DIT IS HAAR LAATSTE INTERVIEW.
Juist nu er zoveel projecten op stapel staan, valt afscheid nemen haar zwaar. De musical over haar leven komt eraan. En haar biografie, die met de titel in een klap duidelijk maakt over wie het boek gaat: De dochter van de vuurtorenwachter. Het verschijnt in oktober.
Hersenschudding
Geruchten dat het niet goed gaat met Liesbeth, doen in de showbizz al langer de ronde. Gefluisterd wordt in kleedkamers dat zij aan de ziekte van Alzheimer zou lijden. Dat zij problemen had met haar geheugen bleek ook toen zij in februari van dit jaar voor een reportage met PRIVÉ op reis was. Niet altijd kwam zij even goed uit haar woorden en vergat soms de draad van het gesprek.
Toch leek Liesbeth zelf lang geen besef te hebben van haar toestand. Het bleef eerst onbesproken, ook met haar dochter ELISAH BAIJENS, en na de eerste voorzichtige gesprekken tussen moeder en kind lang binnenskamers.
In het bijzijn van Liesbeth vertelt zij nu: ,,Nee, Alzheimer is het zeker niet. En van een ziekte is absoluut geen sprake. Maar de verschijnselen die daarbij horen zijn wel degelijk aanwezig. Het is een gevolg van een hersenschudding en daaruit voortgekomen littekenweefsel dat mijn moeder heeft in het frontale deel van haar hersenen. Zij heeft deze schade opgelopen tijdens de twee zware auto-ongelukken die ze in 1963 en 1972 heeft gehad. Tijdens het eerste verloor ze haar reukvermogen en hierbij, of bij het ongeluk daarna, is in haar hersenen een onherstelbaar proces in gang gezet die de situatie heeft opgeleverd waarin we nu verkeren. Dat hebben we een week of tien geleden pas gehoord. En ja, dat moest even bezinken. Mijn moeder komt inderdaad regelmatig niet meer goed uit haar woorden, raakt in een gesprek soms de kluts kwijt en vergeet dingen. We voelen nu de noodzaak het verhaal een keer goed naar buiten te brengen omdat het steeds meer begon op te vallen dat ze op bepalende momenten echt afwezig was, zoals bij de opening van het Ramses Shaffy Huis in juni. Met het excuus dat ze het druk heeft, komen we nu echt niet meer weg. Voordat haar situatie straks op een verkeerde manier uitlekt, nemen we de regie nu zelf in handen.”
Niet jammeren
Liesbeth zelf heeft haar vergeetachtigheid dikwijls niet in de gaten en kapte pogingen van Elisah en schoonzoon MARC om het onderwerp te bespreken aanvankelijk ook resoluut af. Het bestond niet, punt! Acceptatie dat het niet langer goed is om nog naar buiten te treden is er gelukkig inmiddels.
Ze zegt gelaten: ,,Wat mensen die er iets van merkten ervan vonden, tja, ik kan er niets aan doen dat het gebeurt. Sterker nog: ik ondervind er zelf geen hinder van want ik heb het allemaal niet zo in de gaten. Ik probeer de dingen te onthouden door ze op te schrijven en anders schiet mijn familie me wel te hulp. Ik denk daarbij graag aan de tekst uit het lied De klokken van de hel : ’ Doodgaan duurt maar even. Liefde duurt wel zo lang. Blijf bij me tot het licht verdwijnt. Blijf en vergeet me dan’. Oftewel: ik ben nog in leven en moet zo lang als het kan genieten van mijn familie en dierbaren. Ik kan wel jammeren over geheugenverlies, m’n rechteroog dat niet goed meer werkt of mijn gehoor dat te wensen over laat, maar ik ben wie ik ben. Dat kan ik helaas niet veranderen. Misschien val ik morgen dood neer of heb ik juist nog dertig jaar te gaan. Wie zal het zeggen? Praten over het einde wil ik niet want dat is maar zielig. Ik weet niet eens wie ’De Dood’ is en als hij voor mijn neus staat, zal me dat ontgaan. En op die dag ga ik niet in de grond, maar in het vuur. Ik wil vliegen, ver naar boven. Tot die tijd creëer ik mijn eigen hemel hier op aarde. Dat paradijs daarboven bestaat toch niet.”
Musical
De première van de musical over haar leven zou een uitgesteld verjaardagsfeest voor de 75-jarige List en een eerbetoon zijn. Dat laatste wordt het zeker, maar zelf is zij er dan niet bij. Dat de musical er komt is voor haar al iets bijzonders.
Ze zegt: ,,Toen HANS CORNELISSEN, de producent, me belde met het voorstel dit te gaan maken, vroeg ik of hij een kronkel in zijn hoofd had. Maar ik draaide snel bij en werd enthousiast. RENEE VAN WEGBERG speelt straks alle fases uit mijn leven. De leuke maar ook dramatische periodes, het Jappenkamp en het overlijden van mijn man ROBERT. Het maakt het op die manier compleet en dus correct. Mijn carrière gaat op deze manier nog even door, terwijl ik zelf niets meer voor hoef te doen. Het is tijd voor de volgende generatie om de fakkel aan over te dragen en ik ben ontzettend dankbaar voor het fantastische artistieke leven dat ik heb gehad. De vele prijzen, onderscheidingen en bovenal liefde van het publiek hebben mij er altijd bovenop gehouden maar nu is alles wel zo’n beetje gezegd. Het is af, het is klaar. Ik wil iedereen hartelijk bedanken”, aldus Liesbeth die in maart van dit jaar haar laatste publieke optreden gaf. In Hotel De l’Europe zong ze voor het laatst Piaf’s Non, je ne regrette rien .
Niemand van de aanwezigen wist dat het daarbij zal blijven.
Telegraaf
vr 18 aug 2017 - 10:37
