Kei 'n Roll: George Pelupessy

Sharon Molenmaker

Kei 'n Roll: George Pelupessy
zaterdag 19 december 2015, 10:02 | Van de redactie

Begin volgend jaar zal een documentaire te zien zijn over de rijke en tegelijk kleurrijke geschiedenis van de Amersfoortse popmuziek die in tal van plekken in de stad vertoond zal worden. In de serie Kei 'n Roll wordt een aantal kleurrijke artiesten belicht. Zij waren de alarmschijven van de stad die voor arbeidsvitamine, vrolijkheid en meedeiners zorgden. We gaan terug naar 1987. George Pelupessy.

Arjan Klaver

,,Er is een genot van zich weg te cijferen, veel groter dan het genot van zich op de voorgrond te dringen. En voor een zeer trots mens moet de uitoefening der bescheidenheid wel iets heerlijks zijn."

Deze prachtige uitspraak van de Franse journalist Emile Berr typeert George Pelupessy tot in elke vezel. Zelfs als hij via het achteruitkijkspiegeltje terugblikt naar zijn muzikale jeugdjaren, blijft hij bescheiden. Als twaalfjarige speelde hij eind jaren zeventig samen met klasgenoten en kinderen van Molukse en Indische komaf uit diverse woonijken in Amersfoort in een popbandje in buurthuizen, speeltuinen en op pleinen. Opmerkelijk genoeg zijn die talenten toentertijd voorbijgegaan aan de grijpgrage vingers van welke platenmaatschappij dan ook. Die jongens van toen zijn decennia later gewilde arrangeurs, orkestleiders en studiomuzikanten geworden. „We speelden toen niet om uiteindelijke een grote pop- of rockband te worden", licht Pelupessy toe. „We maakten muziek om individueel beter te worden. In dat standpunt waren we onvermurwbaar. Tot op de dag van vandaag. We worden stuk voor stuk gewaardeerd als goede muzikanten, maar dan in dienst van een ander. Dat geldt ook voor mij."

CULTUURVERSCHILLEN De solsleutel van zijn muziekcarrière wordt geschilderd op 28 september 1950 toen het Indonesische leger de Molukken binnenviel. De Molukse republiek werd ontbonden. Nederland kon de Molukse en Indische militairen die in het KNIL hadden gediend niet achterlaten. Zij werden tot leden van de Nederlandse Koninklijke Landmacht benoemd en kregen het dienstbevel om met hun familieleden naar Nederland te komen met de bedoeling dat zij uiteindelijk weer terug zouden gaan. In totaal werden tussen 1950 en 1960 12.000 mensen per boot vervoerd naar Nederland. Het gezin Pelupessy zat bij de laatste lichting en betrok na een heel kort verblijf in Baarn een flat in De Liendert in Amersfoort. „In die tijd was het voor onze bevolkingsgroep lastig om wortel te schieten in de Nederlandse samenleving", weet Pelupessy die vijftig jaar geleden het levenslicht zag. „Er waren cultuurverschillen, zoals het maken van muziek. We groeiden er in op. Toen mijn oudere broer in de pubertijd zat, werd daar een extra dimensie aan toegevoegd. In de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw werd protest een belangrijk onderdeel van het leven. Hippies, ook wel de 'protestgeneratie' genoemd, pleitten voor vrede en verdraagzaamheid, en zetten zich af tegen conservatieve ideeën. Muziek van Bob Dylan, Crosby, Stills, Nash and Young maar ook zeker die van Jimi Hendrix was booming.

Vooral de muziek van Hendrix boeide mij als 10-jarige bijzonder. Ik ging ook vaak met mijn broer mee naar Dollhouse in de Langestraat of naar The Joker in de Krommestraat dat wat meer heavymuziek in de bakken had staan. Tussen de wietdampen, Afghaans bont en groene legerjassen van de dump ontdekte hij nieuwe releases uit Amerika en Engeland. Ik sloot me naadloos aan bij zijn keuze met als gevolg dat ik op zeker moment de muziek ook zelf wilde spelen. En ik was niet de enige. Doordat de Molukkers en Indische mensen elkaar vaak opzochten kwam ik in contact met een aantal leeftijdsgenoten die over muzikale kwaliteiten beschikten. Er waren ook vriendjes uit de buurt bij. Voordat we naar het voortgezet onderwijs gingen, speelden we al covers van Fleetwood Mac en The Eagles. In die tijd schakelde ik over op congas. Een gitaar was niet boeiend. Ik kon mijn energie er niet in kwijt. Mijn mening werd uit onverwachte hoek ondersteund. Door nota bene de dominee. Hij wist dat ik tijdens de dienst over weinig zitvlees beschikte. 'Je zou eens moeten gaan drummen', raadde hij me aan."

VERGETEN GROENTE Uiteindelijk kreeg de jeugdband zonder naam haar contouren waarbij de muzikale kwaliteiten van de bandleden, die louter speelden om individueel beter te worden, zich verplaatsten van de drie simpele akkoordenschema's van The Eagles naar de intelligente fusion-jazz en jazzrock. In die tijd werden ze geïnspireerd door Bitches Brew dat Miles Davis in 1969 afleverde. De geïmproviseerde jamsessies met musici als Wayne Shorter, Joe Zawinul en Chick Corea kregen de jongens voorgeschoteld als vergeten groente. „We speelden in t' Nonnetje, op de Hof en in Mariposa", aldus Pelupessy. Na de middelbare school is ieders zijns weegs gegaan. Naar het conservatorium en verder. Veel verder. Gitarist Marcel Fisser is muzikaal leider geworden van onder meer Nick en Simon, bassist Peter Badenbroek werkte in België met Clouseau en Dave van Beek drumde bij Freek de Jonge en Acda en De Munnik.

En Pelupessy? Hij vertrok als 19-jarige naar Cuba om als percussionist te rijpen onder de hoede van leermeester Mario Jauregui. In 1987 kwam de Amersfoorter terug en via z'n voormalige bandlid Dave van Beek kwam hij terecht in de begeleidingsgroepen van Karin Bloemen. „Ik heb met haar jarenlang de theatertours en optredens op de televisie gedaan. Als freelancers werkte ik ook met Gerard Joling. Ik heb met hem nog een plaat opgenomen", weet Pelupessy. „Numero Uno heette het. Het singletje kwam niet verder dan de tipparade. Niet eens zo lang geleden heb ik nog meegewerkt aan de nieuwe CD van de Nederlandse rockgroep Gingerpig. De cd staat in verschillende Europese landen in de top-20. Nu begeleid ik Sazz Leonore die uitgeroepen istot soul en jazztalent van NPO radio 6. Kortom, alle leden van het Amersfoortse bandje staan in dienst van een ander. Wat zou er van ons geworden zijn als we destijds toch hadden gekozen om de Nederlandse evenknie van Weather Report te worden? Toen ieders zijns weegs ging, wisten we misschien al dat vriendschap duurzamer was dan muzikale vriendschap. Gelukkig maar."

foto 'We maakten muziek om individueel beter te worden. In dat standpunt waren we onvermurwbaar. Tot op de dag van vandaag.'

De Stad Amersfoort