'
Veel scooters, een politiefuik voor tieners, zo te zien.
Er wordt niet gecontroleerd of de scooters opgevoerd zijn, niet of ze gestolen zijn, om scooters lijkt het helemaal niet te gaan. Het zijn meisjes waarop de politie het gemunt heeft
De jongen met de witte helm wordt aangehouden, maar het is zijn vriendin achterop die ze moeten hebben. Ze is nog niet afgestapt of ze begint aan een regenboogkleurig truitje te frummelen onder haar zwarte truitje.
Tegen de tijd dat ze met andere meisjes apart is gezet, heeft ze het tot over haar heupen weten uit te rekken. Heeft ze het koud gekregen? Achter op de scooter is het frisser.
Om een ernstig vergrijp kan het niet gaan, geen criminele meidenbende, geen terreurgroep, anders zou de politie wel wapens dragen. Toch staan de meisjes er bij of ze iets vreselijks op hun geweten hebben. Gebogen, handen voor hun lijf, blikken naar beneden, hoofddoeken voor hun gezicht getrokken. Het meisje met het regenboogtruitje durft als enige de politie vanonder het vizier van haar helm aan te kijken. Zou het een klassegebonden zelfbewustzijn kunnen zijn, ze draagt Birkenstock sandalen, een Nokia N63 smartphone bungelt om haar nek.
Is het schaamte dat de anderen hun gezichten afwenden of proberen ze te voorkomen dat ze herkenbaar op de foto staan? Het meisje met de bruine hoofddoek in ieder geval niet, ze verbergt haar gezicht niet, ze heeft haar armen over elkaar geslagen en kijkt strak naar de grond.
Het meisje naast haar heeft haar zwarte hoofddoek voor haar mond getrokken, het meisje daarnaast met de witte hoofddoek klemt haar neus dicht. Schaamte, denk je in de eerste instantie, maar ook zou kunnen dat ze moeite hebben hun gezicht in de plooi te houden. Dat ze zo staan om niet in lachen uit te barsten. Het meisje met het beertje onder haar donkerrode hoofddoek net zo. Die moeten elkaar niet aankijken, want dan is het hek van de dam en proest iedereen het uit.
Als je dat eenmaal gezien denkt te hebben, vallen overal de opgetrokken mondhoeken op. Vijfhonderd agenten moeten er op toezien dat de bevolking op Atjeh zich gedraagt volgens de regels van de sharia. Het is ook om de slappe lach van te krijgen. Het eiland is jarenlange etnische conflicten amper te boven, het is zwaar getroffen door de tsunami, maar een compleet bataljon is vrijgemaakt om meisjes standjes te geven die strakke broeken dragen en geen gezichtssluier.
Hans Aarsman
Sharia razzia in Banda Atjeh, Indonesië, 1 december 2009foto 2 is van Holti Simanjuntak/EPA, de rest van Beawiharta/Reuters
De Volkskrant, 09-12-2009
wo 9 dec 2009 - 12:33