Je bent vanaf jouw jeugd met de muziek bezig.
In mijn geval al in Indonesië, wat was ik verknocht aan de radio, vooral de programma’s van Radio Australië.
Wij luisterden ook veel naar de Amerikaanse zenders, en natuurlijk ook wel de Indonesische Zenders met hun Amerikaanse muziek.
Dat veranderde toen Soekarno meer nationalistisch ging worden en wij gedwongen waren de zenders op te zoeken buiten ons leefgebied.
Als kind was ik ook getuige van de vele bands die op onze feestjes speelden. Niet alleen rock and roll maar er werden ook klassieke ensembles uitgenodigd en dat kwam omdat mijn oom een Hongaar was en zijn vele maten die ook in de muziek zaten ook.
Dat waren de statelozen zoals die genoemd werden, ze zijn het communistische Hongarije ontvlucht en enkelen zijn in de kolonie terechtgekomen.
Deze mensen hadden hun eigen cultuur en gewoontes en spraken Hongaars en later ook Indonesisch en Nederlands.
Al met al ben ik dus behoorlijk muzikaal opgevoed en het wemelde van muziekanten bij ons thuis, de rock and roll bands met hun toenmalige contrabassen en kleine versterkers, in de jaren 1955 de elektrische gitaren. Ik was gefascineerd in deze muziek en bewonderde de muziekfiguren. Mocht af en toe een gitaar vasthouden.
Het was allemaal passief als kind, want je mocht niet overal bij zijn.
Ik luisterde al heel vroeg naar de wijsjes van Patty Page, Doris Day, Les Paul and Marry Ford met hun somewhere there is music, The tennessee waltz, Glenn Miller etc.
Later Bill Haley Elvis, Ricky Nelson, Pat Boone en al die ander kwijlers, en natuurlijk de gitaristen bands, zoals The Ventures, The Fireballs en nog wat van die Amerikaanse instrumentale bands.
Dat was voor mij DE muziek, nooit in de gaten gehad dat ik dat later ooit nog zou gaan spelen.
En dan komt de overtocht naar Nederland, alles achterlatend wat je lief was, gedwongen verkassen naar een ander werelddeel.
Hier gekomen was de muziek in 1959 heel anders, Corry brokken, en andere figuren die ik nooit heb gekend als kind.
Het was zo verschrikkelijk anders, Cliff and The Shadows, en nog wat van die onduidelijke namen.
De Cliff figuur and The Shadows mij direct wel, want het klonk bekend, niet zoals de instrumentale bands die ik kende maar wel instrumentaal. Cliff was een na-aper van Elvis dus daar had ik het niet zo mee, hoewel zijn muziek mij wel boeide op een of andere manier. Die anderen Corry brokken, Johny Jordaan etc, vond ik verschrikkelijk ouderwets.
Het eerste wat mij van The Shadows opviel was het nummer Apache, klonk heftig en bekend met passie gespeeld.
Ik zal het nooit vergeten, ik was aan het winkelen met mijn tante in C en A toen door de luidsprekers het nummer klonk.
In het pension waar wij een aantal jaren werden opgeborgen door de overheid was het behelpen.
Je werd in een kleine gemeenschap opgesloten en de buitenwereld was die van de school, de bus en de mensen die je tegenkwam, veelal vreemden.
Het waren andere Hollanders dan die wij gekend hebben in Indonesië. Die zaten ook met ons in de pensions en waren net als wij. Velen scholden op hun eigen soortgenoten en konden zich helemaal niet aanpassen hier in hun eigen land.
Ze waren pure Hollanders maar herkenden zich zelf niet in de Hollanders die hier woonden. Kan ook niet anders als je jouw hele leven lang, generatie na generatie daar in de tropen hebt gewoond en geleefd, dan ben je een blanke Indo.
Ik kende een familie die bij ons in het pension woonde die altijd ruzie had met de pensionhouder.
Vreemd is het dat de cultuurverschillen niets hebben te maken met Ras en kleur, maar met de omgeving en het land waar je in bent opgegroeid. Kijk naar onszelf.
Wij konden ons echter beter aanpassen dan de pure Hollanders uit Indien, die met ons hier kwamen.
Muziek was voor mij ook in holland heel belangrijk en het was mijn zuster die een Egmond gitaar kocht met een cutaway die mij aan het spelen zette. Niet vrijwillig want ik speelde er stiekem op, ieder keer als zij er niet was.
Ik leerde akkoorden van pensiongenoten die verder gevorderd waren, hoorde plaatjes die gedraaid werden op huisfuifjes van Tielman, Javalins etc. en ging al gauw beter spelen.
Tijdens mijn schooltijd was de gitaar een geduchte concurrent van mijn huiswerk en het was dat mijn ouders zeer streng waren dat ik de schooltijd braaf afmaakte en met zaterdag bijverdienen had ik mijn eerste Fender strat en een Echolette versterker bijeengespaard. Na afloop van school kreeg ik later mijn eerste kantoorbaantje.
Lang heeft dat baantje niet geduurd want inmiddels was ik verder gevorderd en werd ik uitgenodigd om in een Duitse band in Duitsland te gaan spelen.
Dat heeft een paar jaren geduurd waar ik de beattijd en de hippie tijd als afronding mocht meemaken.
De muziek is altijd mijn voornaamste bron van leven geweest, niet in geld alleen maar in ook geestelijk welzijn.
Het heeft vele mooie herinneringen gebracht maar ook hele trieste zaken, ik heb aan de ene kant veel van het leven gezien maar aan de andere kant ook veel gemist.
De muziek heeft mij ogen gegeven die open de wereld in kijken en snel konden zien wat en hoe mensen waren die je tegenkomt en meemaakt.
Ik heb vele uitbuiters gekend, bedriegers, egotrippers en zelf zuchtige lieden. Ben heel wat keren op mijn bek gegaan en bedrogen, en dat om geld uit mijn talent en muziek te slaan, waar ikzelf niets van overhield. Ook nu nog gebeurt het als ik niet oppas.
Nu speel ik echter voor mijn plezier en dat is makkelijker, ik kan makkelijker keuzes maken en die dingen aanpakken welke ik leuk vind.
Wedijver past niet bij mij, jaloezie heb ik gelukkig nooit gehad en concurrentie laat ik aan diegenen over die zich door mij bedreigd voelen in het vak. Het zegt meer iets van hun dan van mij.
Ik speel omdat ik met mij met mijn muziek kan uitleven en energie haal uit mijn muziek om het leven door te komen.
Het heeft mij ook werelds gemaakt en mijn horizon eindigt niet alleen maar bij mijn eigen leven, het geeft ook inzicht in andermans leven.
De muziek heeft mij vele mooie kontakten bezorgd wereldwijd want ik ben een gelukkig en gezegend mens geweest, terwijl ik slechts op amateurniveau bezig ben. Ik heb met beroemde prominente figuren mogen spelen en goede vrienden kon worden met muzikanten die wereldfaam hadden.
Heb veel van hen mogen leren, niet alleen gitaarspelen, maar ook de juiste instelling hebben en vooral, HET LEVEN van een muzikant.
Ik heb vele treurige verhalen mogen horen van lieden die door alle dalen zijn gegaan en uiteindelijk hun roem hebben verdiend, letterlijk verdiend. Met bloed, zweet en tranen.
Deze mensen hebben net als ik het echte leven mogen leren kennen, geen huisje boompje beestje, maar het leven zoals dat in onze mensen wereld echt bestaat.
Ik zelf heb vele offers moeten brengen voor mijn passie, vele verdrietige momenten met vele dalen en uiteindelijk was er de muziek die mij op de been hield.
Muziek gaf mij ook vele mooie momenten, ik maak mee wat niet iedereen meemaakt, ik kom op plaatsen waar ik normaal nooit was gekomen ik leer vele mensen kennen maar ook vele menselijkheden en dat laatste maakt dat ik met open ogen de wereld inkijk.
Muziek gaf en geeft mij ook vele trouwe vrienden en vriendinnen, maar ook vele vijanden door jalousie en wedijver. Iets wat niet in mij zit en waar ik vaak erg door ben gekwetst en teleurgesteld.
Ik begrijp vooral nu, op mijn leeftijd niet dat er nog steeds wedijver jaloezie en afgunst bestaat. Zeker nu wij het allemaal gehad hebben en ons nu bezighouden met het laatste trucje voordat wij de gitaar gedwongen moeten laten staan.
Muziek is om van te genieten en de ene speelt beter dan de andere, heeft meer talent en ook meer doorzetting en leergierigheid gehad dan de andere.
Muziek is iets wat niet alleen van talent afhangt, het vergt heel veel offers van jezelf en als je dat er niet voor overhebt moet je tevreden zijn met wat je hebt en kunt.
Vaak zijn lieden jaloers en afgunstig die er zelf minder voor willen doen dan diegene waar de afgunst en jalousie zich naar richt.
Dus is muziek iets wat heel erg veel van jezelf vraagt, namelijk, karakter, inzicht, doorzetting, leergierigheid, tijd en fysieke inspanning, oefeningen, trainingen met anderen, acceptatie, jezelf wegcijferen ten gunste van de muziek, vernederingen en kritieken kunnen doorstaan en toch verder gaan, kortom het is een zware beproeving en het vergt heel veel van jezelf, meer van je zelf dan van anderen. Het vergt van jezelf dat je je helemaal geeft voor de muziek als je er ook echt mee aan de gang wilt gaan.
Muziek maken is alles geven wat tot jouw mogelijkheden behoort.
Het vraagt van je dat je jezelf opoffert, vaak offer je er ook jouw huwelijk mee op, de opvoeding van jouw kinderen, jouw sociale leven, want je wordt geleefd, jouw financiën, kortom alles van jezelf, en het ligt aan de mate van opoffering die je ervoor over hebt.
Zij die op wereld niveau muziekmaken hebben een lange weg moeten gaan waarin alles terzijde is gelegd met een doel, muziek maken. Er zijn ook velen te gronde gegaan omwille van de muziek.
Muziek is een verslaving erger nog dan de ergste drugs verslaving. Je komt er nooit meer vanaf.
Muziek is voor mij mijn leven geworden, ik heb er veel ellende van gehad maar ook veel plezier en geluk.
Het heeft mij de mens gemaakt die kon overleven in een harde wereld, ik kon alles van mij af spelen en het hield mij op de been. Niet alleen heeft de muziek mij geestelijk doen overleven, het heeft mij ook vele vrienden gebracht die mij overeind hielden en mij in leven hebben gehouden in de zwaarste tijden.
Een heeft thans in mijn leven een grote betekenis gekregen, mijn vriendin.
Ik ben dus een gezegend mens en ben er heel erg dankbaar voor.
Muziek heeft mijn leven bepaald en zal tot op mijn laatste ademsnik erg veel voor mij betekenen. Zelf ten tijde van mijn ter aarde bestelling zal muziek mij nog begeleiden naar de eeuwigheid.
Music is my first love and it will be mij last.
Albert van Prehn )ICM Moderator 3 mei 2010’
ma 3 mei 2010 - 13:04