De duistere kant van Amsterdam
De Gouden Eeuw in Amsterdam was de tijd van mooie grachtenpanden, Rembrandt en de rijkdom van de VOC. Maar er was ook een keerzijde. Die is nog altijd goed voor een paar uur griezelen...
De Verteller, met wijde zwarte jas en houten wandelstok, staat te wachten voor The Tara Irish Pub. Maar daar wil hij snel weg, te gezellig, te veel levende mensen. Via donkere, stille steegjes en een smalle brug voert hij zijn groepje deelnemers aan de Ghostwalk langs de duistere delen van de hoofdstad: gebouwen en plaatsen met een duister verleden. "Wat ik allemaal vertel, is allemaal waargebeurd. Ik vezin niets. Het staat geschreven in boeken, het is overgeleverd via verhalen, het overkwam mensen die ik ken. Niets is verzonnen. Of je het gelooft, dat bepaal je zelf...."
De historie van de Schreierstoren aan de Prins Hendrikkade gaat ver terug. Hier namen vrouwen huilend afscheid van mannen, zonen, minnaars, die met hun schepen vertrokken. Ze zouden jaren wegblijven en mogelijk nooit meer terugkeren want velen stierven tijdens de reis. In de toren is nu onder meer het VOC Café, dus het lijkt een goede plek om bij te komen van alle verhalen over duister Amsterdam.
Maar ook hier spookt het, weet de Verteller. En niet alleen in een ver verleden, maar tot op de dag van vandaag. Zijn zus, een zeer intelligente en zakelijke vrouw, verzekert hij zijn gehoor, durft er niet meer te komen. Te veel levende doden, is haar oordeel. Mmm, dan toch maar naar een van de vele cafés waar het gewoon, 21ste-eeuws gezellig is.
Die levende doden, de duistere kanten van de Gouden Eeuw, het zijn bronnen van inspiratie voor een van de andere griezelattracties van Amsterdam: de Dungeon, waar sinds vorige week het verdorven leven op een VOC-schip centraal staat.
Een lift, een paar trappen en je staat in een schaars verlicht café uit 1624. Op de bar enkele smoezelige vaten bier, gasten zitten op gammele bankjes en de bardame is te vies om aan te pakken. Verdacht vriendelijk verwelkomt ze bezoekers in haar leven van enkele eeuwen terug. "Ga zitten, ga zitten, hier binnen is het veilig, buiten loert het gevaar. Dus heeft u nog waardevolle spullen, geef die dan maar bij mij in bewaring," gniffelt ze.
Gewetenloze types als deze barvrouw proberen overal wat aan je te verdienen. Bijvoorbeeld door je zonder toestemming op een VOC-schip aan te monsteren. Twee maandsalarissen krijgt ze daarvoor, en nog veel meer als de opvarende de heen- en terugreis aan boord van het schip overleeft. Maar velen doen dat niet. Het leven aan boord was voor de meeste opvarenden een hel.
Een deur gaat open. De stank van bedorven eten, zieken, lijken zelfs, komt je tegemoet. Kanonschoten klinken, mannen en vrouwen worden van elkaar gescheiden en aan het werk gezet. Bezoekers moeten roeren in potten met vage inhoud. Het blijkt de maaltijd van die dag te zijn. We poetsen kanonnen en lichten het anker. Het is koud en donker in het vooronder en overal zijn ratten. Een stem van boven schreeuwt verwensingen naar het lage volk beneden.
Het leven op een VOC-schip is hard. Er is weinig voedsel, het werk is te zwaar, de mishandelingen te ernstig. Er zijn ziekten als scheurbuik, tyfus, dysenterie, pleuritis en de pest. Kans op genezing is er vrijwel niet. Aan de andere kant van de donkere ruimte klinkt een schreeuw. De scheepsarts amputeert een arm of been zonder verdoving. Er is bloed, veel bloed, wie goed kijkt, ziet dat alle muren rood zijn. Zieken liggen naast lijken die later een, twee, drie in godsnaam overboord gekieperd zullen worden.
Een klein jochie loopt huilend achter zijn mama aan terug naar de ingang. Als je 8 bent, is dit behoorlijk griezelig. Ook volwassenen schrikken geregeld. Een vrouw die van dichtbij een gevangeniscel bekijkt, gilt minimaal net zo hard als de gevangene die op zijn kop in de kettingen hangt. Zij van de schrik, hij van de pijn.
Behalve verhalen over het leven op een VOC-schip, worden in
de Dungeon vertellingen verbeeld over de minnares van Rembrandt die haar leven slijt in een krankzinnigengesticht. Je ervaart ook het vervloekte huis van een heks, maakt een bloedstollende rit regelrecht het hellevuur in en wandelt door de straten van 17de eeuws Amsterdam waar de pest veel slachtoffers maakt. Tijdens de tocht door de donkere straten van Amsterdam, stuikel je over de rottende lijken.
Later, buiten op het Rokin, is het even diep ademhalen. Welkom terug in de 21ste eeuw.
De duistere kant van Amsterdam:* The Ghostwalk of Amsterdam, voor goepen vanaf tien personen en op bepaalde data voor individuen.
Voor meer informatie: www.amsterdamghostwalk.com of 06.4169.1779 De eerstvolgende Ghostwalk is 12 maart om 21 uur. De wandeling duurt ongeveer anderhalf uur en is minder geschikt voor kinderen jonger dan 10 jaar. De prijs is € 12,30 pp
* The Amsterdam Dungeon zit op Rokin 78, Amsterdam. Geopend van 11 tot 17 uur, in de zomer van 10.30 tot 17.30 uur. De attractie is toegankelijk voor alle leeftijden, maar is niet geheel geschikt voor jonge en angstige kinderen. Toegang ouder dan 15: € 21 / 4-14 jaar: € 16. Korting via de site www.the-dungeons.nl
* Ook eng: op nog geen tien minuten lopen van The Amsterdam Dungeon ligt het Torture Museum, Singel 449, dagelijks geopend van 10 tot 23 uur, entree volwassenen € 5, kinderen € 3,50 www.torturemuseum.com
bron: Volkskrant, 6 mrt 2010
di 9 maa 2010 - 11:23