat totale manuele zelfredzaamheid van de zich ontlastende mens verwacht. Bovendien is de emmer van een formaat dat het toilet nog nauwelijks te bereiken is.

Het vliegtuig dat even later landt, is klein, rijdt keurig naar de uitgang van de wachtruimte en de lading mensen stapt uit. Er wordt wat bagage uitgeladen en binnen tien minuten zit de volgende lading klaar om te vertrekken. Het toestel is een British Aerospace BAe 146-200. Doordat de vleugels hoog zitten, zie je de motoren naast je hangen. En die bewegen nogal. Op zich schept dat weinig vertrouwen in dit stukje Britse technologie, maar het ding stort niet neer of zo.

Hier staat de rest van deel 7.

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel

Indonesiërs zijn dol op bureaucratie en corruptie. Tenminste: als je ervan uitgaat dat in een democratie de wil van het volk wordt uitgevoerd. Zo niet, dan heeft iedereen hier botte pech. In Kupang wordt binnenkort een nieuwe burgemeester gekozen. Op zich natuurlijk een kroonjuweel, maar iedereen weet dat alle vijf kandidaten corrupt zijn en dat er niets zal veranderen. Niet aan de corruptie, niet aan de vriendjespolitiek en ook niet aan de armoede, infrastructuur of wat dan ook. Niets ten goede althans, want het kan altijd erger. Dat weet iedereen.

Wie naar Indonesië gaat, kan bij aankomst een visum voor dertig dagen krijgen. Deze kun je eenmalig laten verlengen op het lokale imigrasi-kantoor voor nog eens dertig dagen. Ook kun je van te voren een zestig-dagenvisum krijgen op de Indonesische ambassade, maar die kun je niet laten verlengen. Na zestig dagen moet je dus naar een ander land en weer terug, als je meer tijd in Indonesië wilt doorbrengen.

Visum verlengen
Het visum voor dertig dagen verlengen is bepaald niet makkelijk. De procedure is schimmig en je weet nooit hoe lang het duurt. Je moet een Indonesische sponsor regelen en je moet kopieën aanleveren van alles en nog wat. En even later sta je in een duister halletje bij een internetcafé je e-ticket uit te printen. Er moet iets in het schattige rode mapje dat je moet kopen, maar je kunt net zo goed zelf iets tikken in Word en dat uitprinten. Bovendien proberen ze je wijs te maken dat je al te laat bent en extra moet betalen. Het verdient dus aanbeveling om je zo goed mogelijk te verdiepen in de werking van de kalender voor je naar Indonesië gaat. Dat scheelt al snel een boete.

En deel 8 op de Jaap.

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 9)


Indonesië ligt – terwijl ik dit schrijf – plat vanwege demonstraties door het hele land. Tot in de kleinste dorpjes gaat de bevolking in kleine groepjes de straat op om het verkeer te blokkeren en leuzen te scanderen. Het begon met de studenten die zo’n twee weken geleden voor het eerst gingen demonstreren, maar nu doen ook de vakbonden en eigenlijk iedereen mee. De regering heeft namelijk aangekondigd dat benzine en andere olie-angehauchte producten dertig procent duurder worden en in de toekomst zal dat nog verder stijgen. Het is mooi om te zien dat elders in de wereld mensen nog wel idealen hebben waarvoor ze bereid zijn te vechten.

Benzine en aanverwante waren zijn altijd gesubsidieerd in Indonesië. Indonesiërs zijn door de bank genomen arm, maar wonen in een groot land, dus leek het de overheid een goed plan om benzine te subsidiëren. Dan kunnen mensen de familie nog eens opzoeken, was de gedachte. Tot een jaar of vijf geleden was er weinig aan de hand, want maar weinig mensen hadden een auto of een scooter. Niet dat er weinig auto’s of scooters op de weg waren, maar het stond in geen verhouding tot de aantallen van de afgelopen jaren. Dat komt doordat het sinds een jaar of vijf in Indonesië mogelijk is om een auto of een scooter op afbetaling te kopen. En dat is een reuze populaire aanschafmethode geworden. Met het toegenomen brandstofgebruik van dien.


Afschaffen die hap
Op zich verdient Indonesië een vermogen dankzij de oliereserves waar het land over beschikt, maar het is natuurlijk wel de bedoeling dat dat geld bij de top blijft hangen. En dat is natuurlijk niet meer het geval als een groot deel op gaat aan de subsidiëring van fossiele brandstoffen. Dus afschaffen dan maar. Zoals gezegd gingen eerst de studenten de straat op, maar de vakbonden bleven niet lang achter. Omdat veel Indonesische bedrijven voor hun energie van olie afhankelijk zijn, kan het maar zo zijn dat er een zooi op de fles gaan, als die olie substantieel duurder wordt. En dat heeft natuurlijk weer ontslagen tot gevolg. Het is een fraai staaltje marktdenken, waar vakbonden elders in de wereld jaloers op mogen zijn.

Ondertussen jagen groepen scooters door de straten van Makassar. De politie houd het verkeer netjes tegen op de momenten dat de protestleider een toespraakje houdt. Niet alleen de omstanders juichen, ook de agenten knikken goedkeurend. Ook zij hebben familie die door de prijsstijging getroffen zal worden. Zo hier en daar worden oude autobanden in de fik gestoken. Maar spaarzaam, want Indonesiërs zijn vindingrijk en een oude band wordt doorgaans een plantenbak of een paar rubberen sandalen.

Deel 9 bij de Jaap

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 10)

Men zegt dat Indonesisch eten zo scherp is omdat het vroeger nogal eens bedorven was en dan proefde je dat tenminste niet. Net zoiets als uitjes bij haring. Gelukkige hebben ze nu iets nieuws gevonden: formaline. Hetzelfde spul waarmee lijken worden gepreserveerd. Vooral vis moet het ontgelden. Maar ook tahu en mie krijgen hun portie. Op zich logisch, want goedkoop en makkelijk te verkrijgen. Een beetje jammer is alleen dat het nogal giftig is en doorgaans ernstige zenuwafwijkingen en invaliditeit tot gevolg heeft.

Niks te halen
En ineens is een gebakken visje op de markt een stuk minder aantrekkelijk. De duurdere restaurants hebben contracten met mannetjes die met een hengel een verse vis voor ze uit het water trekken. Het goedkope grillstalletje aan de straat haalt zijn vis echter van een boot die een paar weken op zee heeft rondgevaren. En aangezien je kunt kiezen tussen een goedkoop koelsysteem en een duur, kiezen veel vissers voor de eerste. En de rest van het vertragingsproces mag de formaline oplossen. De civiele dienaren van het volk grijpen natuurlijk alleen in als er wat te halen valt. Zo nu en dan is er een schandaal bij een grote producent. Maar de kleine vissers en de marktstalletjes blijven – wegens geen geld te halen – buiten schot. In Kupang heb je de Pasar Malam. Dat is een typisch marktje om formaline te eten. De Lonely Planet is er lyrisch over. Maar Edwin, de eigenaar van Lavalon Bar eet er niet. Vanwege de kanker die je er volgens hem van krijgt. Volgens hem kun je het zien aan de totale afwezigheid van vliegjes. Die weten blijkbaar wel beter.

Lavalon is bizar. Het zit aan de kust van Kupang aan de Jalan Sumatra. Blijkbaar hebben Indonesische ambtenaren net zo weinig inspiratie waar het gaat om het verzinnen van straatnamen als de Nederlandse. Kupang is overigens de hoofdstad van West-Timor. In Lavalon is gratis en snel internet voor toeristen en expats. Niet alleen wanneer het open is, maar ook als het gesloten is. Je kunt er op ieder moment van de dag al dan niet in het donker gaan zitten downloaden. De eigenaar vindt dat mooi. “Ook als ik niets verkoop is het een goeie zaak als hier mensen zijn. En dat internet heb ik zelf toch nodig, dus ik betaal er toch al voor.” Op zich een mooi standpunt natuurlijk. Maar het blijft een raadsel waarom de wifi wel beveiligd is, terwijl het wachtwoord op de muur geschreven staat.

En ook deel 10 is verder te lezen bij deJaap.

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 11)


Dolly van der Mart is een mevrouw die tot op heden haar rechtmatige plek in de Nederlandse geschiedenisboeken moet ontberen. Dat is vreemd, want als er iemand is die de Nederlandse normen en waarden over de wereld heeft verspreid, is zij het wel. Gelukkig hebben Indonesiërs meer historisch besef en heet het grootste Red Light District van Zuidoost-Azië ‘Dolly’, naar de Nederlandse madame die ooit het eerste bordeel in Surabaya begon. Het is een mooi toeval dat ook Xaviera Hollander in deze stad is geboren. Dat was in 1943, een jaar nadat de Japanners het stokje van de Hollanders hadden overgenomen.


Lees verder bij de Jaap.

Deel 11, Surabaya.... eindelijk na al die vorige afleveringen een fatsoenlijk stukje goede beschrijving...op één klein foutje na van de journalist. Mag de pret niet deren en 's kijken of er een wakker vogeltje in de buurt rondfladdert... !!!!

Ik vind die stukjes wel goed geschreven en geeft een goede inkijk in het dagelijks Indonesisch leven, want het is wat anders dan die rootsreizen van de 3.0 lost generation Indo's. Onderkoelde humor en gezond cynisme, daar hou ik wel van.

Van mij mag Mevrouw doorgaan, ook met onderbrekingen uit Surabaya

Heb nog geen wakker vogeltje zien rondfladderen........
Mis wel de geboortedatum van Pak Lurah als belangrijke gebeurtenis....

....Mis wel de geboortedatum van Pak Lurah als belangrijke gebeurtenis....


Eeeeeh, dat staat toch echt wel vermeld in het artikel..... mevrouw mijn zus. Foei foei, dat u zoiets over het hoofd ziet. Ik denk dat Pak Lurah vandaag of morgen maar weer eens aan de bel moet hangen.....

En notabene een naaste van me die het niet ziet????

Nou prepareer je maar vast op een pittig gesprek wat binnenkort zal plaats vinden

"Onderkoelde humor en gezond cynisme,"

Hangt er van af van welke kant je 't venster binnen kijkt, voor mij lijkt het op gebrek aan humor en p*ssen in tegen de wind van een knaap die iets moet schrijven om in 't leven te blijven, waren de appeltjes die hij van zijn buurman heeft gejat zo zuur dan? en op de koop toe uit zijn polder getrapt. Over wat zal zijn volgende episode gaan Rio of Riool?

siK.

Hier zijn meer foto's te zien van Maarten Brante.
En ik vind het mooie foto's....

Ik bekijk het van de sunny side of life

Quote
Labuan Bajo of Labuanbajo of Labaunbajo – spelling is een tamelijk vloeibaar begrip hier – is een plaatsje op de kop van Flores. Er tegenover liggen een paar eilandjes waar de Komodovaraan zich ophoudt en dat maakt Labuanbajo een trekpleister voor mensen die het dier eens willen bekijken. Verder kun je er nog duiken, snorkelen, karaoke zingen, bier drinken, scooter rijden, eten, slapen, lezen, en bier drinken. Verder zijn er een waterval, een grot en wat dorpjes. En je kunt er vliegen. Er vandaan, welteverstaan.

De luchthaven is er wat in de porno petite heet. De bagage hoeft niet door de scanner, want er is vandaag niemand die weet hoe het apparaat werkt. Niet dat er te weinig mensen zijn. Sterker nog: er is aanzienlijk meer grondpersoneel dan reizigers. Vervolgens wordt niet alleen de gewone bagage gewogen, maar ook de persoon zelf inclusief handbagage. Ik weeg inclusief handbagage 81 kilo. Dat betekent dat mijn handbagage ongeveer min twee kilo is. Unquote

Ik vind de beschrijving van het plaatsje, ironie ten top, gezellig plaatsje waar je je natuurlijk dodelijk verveelt als je niet van bierdrinken houdt. en natuurlijk dodelijk interessant als je je huwelijk schipbreuk wil laten leiden. En dat vliegen is leuk bedacht

En de uitdrukking "porno petite" vind ik een eye-opener.


En die opmerking over Xaviera Hollander is weliswaar heel gedateerd maar geeft een kijkje in de leeftijd van de schrijver, want wanneer was Madam X beroemd. En waar heeft hij wat gejat. ik jat soms iets van Godfried Bomans, ben ik net aan het lezen.

Ik denk - heel bescheiden - dat Om K en ondergetekende het Indonesia van een heel andere kant bekijken. Met een vleugje nostalgie - vanwege de tijden dat wij er opgegroeid zijn, vanwege de liefde die wij nu eenmaal voor ons geboorteland hebben, vanwege eigenlijk alles zo'n beetje waardoor wij gevormd zijn daar in dat land.

De schrijver-annex fotograaf (en dat geef ik ElEl toe, want elk beeld van Indonesia is voor mij gewoon heel erg aandoenlijk en beroerd me) maakt goede foto's van de hele entourage daar, maar ik mis iets erin, ik zie een teveel aan "slechte" dingen en te weinig van "positief". Zijn schrijfstijl is echter niet de mijne - te modern en te hard onbegrijpelijk voor een ieder die wat heeft met dat land - en ook niet die van Om K - ook weer mijn bescheiden gedachte. Teveel met westerse ogen worden daar de zaken door hem bekeken en beschreven. Te modern voor een land dat eeuwen oud is en dat door zo'n schrijfwijze omlaag gehaald wordt wat betreft zijn haar historie en adat en budaya.
Schrijver annex fotograaf heeft zich wel verdiept in een stukje achtergrond en historie, genoeg om er een oppervlakkig laagje over zijn epistels te smeren en voor een doorsnee lezer met een ietwat interesse voor dat land net genoeg, is wederom mijn persoonlijke mening.

Het diepgaande, het gevoel van "ik ken dat land, want het is een deel van me" ontbreekt. Een ironische en ietwat negatieve manier om de zaken te bekijken.
Als hij bijvoorbeeld schrijft dat er meer werkers dan reizigers op zo'n vliegveldje zijn, dan heeft dat een reden. Die reden is namelijk: het lokale personeel heeft werk en daarmee eten en als er te weinig passagiers zijn dan heeft dat ook een reden, namelijk de dompet van de passagiers zijn niet goed gevuld, dus geen kaartje om een vlucht te boeken. Dat gevoel van diepere finesses, diepere achtergronden mis ik in schrijver's verhalen.... een oppervlakkige constatering van feiten droog opgesomd en her en der gelardeerd met ironische westerse humor gelanceerd vanuit een westerse ik mentaliteit.

Natuurlijk zijn sommige van zijn opmerkingen waarheid en natuurlijk zit dat land - net als elk ander land - vol met gebreken, maar probeer dan tenminste die gebreken te verklaren door wat dieper in het ontstaan ervan te duiken.
Natuurlijk zal ik toegeven dat er smerige corruptie heerst en armoe en veelwijverij en hoererijen.... maar dat is hier ook. Echter hier moet men zo nodig de del uithangen wegens een zucht naar extra comfort, pepmiddelen en een nieuwe TV of een extra boodschappenmand vol of weet ik veel. Daar speelt men het hoertje omdat er thuis een opa oma oom tante neefje nichtje zitten te wachten op een bordje eten. En natuurlijk zal een lokale nooit toegeven dat een meisje prostitueert... malu, schaamte, adat kortom dat soort dingen speelt allemaal mee..... en als de fotograaf/annex schrijver - zou ik gedaan hebben - eerst een jaartje op zijn gemakkie de straat en het leven bekijkt en dan pas een reportage zou maken, dan weet ik zeker dat er een heel andere reportage gemaakt zou zijn.

Ander voorbeeldje: waarom in godesnaam vindt hij het nodig om een Gang Dolly als uitgangspunt te bezien voor zijn reportage van Surabaya. Surabaya heeft genoeg andere interessante dingen te showen. Een lezer - zonder kennis van Indonesia - constateert slechts één ding na het lezen van stukje Surabaya: OK, het is de grootste hoererij die daar te vinden is.... Wrong, want die vind je in Hat Jay Thailand dicht bij de grens met Malaysia, maar dat weet bijna niemand tenzij je je hebt verdiept in het land Thailand. En laten we eerlijk zijn: zijn voorliefde voor hoererijen in zijn stukjes zijn wel opmerkelijk... daar waar zijn liefde/kennis/aandacht voor historie en oudheden ontbreekt......

Hij zou net zo goed een reportage kunnen maken over de hoerenbuurten van Rio of de Wallen of de Reperbahn. Same info, same faces, maar voor sommigen verschillende beweegredenen en dat fijne ervan, dat mis ik nu in zijn epeistels.

Kortom mijn samenvatting: te negatief en te oppervlakkig, ondanks mijn pogingen om het te waarderen wat ie schrijft.

Maar zijn foto's ? OK, voor mij goed, want elke warung die hij fotografeert roept bij mij "kenangan" op, maar of hij dat doel bereikt bij de doorsnee kijker???

Amien.

Boleh seh dese mas Henri, terima kasih pek! siK.

Heel goed de gevoelens onder woorden gebracht, bro Henri, ik wou dat ik ook zo'n goede schrijver was.
Teima kasih!