We zouden naar de Tangkuban Perahu gaan, en mijn moeder wilde persé bij Maribaya stoppen. Vroeger daar o zo vaak geweest.. en ze wilde dat de nieuwe leden van ons gezinnetje van toen dat ook eens zouden zien.
Moeders bleef in het busje zitten (een rolstoeler heeft daar niks te zoeken) en de rest maakte zich klaar woor een wandeling.
Ik zag al die stenen op het pad en ik hoode gelijk weer mijn moeder: 'wutje, kijk waar je loopt'.. want knietjes, handpalmpjes en scheenbeentjes gaan geheid stuk als je daarop valt. En dan voelde ik mijn vader of moeder mijn handje pakken
Iedereen was enthousiast, de wilde rivier onder de brug, de hoogteverschillen, de koelte onder de bomen..
Er was ook een herdenkingsteen voor de Siliwangi, met de tijgerkop erop..
We gingen daarna op zoek naar de Dagowaterval, vroeger ook zo vaak geweest... en inderdaad kwamen we een waterval tegen.
Maar dat was een nepperd.. die is door mensenhanden gemaakt, hahaha... de echte hebben we niet gezien.
In Lembang nog gestopt voor een hapje en een drankje.. Men zei dat het gebouw er al heel lang stond, het kan zijn dat wij daar vroeger vaste gasten waren, maar het uitzicht was anders dan in mijn moeders herinnering.
Ik heb nog een fotootje waarop wij op paardjes zitten, klein ikje samen met mijn moeder, warm aangekleed..
Bij Ciater, nog verder naar het noorden heb je ook warmwaterbronnen.. daar zijn man en ik in 2007 geweest..
Iya OmK., herinneringen...
vr 1 jun 2012 - 0:28
