Nasi Goreng als ontbijt
Door: Lieselotte Heederik
Gepubliceerd: gisteren 11:00
Update: gisteren 11:32
Als je voor het eerst in Indonesië komt zijn er veel dingen om je over te verbazen. Met het hele gezin op een motorfiets, met de motor naar kantoor in plaats van met de fiets, ontbijt met nasi-goreng, een rijbewijs kopen, als ritueel mensen om vergeving vragen zonder de begane fout te benoemen, handschoenen aan tegen de zon, rijden zonder helm, snoep en zoetigheid voor je 6 maanden oude zuigeling. Bij aankomst denk je: zoiets doe ik nooit…
Anita op de cita in Indonesië
Ik trouwde op een ijzeren ros en ben die eeuwig trouw, maar na vier jaar in Indonesië had ik ook een Honda. Eerst dacht ik nog; die gebruik ik alleen voor lange afstanden. Maar nee, ik veranderde al snel in Anita op de cita en pakte voor elke boodschap om de hoek de motor fiets. Wel zo makkelijk, zweet je niet zo. Kan je gelijk de was mee nemen voor de laundry. Die komt namelijk gestreken en al terug, dus waarom zou je het zelf doen?
Fietsen doe ik in het weekend, als hobby, met een groepje vrienden. Net als de andere Indonesiërs.
Mijn taalgebruik is ook veranderd; de Indonesiërs hebben 1 woord voor alles wat er in de toekomst plaatsvindt: besok, en één woord voor alles wat het verleden gebeurde: kemarin. Morgen is dus morgen, of overmorgen of over een maand. Gister was gister, eer-gister of drie weken geleden. Best makkelijk eigenlijk. Voor het verhaal doet het er vaak niet toe wanneer iets precies plaatsvond. Besok werk ik aan m’n blog, zat al heel lang in m’n hoofd.
Weer ietsjes meer Indisch
En jawel, dit weekend was ik weer ietsjes meer Indisch: Zondag zag ik opeens dochter lief met nog drie andere mensen op één Honda. Daar had ik 7 jaar geleden nog zo hard om gelachen. Wat eerst raar en vreemd en gevaarlijk lijkt, wordt na verloop van tijd logisch en het meest praktisch. Normen over veiligheid vervagen en je past je steeds meer aan.
Behoren tot een minderheid
Wat ik nog het meest confronterend vind is de ervaring om te behoren tot een minderheid. Nee, ik klaag niet over de moskee die 5 keer per dag oorverdovend het gebed aan kondigt. Ja, ik bedek ook m’n schouders en benen als ik over straat ga. En als het Ramadan is en iedereen vast, voel ik me buitengesloten en heel erg anders.
Het leuke, maar soms ook frustrerende feit dat dingen hier heel anders gaan in Nederland maakt het ondernemen in deze parel van smaragd juist extra interessant, maar het confronteert je ook met je eigen normen en waarden, die af en toe een sprongetje richting de oost maken.
DeOndernemer.nl
wo 20 nov 2013 - 13:55
