Buitenkampers

De Stichting Verfilming Japanse Burgerkampen 1942-45 zoekt mensen die de oorlog in bezet Nederlands-Indië buiten de kampen doorbrachten.
Najaar 2009 zijn de voorbereidingen gestart voor een documentaire over 'de buitenkampers', een noodzakelijk vervolg op Het Jaar 2602.
Het gaat hier over de belangrijke groep van de "Buitenkampers": Nederlanders, die in WO-II buiten de Japanse kampen moesten overleven in een steeds vijandiger wordende omgeving.
De film over de buitenkampers bouwt opnieuw op oral history, waartoe een groot aantal mensen geïnterviewd zal worden. Voor die vraaggesprekken zoeken wij nu mensen die hun verhaal willen vertellen of die anderen kennen wier verhaal verteld moet worden.

Meer info op de website van Stichting Verfilming Japanse Burgerkampen 1942-45

Hallo Blauwvogeltje,
De stichting vraagt wel erg veel: mensen die buiten de kampen waren en hun verhaal kunnen doen.
Dat betekent dat de mensen minstens pakweg 20 jaar (of liever ouder) waren in 2602 (1942), dus geboren voor 1922. Dat betekent dat degenen die hiervoor in aanmerking komen nu minstens 87 jaar of ouder zijn!
Dat zijn er niet veel meer, en die er wel zijn hebben er misschien niet de mogelijkheid (of zin) voor.
Hebben mensen van 87 en ouder wel internet? Hoe bereik je die dan?
En als die stichting wel een enkeling kan vinden, is dat dan representatief?

Groet,
DK

DK,

Ik denk dat de stichting er al van uitgaat dat je vooral mensen vind die toen kind waren..
Deze film is een vervolg op de film 2062 en een antwoord op de kritiek die men kreeg op de film.. ( te weinig indo's, alleen kampverhalen).
In principe een sympathieke beslissing van de stichting toch ?
Maar heeft men dan geld over van de film 2602.?
Volgens deskundigen in de filmwereld kan die film 2602 nooit zoveel gekost hebben als men ontving van het Gebaar

Blauwvogeltje,

Kinderen zien het anders dan volwassenen. Welke waarde heeft dat dan? En buitenkampverhalen?
Ja, ik ken wel een paar verhalen (in de oorlog was ik kind) van mensen buiten het kamp.
Van vaderskant is iedereen in een jappenkamp (en veel zijn overleden in het kamp), van moederskant (de indo kant) niemand. Bijvoorbeeld een tante die een (voor) tuintje had, moest verplicht groente planten. De Jap gaf haar zaadjes of stekjes. Als de plantjes waren opgekomen ging tante 'smorgens heel vroeg opstaan om de plantjes te begieten. Met KOKEND water!, dus alles dood. En tegen de Jap maar zeggen dat ze haar best deed (de grond was immers vochtig), maar haar grond was misschien niet geschikt voor de groenteplanten!
Dit is maar een eenvoudig verhaal en geeft geen nare belevenissen weer, alleen obstructie.
Zoals je weet sprak men vroeger weinig over "de oorlog en bersiap tijd" .
Er is dus ook bij mijn generatie (weliswaar gepensionneerd, maar nog geen tachtiger) alleen wat losse vehalen bekend, dus niet uit eigen ervaring, althans ik was nog kind en niet bewust van politiek en nare zaken. Mijn ouders en familie hielden dat "verborgen" voor de kinderen.

Groet,
DK