Voorbij het eigen gelijk #6: Geert Kruit
‘Haat maakt je kapot. Vergeef toch’
Samen met 104 andere leerlingen en vijf leraren werd Geert Kruit in 1977 gegijzeld in zijn school in Bovensmilde. Hij vergeeft de Molukse gijzelnemers als ze hun fouten inzien. ‘Weet je wat vrijheid is? In het voorjaar kunnen genieten van de bomen die uitlopen.’
door Greta Riemersma beeld Martijn van de Griendt
11 april 2018 – verschenen in nr. 15
Geert Kruit weet nog hoe hij als negenjarige scholier een pistool op zich gericht kreeg. Het was in mei 1977, toen hij samen met 104 andere leerlingen en vijf leraren werd gegijzeld in zijn school in het Drentse dorp Bovensmilde. Hij ging naar het toilet, wat op zichzelf al een bezoeking was. Dan moest je het overblijflokaal verlaten, waar ze met z’n allen opgesloten zaten. Daarna moest je door de gang lopen, waar geen leraren waren die je beschermden, alleen bewapende Molukse gijzelnemers.
Als je dus nodig moest, hield je het liever nog even op. Maar nu lukte het niet langer. Hij overwon zichzelf en liep het overblijflokaal uit. Daar waren ze, de Molukse mannen. Ze deden lacherig en speelden met hun pistolen. Terwijl hij langs hen liep, richtte een van hen zijn wapen op hem en haalde de trekker over. Páf… Ongeladen pistool. Daarna haalde de andere Molukker hetzelfde grapje uit. Béng… Toen mocht hij doorlopen.
Vele jaren later zou Kruit het voorval bespreken met een van zijn bedreigers van destijds, Tom Polnaija. Want dat is nog het meest bijzondere aan Kruits verhaal: hij en Polnaija zijn bevriend geraakt. Al jaren geven ze samen lezingen en het eerste optreden voor 2019 is al weer geboekt. En Kruit heeft veel meer Molukkers de hand geschud die meededen aan de terroristische acties die Nederland tussen 1970 en ’78 teisterden. ‘Ik heb zelfs gesproken met Molukkers die doden op hun naam hebben’, zegt hij.
Met degenen die de gewelddadigheden van destijds nog steeds goedpraten, wil hij geen verder contact. Alle anderen kunnen rekenen op zijn mededogen. ‘Weet je dat iemand als Tom ook een slachtoffer is? Ik zie Molukkers als lotgenoten.’ Hij beseft dat hij moet uitkijken met deze woorden, omdat zijn échte lotgenoten er beslist anders over denken. ‘De meesten verklaren mij voor gek. Maar ik merk dat ik er meer aan heb met de jongens in contact te staan dan dat ik tegen ze aan schop.’
De jongens – zo noemt hij de terroristen van destijds. Zijn opvatting: ‘Als ze rekenschap moeten afleggen, doen ze dat maar op hun sterfbed.’
Lees verder bij De Groene Amsterdammer
zo 15 apr 2018 - 16:45