Bali, Ubud, verliefde vakantiegangers

Bali, Ubud, verliefde vakantiegangers, Warjihouse kroniek aflevering 28,
30 september, 2009 bij 6:13 am (Bali van binnenuit, Warjihouse kroniek)

Bron: Bali Batin


Vele avontuurlijke jongedames, die op een dag hun vleugels uitslaan en in hun eentje een reis maken naar het romantische Bali, raken daar verstrikt in de netten van een allercharmantste jongeman.
Ze worden hopeloos verliefd en dan hangen ze.
Als ze terug zijn in hun eigen land en het leven weer zijn gewone loop neemt, worden ze door hun ‘geliefde’ bij de les gehouden met dagelijkse sms-jes:
“I miss you so much, when will I see you again?”
Voor de jongeheren is de liefde niet zelden een eenmansbedrijfje met als belangrijkste zakenpartners Telkom en Western Union. In het adresboek van hun handzame nokia slaan de professionele lovers de telefoonnummers op van menige schoonheid met wie ze aan de praat raken.
In een ander geheugen staat een rits standaard liefdesbetuigingen opgeslagen, die met een druk op de ja-toets aan het nummer van dezelfde schonen worden gezonden. Een keer of drie per dag gaan de heren druk aan het werk om hun boodschap over de wereld te zenden. Na een bericht of tien aan hetzelfde nummer komt steevast de boodschap, dat de geliefde door zijn geld heen is en het beltegoed bijna op. De lieve dames, die verslaafd zijn geraakt aan de complimentjes en liefdesbetuigingen, zorgen ervoor genoeg geld over te maken om voor een half jaar hun dagelijkse portie zeker te stellen. Helaas krijgt de geliefde aan de andere kant van de wereld dan een brommerongeluk, waardoor een deel van het geld aan dokterskosten moet worden besteed, of erger, een grote som geld is geleend bij een buurman, die een week later terug moet hebben. Indien de dame niet afhaakt, is het een maand later weer raak. Omaatje is overleden en zij krijgt geen kans te reïncarneren, als ze niet met de gepaste plichtplegingen wordt gecremeerd. De familie is in zak en as. Ja, ze hebben wel wat geld natuurlijk, maar niet genoeg. En dan kan het jongere broertje niet meer naar school. Erg jammer, want hij kan zo goed leren. Als het net een maand rustig lijkt, omaatje uitgestrooid en broertje aan de studie, wordt het dorp getroffen door zware regenval. Het dak van hun huisje heeft het begeven en het stort binnen net zo hard als buiten. Precies boven het bed van omaatje, sorry, opaatje…..Het begint een beetje aan de liefde te knagen.

“I miss you so much darling, I wish you were here”.

Inmiddels heeft het verliefde meisje genoeg gespaard om naar het eiland van haar dromen af te reizen. Met onbetaald verlof gaat ze zo lang mogelijk naar Bali, waar ze hoopt, dat haar droom werkelijkheid wordt. Haar charmante geliefde is een beetje in paniek geraakt, omdat de lieftallige blondine op hetzelfde moment vakantie opneemt als de lieftallige Japanse, die net een dag eerder is gearriveerd. We volgen Janine uit Frankrijk.



Zij wordt afgehaald door de jongere broer van Gde en gestald in homestay Warjihouse. Pas laat in de avond komt Gde zijn verloofde opzoeken. Hij ziet er moe uit en een beetje bezorgd. Zijn neef was van een trap gevallen en had een gecompliceerde beenbreuk opgelopen. Hij was de hele dag in het ziekenhuis gebleven om zijn neef bij te staan. Janine sluit haar lieve schatje in de armen en ze beleven een hele romantische nacht. De volgende ochtend wordt Gde al vroeg gewekt door een indringend piepend sms-je. Hij schiet snel in zijn kleren. “Sorry, sorry darling, I forgot the time. I have to bring a Japanese tourist to Lovina today. I will miss you darling, but I need to work. I will be happy to see you again tonight. Give me a kiss.” En weg is Gde. Die arme jongen. Hij werkt zo hard. Maar ja, de hele familie is afhankelijk van het geld dat hij inbrengt. Janine voelt zich een beetje beschaamd, dat ze hem ervan heeft verdacht dat hij alleen maar geld van haar wil. Hij werkt zich helemaal uit de naad. Op haar eerste dag heeft Janine genoeg om handen. Ze is nog een beetje wankel van de jetlag en doet het rustig aan. Misschien kunnen Gde en zij gezellig samen uit eten als hij terugkomt uit Lovina. Halverwege de dag krijgt ze nog een sms-je van hem, dat hij haar zo mist, de schat. Het wordt een latertje en Janine vindt het niet eens erg, als Gde rond 9 uur smst dat hij niet kan komen, omdat de toerist hem nog een dag claimt. Vermoeid rolt Janine in bed.

De volgende ochtend staat de broer van Gde al vroeg voor de deur. Janine uit haar verontschuldigingen: Gde is met een toerist naar Lovina en komt vandaag pas terug. Maar Ketut was al op de hoogte. Hij komt haar uitnodigen om een crematie bij te wonen in het dorp verderop.



Wordt vervolgd…

Bali, Ubud, verliefde vakantiegangers, Warjihouse kroniek aflevering 29
1 oktober, 2009 bij 6:49 am (Bali van binnenuit, Opinie, Warjihouse kroniek, cultuur)


Tweede deel.



Janine heeft besloten om Bahasa Indonesia te leren en neemt een kijkje in de plaatselijke bibliotheek, waar cursussen worden aangeboden. 12 lessen komen op Rp. 700.000. Janine zit er een beetje tegenaan te hikken, want erg groot is haar budget niet. Aan de andere kant is zo’n cursus natuurlijk welbesteed en als ze ooit in Bali zou gaan wonen -waar ze vurig op hoopt- zou het goed van pas komen. Dan krijgt Janine een beter idee: Als Gde haar les geeft, vangt ze twee vliegen in één klap. Dan zijn ze gezellig samen en hebben ze nog wat te doen ook. Enthousiast doet Janine Gde het voorstel om haar les te geven in het Indonesisch, zodat ze geld bespaart en bovendien samen een gezellige tijdpassering hebben. Gde vindt het een goed plan. In plaats van aan de bibliotheek betaalt Janine Rp 700.000 aan Gde en dan zijn ze gezellig samen. Zo had Janine het nog niet bekeken en ze moet even aan de gedachte wennen. Maar al gauw ziet ze de redelijkheid ervan in en als ze toch geld uitgeeft, dan maar liever aan haar eigen schatje. Wanneer zullen ze beginnen? Gde hoeft daar niet lang over na te denken; het kan nu meteen. Gde begint enthousiast aan les 1 met de vertaling van: goedemorgen, hoe gaat het met u? Waar kom je vandaan? Ik heet Janine. Ik ben 24 jaar. enz. enz. Ze hebben een hele leuke ochtend en Janine heeft er veel van opgestoken.
Als ze na de les samen aan de lunch zitten, krijgt Gde een telefoontje. Hij checkt in zijn display wie hem belt en haast zich van hun tafeltje weg om op te nemen. Eenmaal terug, meldt hij: “This was my mother. She needs my help to bring something big to my aunty. So, I have to go now. Ehh…. Can you please give me the 700.000 rupiah?”
Het duurt een paar seconden voor Janine zich realiseert wat Gde haar vraagt, maar omdat Gde blijft staan, rommelt ze nerveus in haar tas om haar beursje eruit te vissen. Ze heeft niet meer dan 500.000 bij zich. Ach, dat geeft toch niet, wimpelt Gde het probleem weg; die andere 200.000 komen later wel. Hij pakt het geld aan en spurt er vandoor.



Een beetje overdonderd blijft Janine achter en bedenkt zich dan, dat de lunch nog betaald moet worden, maar dat haar geld op is. De kalme eigenaresse van de warung begrijpt de situatie en knikt bemoedigend. Janine mag later betalen, no problem. Lopend gaat Janine de lange weg terug naar huis langs de winkeltjes van Hanoman street. Als ze bij het voetbalveld komt, staat daar Ketut, de broer van Gde. “Selamat Siang” begroet Janine hem. Ketut lacht haar toe en prijst haar pas verworven kennis van het Bahasa Indonesia. Janine vertelt Ketut wat Gde en zij die ochtend hebben gedaan. Ketut vindt het ook een heel goed idee. Waarom je geld weggeven aan de bibliotheek, als Gde ook les kan geven ! En nu was Gde weer aan het werk? Nee, dat niet direct, maar hij moest zijn moeder helpen om iets naar tantetje te brengen? Janine wist ook niet wanneer Gde zou terugkomen. Ketut veronderstelde, dat Gde een transport had en stelde Janine voor om haar de omgeving op de brommer te laten zien. Janine aarzelde. Stel dat Gde snel klaar was en hij haar niet kon vinden, omdat ze met Ketut op stap was?
Maar al snel kwam het verlossende sms-je: Gde had het druk de rest van de dag. “I will miss you, honey”
Dus Janine stapte bij Ketut achterop de motor en ze reden even langs de ATM om geld te pinnen, dan langs de warung om de lunch te betalen en daarna de rijstvelden in. Janine vond Ketut allervriendelijkst. Ketut begreep haar situatie. Maar ja, er moest ook af en toe gewerkt worden. Omdat Janine, als verloofde van Gde nu bij de familie hoorde, voelde hij zich ook een beetje verantwoordelijk voor haar. “In our family we always help each other”. Het kwam heel warm op Janine over, die hechte familieband. In Frankrijk was het wel anders. Haar broer zou zich echt niet ontfermen over haar vriendje. Ketut wist heel wat te vertellen over de positie en de rol van vrouwen in de Balinese gemeenschap. Janine zoog alles in zich op en het leek haar een hele eer om ooit in een Balinese gemeenschap te worden opgenomen. Intussen voerde hun tochtje langs kleine dorpjes, heuvels en dalen, een rivier, een watervalletje. Het werd al bijna donker, toen ze weer in Ubud arriveerden. Omdat Gde nog niets van zich had laten horen, gebruikten Janine en Ketut samen het avondeten. Pas om 11 uur in de avond kwam Gde weer opdagen. Janine maakte zich juist klaar voor de nacht. Gde plofte neer op haar bed. “I am sooo tired. But I am sooo happy to see you again.”



Wordt vervolgd

Bali, Ubud, verliefde vakantiegangers, Warjihouse kroniek aflevering 30,
6 oktober, 2009 bij 6:22 am (Bali van binnenuit, Opinie, Warjihouse kroniek, cultuur)

Derde deel.



Enkele ochtenden later:
Ketut zit bij mij op het terras om te kletsen bij een kop koffie. Omdat zijn broer Gde het te druk heeft met het afhalen en rondtoeren van gasten, neemt Ketut de lessen Bahasa Indonesia waar en hij is er vroeg bij om zijn plicht te vervullen. Maar de kamer van Janine is nog gesloten en haar koffie onaangeroerd. Nu en dan staat Ketut op om over de struiken heen te zien, of zijn leerlinge al uit haar slaap is ontwaakt. Ketut is vol lof over Janine. Ze neemt alles zo snel op. In een week had ze er meer van opgestoken dan ik in een jaar.
Opeens staat Janine voor ons. Vermoeid, bepaald niet blij. Ik vermoed, dat ze te lang heeft geslapen, maar integendeel, zegt ze, ze heeft geen oog dicht gedaan. Ze komt net terug van een lange wandeling. Stukje bij beetje vertelt ze wat ze de afgelopen nacht heeft meegemaakt. De avond tevoren was ze naar de straat gelopen om te zien of haar lover aanwezig was bij de taxi-standplaats. En ja, daar stond zijn auto. Het regende een beetje en Gde schuilde in de auto. Toen hij Janine zag verschijnen, kwam hij direct de auto uit. Janine achtte het een beter idee om samen in de auto te gaan zitten, maar Gde trok haar mee onder het afdakje van een winkel. Iets in het gedrag van Gde maakte haar achterdochtig. “Why not?” drong ze aan. O.k. dan. Er zàt al iemand in de auto. “I want you to meet her”, Gde veranderde van aanpak. Hij trok Janine mee naar de auto en opende het achterportier. En daar zat ze: “This is Aiko.” Stoïcijns keek Aiko Janine aan. En Janine was helemaal uit het veld geslagen. Gde niet. Hij meende iets te moeten regelen hier. Omdat er niet genoeg plaats was op de achterbank stelde hij voor om naar de kamer van Janine te gaan en daar verder te praten. Geen van beide waren zij ingegaan op een huwelijksvoorstel en nu wilde hij de kool en de geit sparen. Op Janines terras nam Gde het woord en kwam met het voorstel om Janine bij Aiko onder te brengen. Janine zou een vriendin hebben om mee op te trekken, op de momenten dat Gde aan het werk was. Heel gezellig, als vriendinnen onder elkaar en op die manier zou hij bij beide even vaak langs komen. Toen Aiko haar wenkbrauwen even fronste, zei hij: “Janine is not rich, you know, but she can help you cleaning the house of course.” Triomfantelijk keek hij van de een naar de ander alsof hij zojuist het ei van Columbus had uitgevonden. Beide dames zwegen ijzig. Daarom besloot Gde dat het tijd werd om weer aan het werk te gaan. Met het regenweer zou er wel veel vraag zijn naar een taxi. “Better you talk together”, bood hij zijn vriendinnen aan, “like ladies among each other.”
Hij oogstte geen bijval maar had zijn best gedaan en meende dat hij er goed aan deed om de dames even alleen te laten. Hij trof een uitgestorven straat aan en ging naar huis. Aiko kon wel bij Janine slapen; daar waren immers twee bedden.
Intussen raakten Aiko en Janine inderdaad aan de praat. Aiko vertelde dat ze al een tijdje met Gde bevriend was. Hij zocht een westerse vrouw om een gezin mee te stichten. Maar Aiko had niet willen trouwen en ze wilde ook geen kinderen. Ze wilde gewoon een leuke vriend. Gde had gezegd, dat hij dan met een ander zou trouwen. Dat begreep ze. Maar nu zich een ander aandiende was ze niet bereid om afstand te doen van haar geliefde. En Gde vond haar leuk genoeg om dat haar te gunnen. Bovendien had Janine nog niet ingestemd met een huwelijk. Omdat ze waren uitgepraat en het bleef regenen, kroop elk in een bed. Geen van beide deed een oog dicht. ’s-Morgens om 7 uur was het opgehouden met regenen en Aiko was lopend naar huis gegaan. Hoe vermoeid Janine ook was, ze kon niet meer slapen en besloot een lange wandeling te maken.



Wordt vervolgd

Bali, Ubud, verliefde vakantiegangers, Warjihouse kroniek aflevering 31,
Posted: Sat, 10 Oct 2009 00:47:29 +0000


Vierde deel.



Tijdens haar wandeling had Janine besloten om te vertrekken. Ze voelde zich door Gde bedrogen en ze geneerde zich zelfs, dat ze erin was getuind. Ketut meende dat Janine en ik een gesprek hadden gehad als ‘meiden onder elkaar’ en had niet werkelijk geluisterd. Toen Janine aanstalten maakte om naar haar kamer te gaan wilde hij haar dan ook volgen om met de les Bahasa Indonesia te beginnen. Janine wimpelde het af. “I am not so motivated any more”, zei ze treurig en Ketut keek vragend in mijn richting. Ik gebaarde hem even te blijven zitten en toen Janine uit het zicht was verdwenen, legde ik Ketut uit wat er de afgelopen nacht was voorgevallen. Ketut boog zijn hoofd en siste tussen zijn tanden: “Fuck.” en: “Shit.” Hij kon rekenen op mijn bijval, maar dat veranderde niets aan de situatie.

Janine overwoog om naar Java of Lombok af te reizen, ver van de onheilsplek. In mijn hart gaf ik haar gelijk, maar gezien de omstandigheden vond ik het geen goed idee. Ze zou zich in Java heel eenzaam kunnen voelen, in haar uppie tussen stroever en ongastvrijer volk. Aan Gili Trawangan had ze al slechte herinneringen door een eerder bezoek. Niet bepaald een aanbeveling om daar heen te gaan. Bovendien zat Janine met een zeer beperkt budget en reizen is hoe dan ook relatief duur. Ik stelde Ketut voor om haar een dagje op sleeptouw te nemen, zodat ze wat afleiding had en de zaak even op zich kon laten inwerken. Ketut voelde daar helemaal niets voor. Hij wilde zich er niet aan branden. Het was een probleem van zijn broer, niet het zijne. Maar ik accepteerde geen ‘nee’ en hij zwichtte. De vraag was waar we heen moesten. Als ik zelf een probleem heb, maak ik graag een lange strandwandeling.
De koffers van Janine waren al gepakt en zij stond op het punt om ze haar kamer uit te sleuren toen Ketut en ik haar terras op kwamen. “Please, wait.” Ik stelde haar voor om met Ketut en mij een dagje op stap te gaan. Op twee motorbikes. Ze stemde onmiddellijk toe. Waarheen? Ik: naar het strand. Ketut: naar de waterval. Janine: alles goed.



We begonnen bij de waterval, omdat die plek het dichtst bij ons vertrekpunt was. Het regende zachtjes, maar dat leek de pret slechts te verhogen. De waterval was door de regen van de laatste tijd groter dan ooit. Met veel lawaai stortte de rivier zich ruim veertig meter de diepte in. Wij daalden de helling af naar dezelfde diepte en sprongen van steen naar steen om zo dicht mogelijk bij de waterval te komen.



Ondanks haar slapeloze nacht genoot Janine zichtbaar en Ketut week niet van haar zijde.
Onvermoeibaar klom ze later de helling weer op en toen we verder reden naar de volgende bestemming, begon het wat harder te regenen. De oudheidkundige opgravingen van Yeh Puluh had ze nog niet gezien. Ketut vergezelde ons niet, maar sloeg halverwege af, de sawah in. Terwijl Janine en ik voortliepen langs het stenen stripverhaal uit de oudheid, stortte Janine haar hart uit.
Ze had eigenlijk al lang het gevoel gehad, dat de liefde niet helemaal wederzijds was, maar elke keer als hij lieve woordjes tegen haar sprak door de telefoon, was haar hart weer gaan smelten. Gisteren had hij haar nog gevraagd: “Please, marry me.” Hun relatie verkeerde absoluut niet in het stadium dat ze daar positief op kon antwoorden en met een wanhoopsgebaar had ze haar ogen ten hemel gericht. Daar zag ze in de ranke top van de hoogste boom een hopeloos gestrand, klein vliegtuigje hangen.
“I marry you when you bring me the airplane over there.” had ze impulsief geantwoord.



Ik vroeg haar wat ze met hem van plan was. Het was duidelijk dat ze het niet meer zag zitten. Maar het afscheid van een mooie droom deed pijn. En zich helemaal uit het veld laten slaan, nee, dat wilde ze ook niet. Ze dacht er over om rond te reizen en zo veel mogelijk van haar vakantie te genieten nu ze er toch was. Ik was het hartgrondig met haar eens en adviseerde haar om op Bali te blijven. Voor weinig geld kon ze een motorbike huren en het hele eiland rondcrossen.
De reliefs van Yeh Puluh gingen over in een stukje wild gebied met daarachter rijstvelden. We verwachtten daar Ketut wel weer tegen te komen, dus we klommen omhoog, de sawah’s in. Verbaasd werden we aangestaard door de boeren, die daar aan het werk waren. In de verte liep Ketut. Toen hij ons zag, voegde hij zich snel bij ons. Er zou een pad zijn dat binnendoor van Yeh Puluh naar Goa Gajah leidde. Of we zin hadden om met hem dat pad te zoeken. We waren inmiddels drijfnat, maar Janine stemde enthousiast in. Het was intussen te glibberig geworden om op sandalen te blijven lopen, dus we trokken allemaal onze schoenen uit om op onze blote voeten verder te waden. Volgens zeggen moesten we de rivier volgen, maar dat was onmogelijk. De enige andere mogelijkheid was door een dorpje te trekken, dat hoog op de helling lag. De zoektocht, de omgeving en het verregende gezelschap deden denken aan de verhalen van Tolkien. Een klein, gevarieerd gezelschap met een kwetsbare hoofpersoon, wier queeste is haar ‘lieveling’ in de hel te werpen.



Wordt vervolgd.

Bali, Ubud, verliefde vakantiegangers, Warjihouse kroniek aflevering 32
15 oktober, 2009 bij 8:37 am (Bali van binnenuit, Opinie, Warjihouse kroniek, cultuur)

Vijfde deel.



Hoewel verregend, trokken we nadat we uit de Goa Gajah naar boven waren gekomen, verder naar het strand. Het water gutste inmiddels langs mijn brillenglazen en belemmerde mijn zicht enorm, maar ik hield mijn blik gericht op de witte regenjas van Janine, die af en toe vrolijk achterom keek.

Aan de kust regende het aanmerkelijk minder en Ketut keek critisch toe (we never do like that) hoe Janine en ik direct onze sandalen uitschopten om in de branding te gaan staan. Weer stonden we te praten over de liefdesperikelen en steeds kwam er iets in Janine naar boven, dat moest worden meegewogen om tot een conclusie te komen. Enerzijds was ze geshockeerd, dat de liefde niet voor 100 % wederzijds bleek, anderzijds kon ze zo moeilijk afstand nemen van haar eigen verliefdheid, die de basis was geweest van haar komst naar Bali. Het hardop uitspreken van haar gedachten werkte therapeutisch.

Werktuigelijk sprongen we nu en dan terug voor een hoger oprijzende golf en dat ging zo door totdat de zoom van mijn omhooggehouden rok drijfnat was.
Inmiddels was het ook weer iets harder gaan regenen. We liepen terug naar Ketut, die in een lokale warung was gaan zitten om te schuilen. Aan zijn ogen zag ik, dat Ketut steeds meer voor Janine was gaan voelen. Ze was zo dichtbij en allerliefst, maar behoorde aan zijn ondankbare broer. En dan nog, als het uit zou raken tussen die twee; met goed fatsoen kon hij haar daarna niet het hof maken. Hij liet zich dan ook ontvallen: “ Why do all the girls fall in love with my brother? I am a much better person. I would never threat a girl like that!” Het ontlokte een gulle lach aan Janine, maar nog geen liefde.

Toen het regenen minderde, maakten we direct aanstalten om naar Ubud terug te gaan. Ik was liever voor het donker thuis.
Mede door de donkere lucht, schemerde het al eer we in Warjihouse aankwamen en ik had het echt koud. Ketut reed direct door naar huis, want zijn familie had geen idee, waar hij uithing.
Ik stelde Janine voor om een douche in mijn badkamer te nemen, waar warm water was. Onze kleding was doorweekt en de situatie zou aanleiding kunnen zijn tot een flinke verkoudheid. Haar kamer –de zogeheten backpacker’s room- had alleen koud water. Toen we allebei waren opgewarmd, kwam Janine nog even bij mij op het terrasje zitten. Ze had haar besluit genomen: Ze wilde een motor huren bij Nyoman en een weekje over Bali rondtoeren. Helemaal alleen. Dan kon ze rustig bij zichzelf overdenken, hoe het nu verder moest. Haar bagage stalde ze tijdelijk bij een vriend en ik zou er voor zorgen, dat na een week haar kamer weer beschikbaar was. Een beetje opgelucht omdat ze nu wist, wat ze wilde, trok ze Ubud in voor het avondeten. Ik had het zelf even druk met het beantwoorden van de mail die was blijven liggen. Pas tegen 10 uur ging ik er even uit voor een portie nasi goreng.



Toen ik langs de kamer van Janine liep, zag ik aan het hangslot, dat ze nog niet thuis was.
Op de tafel van haar terrasje lag een piepschuimen speelgoedvliegtuigje.
Het lag er vreemd en doelloos, als had het zojuist een noodlanding gemaakt.

Wordt vervolgd

Bali, Ubud, verliefde vakantiegangers, Warjihouse kroniek aflevering 33
15 oktober, 2009 bij 11:50 am (Bali van binnenuit, Opinie, Warjihouse kroniek, cultuur)


Zesde en laatste deel.

Gde zat een beetje mismoedig op de stoeprand. Hij had die dag nog geen ritje gehad. Zijn vriendinnetje was er vandoor en ik was ook niet al te vriendelijk naar hem toe.

“I know it; I am a bad person.” beschuldigde hij zichzelf om mij de wind uit de zeilen te nemen.
-“You can do a lot to change that”.
-“I have a bad karma.”
-“Bull shit.”
-“You are not Balinese; you don’t understand.”
-“Bull shit.”
-“I really love her.”
-“And you really love the other one the same.”
-“No, but she’s always after me. I already said to her that I want Janine, but she won’t leave me alone.”
-“I think you were not clear enough to her.”
-“I was, but she is so aggressive.”
-Then be more aggressive too.”
-“It is too hard for me to be unkind to anyone.”
-“But now you have hurt Janine, is that not unkind?”
-“You understand nothing about it.”
-“Are you sure?.”
-“No….. My life is so hard; I don’t want to live anymore.”
Gde hing met zijn hoofd in zijn handen, vol zelfmedelijden en ik kon –hoe dan ook- niet meer boos op hem zijn.

“Taxi?” vroeg hij werktuiglijk aan een voorbijganger.
-“Yes please”, was het onverwachte antwoord, “how much to Penestanan?”
Gde verrees energiek uit zijn droefenis en begon zijn onderhandelingen.

Na een paar dagen kreeg ik een sms-je van Janine. Ze had een leuk onderdak gevonden in de streek Sidemen en aardige mensen ontmoet. Ze genoot van de prachtige omgeving en zond haar groeten aan: “you, Ketut and the serial lover.” Ketut kon zijn oren niet geloven. –“Greetings to me?” Hij zond direct een sms-je terug en grapte: “Don’t dream too much about me. Ok?” Met ondeugende ogen liet hij het me zien. Haar antwoord was: “Ok, I won’t, haha.”
Daarna hoorden we een tijdje niets van haar.
Na een week kreeg ik opnieuw een sms-je, waarin ze meldde: “coming back home on Sunday.”
En daar kwam ze: verwaaid, maar vrolijk en uitgerust.
Gde zat nog dezelfde avond bij haar op het terras en liet haar de hele avond niet meer alleen. Ik hoorde hun praten; de kamer ingaan, de kamer uitkomen, samen eten, en weer praten. Het klonk heel rustig allemaal en ik bemoeide me nergens mee.
Laat op de avond stond Aiko al weer naast de auto op Gde te wachten. Niet vergeefs, kreeg ik in de gaten. Ketut wist er meer van, maar zweeg in alle talen.



Vandaag, de dag na Galungan, kwam de ontknoping.
Janine gebruikte het ontbijt samen met een tevreden jongeman, die ik nog niet eerder had ontmoet. Hij werd aan mij voorgesteld als Kadek, haar vriend uit Karangasem. Wegens de feestdagen had hij een paar dagen vrij van zijn werk en hij kwam zijn nieuwe vriendinnetje ophalen om zijn vrije dagen met haar door te brengen. Janine pakte haar rugzak in en stalde haar koffertje in mijn kamer. Even later vertrokken ze samen op de motorbike.

Ik heb er verder niets aan toe te voegen.
Alleen het piepschuimen vliegtuigje ligt nog op de kast in Janine’s voormalige kamer.
Nu zoek ik nog een heel erg hoge boom om het voorgoed in te hangen. “Ketut, can you help me please?”