Heden kreeg ik de informatie dat enkele dagen geleden is overleden de heer Armen Joseph.
Mijn dank voor de berichtgeefster !!!!
Over enkele dagen zou hij de leeftijd van 93 jaren bereikt hebben.
Oom Armen was van Persisch/Armeense (Julpha/Isphanan) afkomst geboren juli 1920 te Batavia en kwam van een priestergeslacht.
Volgde zijn opleiding aan de KW3 school te Batavia, bracht daarna enkele jaren door te Surabaya, werd als krijgsgevangene in een kamp gezet door de Jap, werd na beëindiging van de oorlog direct bij de kraag gevat door het Nederlands Leger om dienst te doen en keerde naar Europa in 1949.
Hij had gedurende een jaar of 30 zijn krachten gespendeerd aan het Nationaal Archief en zijn persoonlijk archief over de Armenen in het toenmalig Indië, berust sedert een paar jaren bij het Nationaal Archief. (Circa 30 cm.)
Vele archief bezoekers zullen zich hem daar nog wel herinneren.
Als ik hem belde luisterde hij graag naar mijn verhalen over het moderne Surabaya.
Zijn gezondheid liet het hem niet toe, maar al te graag wilde hij wel weer terug naar de krokodillen stad.
Hij gaf me ook onverminderd op mijn klote, als ik abusievelijk een (klassiek) Armeens woord verkeerd uitsprak en hij had het niet door, dat ik het soms expres verkeerd deed en op zijn beurt treiterde hij me door steevast mijn betovergrootvader Joseph Johannes Amirchan (zijn oudoom) een armoedzaaier te noemen en de Resident van Semarang uit de beginjaren 1800 was maar een domkop, omdat onder zijn bewind de "smokkel" van opium hoogtij vierde waarbij de koets van de Resident tevens dienst deed als smokkelvoertuig.
En daaropvolgend pestte ik hem terug door te verhalen over wat ik dan van plan was te koken en daarmede het kwijl bij hem opwekkend, want hij was stapeldol op tempe en tahu.
Toen hij nog ter been was (nog niet eens zo lang geleden) was elke morgen zijn steevast ritueel: een bakje koffie halen ergens in een ballentent op de Fredr.Hendriklaan Den Haag.
Af en toe schreef hij me en de brief begon steevast met "Waarde neef." en welke aanspreek term hij ook altijd bezigde als we elkaar aan de bel hadden.
De laatste keer echter (vorige week) noemde hij me voor het eerst bij mijn voornaam en dat viel me op.
Ik eindigde het gesprek met de ook al "merkwaardige" wens, dat hij een goede rust mocht hebben, want hij kon nog amper praten.
Oom Armen, ik wens u een behouden thuisvaart toe en een welverdiende eeuwige en vredige rust in de handen van de Almachtige en ik dank u voor al wat u mij verstrekte aan informatie en dat ik u kende. U was één der behulpzamen, die mij mijn eigen historie leerde kennen.
Mij rest nu slechts, dat ik hem zal missen en dat ik zijn telefoonnummer uit mijn telefoonboek moet weghalen.
Dag Oom Armen.
wo 10 jul 2013 - 10:41
