Indonesië
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

Indonesië

Informatie- en nieuwsforum over Indonesië en Nederlands-Indië
 
IndexLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

 

 n Indo in Canada - 18

Ga naar beneden 
AuteurBericht
wu

wu


Aantal berichten : 6613
Registratiedatum : 08-12-08

n Indo in Canada - 18 Empty
BerichtOnderwerp: n Indo in Canada - 18   n Indo in Canada - 18 Icon_minitimema 22 maa 2010 - 16:01

aflevering 18
16 nov, 22:03


Toen ik bij Forresters ging werken, was t in t begin heel leuk. Ik kwam in n groep te werken, waarvan de teamleader n dame was uit de provincie New Brunswick. Zij was eigenlijk n onderwijzeres. Maar ze wilde eerst maar de eerste paar jaren hier in n kantoor werken. Doordat ze ook Frans sprak, kreeg zij de groep die met verzekerings claims te maken had van de oostelijke provincies.

Er was ook n andere dame in die groep, Dat was Jasnena en die kwam uit Tjechoslovakije. Die was met haar man en zoon gevlucht, tijdens die oproering in 1967.

Ook zij was daar, vanwege zij dus ook uit de franse taal kon komen, omdat ze duits sprak. En omdat ik ook wel n beetje uit t frans kon komen en ook wel t duits kon lezen en verstaan, kwamen we daar te werken.

Er waren er nog 2 andere dames, maar die waren schotten.

Hier leerde ik hoe veel verschil er bestond, uit de Canadesen uit t oosten en westen van t land, vergeleken met zij die hier in Ontario zelf woonden.

OOk zou ik hier voor t eerst meemaken, wat n mob mentaliteit te weeg kon brengen en de gevolgen ervan, iets waar ik en mijn gezin later, zelf t slachtoffer van zouden worden. Waardoor ik zou ondervinden wat t woord: persecutution zou betekenen.

Anne (spreek uit: Ennie) en haar man, die electricien was, namen mij en mijn eerste man, zo'n beetje onder de arm. Ze namen ons naar van alles en nog wat mee uit. Zo leerden we de parken kennen in en rondom Toronto, waar velen met de weekenden, hun vrije tijd en familieleven in doorbrachten. Er was er daar van alles en nog wat, waarmee de kinderen zich konden vermaken. En er waren van die echte grote picknick tafels maar er stonden ook allerlei van die op een stang vastgemaakte bbques. En je deelde die bbques gewoon met mekaar. Wij hadden echter die japanse hibachies hier aangetroffen en die leken zo op die bakstenen kleur ronde angloos (mmm, kan me niet zooo goed de naam van die dingen meer herinneren, hoe je die uitspreekt en schrijft. Maar ik weet zeker dat de Indischen onder ons, wel weten wat ik bedoel) Het zijn ronde kokers gemaakt van gebakken klei, waarmee we ons eten kookten in Indie. Tenminste, zo kan ik ze nog herinneren van toen ik bij mijn oom en tante op Kramat in Jakarta woonde, t was. En ook in dat kook en was gedeelte, daar waar mijn moeder woonde op Gunung Sari in Jakarta. Behalve dat de hibachies hier niet rond en steenrood van kleur waren maar dat ze van castiron waren en zwart geverfd en vierkant van vorm.

Enfin, je kon kindling kopen en je bracht dus je eigen papier mee en je kon ook arreng kopen. Dat is houtskool, dus in de Nederlandse taal. Ik had in NL al die jaren nog nooit arreng gezien en dus toen ik t hier tegenkwam, was dit weer een van de dingen, die me naar mijn geboorteland Indie, terug zouden brengen.

Wat vooral de Canadesen intrigeerden, was t feit dat ik er ook rijst op kookte en mijn wadjan pastte erop en dan maakte ik gewoon daar op die hibachie, nassi goreng of bamie goreng. En men leerde ook onze sate kennen...

Voor deze New Brunswickers natuurlijk iets heeel nieuws. Dat werd met voorzichtigheid geproefd en goedgekeurd! hihi.. Ja ze konden eraan wennen. OOK aan t feit dat wij t met rijst aten onze bbq steaks en dat ik sate maakte.

Ik kijk vooral naar deze tijd, met groot genoegen en veel warmte in mijn hart terug. Anne was, een soort vrouw die ik nooit meer hier in Canada zou ontmoeten. Ze was zacht, gentle en gevoelig en had overal oog op.

Zo werden we onderwezen en gewaarschuwd voor t feit dat vele nieuwkomers naar Canada, zich in financiele moeilijkheden brachten, door zich door aan de deur kloppende verkopers van pannen en potten en encyclopedias en servies en abonnementen op boeken, te laten intimideren in t tekenen van allerlei contracten, waar je niet van onderuit kon komen. Gelukkig is hier n neuwe wet voor gekomen en dus heb je nu wat bekend staat als: afkoelings periode en dan mag de maatschappij waar je dan zo'n contract gesloten hebt, je er niet aan houden.

Waneer ik aan Anne terug denk, dan wordt mijn hart hardstikke warm en voel ik weer dat verschrikkelijke verdriet wat er met haar gebeurd was, daar bij de Forresters.

Zoals ik al eerder heb gezegd, Schotten zijn n soort mensen, die je meteen mogen en dan staan ze helemaal achter je, of ze haten je. Meestal laten ze jou dan alleen en gaan hun eigen gang. Helaas was dat niet t geval bij de Forresters.

Er waren daar zeker voor 97% van die Schotten die daar werkten, dan had je wat Engelsen, enige buitenlanders, zoals Jasnena en ik en dan n paar Engelsen en de rest was of Ontarioose frans-canadesen of anglo-canadesen.

Enfin, we zaten vaak samen met pauzes. Anne en ik woonden ook tegenover mekaar. En dus gingen we vaak samen naar t werk, of met de bus, of haar man bracht ons allebei. We gingen ook altijd samen met de bus naar huis. We wachten zelfs in de ochtend en s avonds op mekaar om samen te reizen. Jasnena woonde niet ver van t gebouw in n flat met haar gezin. Dus die reisde nooit met ons mee. Noch ging die uit met Anne en haar man en ons. Ze hadden zo hun eigen kennissenkring.

Enfin, op n dag, dacht ik dat t raar was. Ik had die ochtend, Anne niet bij de bushalte gezien, noch haar man. MAAR ik had haar man wel weg zien rijden. Enfin, ik naar boven. Keek naar haar uit, maar ik zag haar niet... Enfin, geeft niet, misschien wel in de toilet of wat dan maar ook. Dus ik ging gewoon aan t werk. Maar opeens, ik weet niet hoe t kwam. ik voelde dat ik naar de toilet moest. Dus ik stond op en ging naar de toilet. Wel, ik had nog net niet de deur open gedaan. Toen ik n soort huilen hoorde. Alsof het van die persoon haar tenen kwam. Dus ik bukte me, om te zien of ik de persoon aan de schoenen die ze droegen, kon herkennen of zo..

Tot mijn ontsteltenis, zag ik Anne helemaal in fetus positie gedoken tussen de muur en de toilet zitten en helemaal van de kaart en huilen, huilen alsof t uit haar tenen kwam. She had really, really, lost it this time.

Ik kroop onder de deur door naar haar toe en enfin. Ik zei dat ik hulp zou halen en dat ik NIET de supervisor zou gaan halen maar de bedrijfsarts en verpleegster. Dus ik naar de 25ste verdieping en vertelde wat ik had gevonden. Gelijk die twee mensen met mij mee en ik dook weer onder de toiletdeur door om t te openen.

Ze wilde door niemand aangeraakt worden, dan door mij alleen. Dus met pijn en moeite kon ik haar er weg trekken. En ze wilde dat ik meeging naar boven met de arts en verpleegster. Boven aangekomen, kon ze natuurlijk niet uit haar woorden komen en ze kreeg n prik om te kalmeren en ik had gelijk door wat er aan de hand was.

Dit was het resultaat van oneindig treiteren en schemen en conniven van die Schotten. Dus vertelde ik het aan de arts en verpleegster tot in de kleinste detailles. Enfin de department president kwam erbij en toen de manager. Ondertussen, kon ik weer naar mijn afdeling terug gaan en ik mocht niets zeggen aan de dames daar. Iets waaraan ik me niet hield, ben ik bang om te zeggen. MAAR ik was goed kwaad! Ik voelde me zooo verontwaardigt dat n stel vrouwen, dit konden doen, tegenover n ander, wat de reden ook maar kon zijn, ik wist door met Anne gewerkt te hebben, dat t iets was van die vrouwen en niet van haar.

Ik zie me nog daar op die afdeling komen. Ondertussen, zat de heleboel natuurlijk met allerlei veronderstellingen, maar toen ik op de afdeling kwam, was ik echt goed woest en ik liep vooral naar de 2 hoofddaders toe en zei in heel luide stem, wat ik van hun lafaardige manier van handelen vond en dat ik hun eventjes daarboven bij de president had genoemd! Dit muisje zou voor hun en de anderen die met hun hadden meegewerkt, n lang staartje krijgen. Iets dat ik eigenlijk n hele lange tijd erna, pas zou uitvinden, uiteindelijk.

OOK belde ik gelijk Mr. Tom Brown op en zei dat ik er weg wilde, want ik wilde niets te maken hebben, met n stel mensen die zo lafaardig n ander mens tot n zenuwinzinking hadden gebracht. Drie weken later, keerden Anne en haar man terug naar New Brunswick. jaren en jaren nog, hebben Anne, Jasnena en ik met mekaar kaarten en brieven uitgewisseld. En op n dag kwam de brief terug en wist ik dat ze verhuisd waren en ik heb nooit meer iets van ze gehoord.

Ik ging toen voor Mr. Brown zelf werken en erna kwam ik bij British Petroleum te werken met de Frans-Canadeesjes uit Quebec zelf. Weer n ervaring. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze mensen beter mocht. Alleen zoals gewoonlijk, weer doordat mijn jongste zoon zoveel ziek was, verloor ik die baan. En ging weer voor Tom Brown werken. Behalve deze keer, had hij n partnership aangegaan met n echtpaar, waarvan de man n Engelsman was en zijn vrouw n Zweedse. Ik bleef voor hun werken, totdat n grote fout door Tom Brown begaan, hun hun zaken kostte en ik bij de Forresters weer terecht kwam... Dit was weer t werk van Tom Brown. het bleek namelijk dat ze hem steeds weer opbelden, want men wilde me echt terug hebben, daar ik n goede werker was en men wilde me hebben op de afdeling met de arts en verpleegster om de urine testen te doen, die nodig waren voor bepaalde verzekeringen die men sloot bij de Forresters.

Ik was geloof ik n 8 maanden bij Forresters aan t werk, toen ik op n dag, n verschrikkelijk nieuws hoorde. Tom was op weg van de bank naar zijn zaak, waar hij net zijn financiele deposits had geregeld en door n dronken automobilist die de macht over t stuur had verloren, op t trottoire was aangereden en op slag dood! Ik kwam er achter, doordat ik s avonds het nieuws zag en zijn foto op de tv. Goh, wat ben ik geschrokken. DE trouwste persoon die mij vanaf mijn aankomst hier in Canada steeds aan werk had geholpen, was er niet meer. En ik ervaarde dat als n persoonlijk verlies. Ik heb hem nooit vergeten. Niemand had ooit zo'n persoon gehad, die je tot zijn hart had genomen en je steeds weer uit de brand hielp.. Nog steeds elk jaar op zijn sterfdag, brand ik n kaarsje, uit dank voor al de hulp die ik van hem gekregen had!

Anne heb ik ook nooit vergeten en Jasnena is met haar man naar de provincie Alberta verhuisd, waar haar zoon, na n succesvolle studie voor architect, zijn eigen bureau opende en waar zijn vader en moeder hem mee gingen helpen!

wordt vervolgt.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://indonesie.actieforum.com
 
n Indo in Canada - 18
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» n Indo in Canada - 11
» n Indo in Canada - 20
» n Indo in Canada - 12
» n Indo in Canada - 22
» n Indo in Canada - 23

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Indonesië :: Diversen :: Brush vertelt-
Ga naar: