Sparen voor ongeboren Elsa

dinsdag 9 februari 2010 door Elske Schouten

Sparen voor ongeboren Elsa

Het valt me hier elke keer weer op hoe gemakkelijk mensen met wildvreemden – namelijk mij – praten over onderwerpen die in Nederland taboe zijn. Zo heb ik nog nooit gehad dat iemand niet wilde vertellen hoeveel hij verdiende.

Hetzelfde geldt voor gezinsplanning, en alles wat ermee te maken heeft. In mijn buurt bleven de buurvrouwen maar vragen wanneer ik nou eindelijk eens een kind kreeg. Op een gegeven moment zei ik dat we ‘nog even wilden wachten’. ,,Oh…”, riepen ze meteen. ,,Maar wat voor anticonceptie gebruik je dan?”

Gisteren had ik weer zoiets. Ik zat in de taxi en vroeg aan de vrolijke chauffeur van 24 of hij al een gezin had. Alleen een vrouw, antwoordde hij. Om dan te vervolgen: ,,En ik wil zo graag een kind! We zijn al twee jaar getrouwd, en het is nog steeds niet gelukt.”

Hij vertelde dat hij speciaal zo jong was getrouwd, zodat hij nog genoeg energie heeft om hard te werken wanneer zijn kind naar de hogere school moet. Als hij geld zat zou hebben, had-ie wel langer gewacht. Hij hoopt dat zijn kind naar de universiteit kan, zodat het ,,niet zo’n domme baan krijgt als ik”. Maar nu laat dat kind dus maar op zich wachten.

Zijn vrouw woont in Tasikmalaya, waar hij ook vandaan komt. Hij ziet haar maar een keer per maand (wat niet echt zal helpen, maar dat zei ik maar niet). Voor het huwelijk hadden ze elkaar maar twee keer een dagje ontmoet, vertelde hij. ,,De derde keer zijn we getrouwd.” Het daten deden ze dus maar na het huwelijk, want anders moet je je toch maar zo inhouden.

Als hij nog vrijgezel was, kon hij zijn salaris uitgeven aan leuke dingen, zei hij. Nu gaat een flink deel naar zijn vrouw. Maar hij vindt het niet erg, want het is voor de toekomst van zijn kind. De naam hebben ze al, glunderde hij. Elsa, want zijn vrouw heeft Ellis en zijn naam begint met SA.

NRC