Ik zoek locatie op bali of bogor.

Ik ben toch van plan om mijn geboorte land weer eens te bezoekn voor ik mijn oogen sluit, het moet er eens van komen.
Ik doe het met heel veel omzichtigheid, met een sterke gereserveerdheid, want leuk ben ik er niet weggegaan.
Omdat jakarta niet de plaats is waar ik terug wil komen denk ik aan Bogor of bali om weer eens de goede dingen te ontdekken in dat land.
Weet iemand goede locaties waar ik rustig kan wennen? moet ook een heleboel verwerken dan, denk ik dus zal met begeleiding komen.
Ik hoor het wel, heb gehoord dat je niet zomaar iest kan eten daar, je weet nooit wat voor vlees je in de kuip hebt, letterlijk. kan ratten zijn, hond, kat of ook aap soms, dus ik vraag mij af wie weet het fijne ervan?
Armoede doet alles om te overleven maar ik wil niet het slachtoffer ervan worden.
Dus hoteles zijn de beste garantie voor zover die er zijn.
U ziet dat ik geen hoge dunk heb van de mensen ik wil gewoon de natuur en grond beleven waar ik eens in vertoefd hebt en op gestaan hebt. Ik kom dus niet voor de mensen maar voor het land, de vogels, kikkers, etc voor zover die er nog zijn daar.
Als dat er ook niet meer is hoeft het niet voor mij, ik heb dus eerlijke adviezen nodig.

oii Albert... da's een moeilijke...

Ik denk dat jij het je extra moeilijk maakt door alvast een heleboel eisen te stellen...
Het Jakarta van nu is niet meer te vergelijken met het Batavia of Djakarta van toen.
Geldt ook voor de mensen van toen, die het je moeilijk hadden gemaakt, grote kans dat ze niet meer leven. Je zult ze niet tegen komen.

Ben zelf maar 2 x terug geweest, dus ik kan je geen aanbevelingen doen wat betreft waar je het beste kunt neerstrijken om het land uit je jeugdherinneringen terug te vinden. Als je écht naar Indonesië wilt, dan moet je je rugzak thuislaten. Ga er blank heen, laat je verrassen. En probeer als het even kan met een vertrouwd iemand te gaan, iemand die jou op sleeptouw wil nemen als je het even niet meer ziet zitten.

Als ik eerlijk mag zijn , doe het niet !!

De kans dat je teleurgeteld wordt is groot ( meer dan 50%).
En zeker met jou negatieve houding tegenover die mensen die daaro wonen.
Blijf maar je oude herrineringen koesteren toen het nog " goed" was .
Toen je nog een sinyo Belanda bent. Toen de Indonesiers min of meer tegen je opkijken.

Als je bereid bent om positiever te denken(dus handelen) dan wordt de kans iets groter .
Jabotabek regio ( Jakarta-Bogor-Tanggerang - Bekasi) is een metropolitan met meer dan 14 miljoen inwoners.
Een stad waar de recht van de strekste geldt .
Chaotische verkeerssituatie waar men in kantooruren in een traffic jam terecht kan komen waar je stapvoets moet rijden , dat je van de ene kant van Jkt (Zuid) naar Noord soms 2 tot 3 uren moet doen.

De reis van Amsterdam naar Groninggen kan sneller .

Wu, met de beste wil van de wereld kan je mensen zoals ik niet zomaar zeggen laat varen die herinneringen, het zijn vervelende diep ingewortelde trauma's waar specialisten bijna dagelijks mee bezig zijn. Wij hebben een geheugen dat werkt als het geheugen van een computer. Onze biologische computer is persoonlijk ingesteld. Natuurlijk weet ik rationeel dat ik zaken terzijde moet leggen die mijn leven zuur maken en mij een, misschien verkeerde blik op het realistische geven. Ik zeg misschien en realistisch betekent niet dat het goed is.
In mijn geval zit een vervelend traumaprogramma dat zich van tijd tot tijd weer manifesteert, zonder dat ik erom vraag. Het is een soort boot programma, de executable wordt ineens geactiveerd. Dat kan je niet zomaar deleten, het werkt als een virus.
Was het maar zo dat wij, en dan bedoel ik mensen met een trauma de macht hadden over hun eigen programmering, dan was er heel wat minder ellende, minder suïcideabele mensen, minder teruggetrokken eenzamen etc.
Ik zal je eerlijk vertellen, op de dag dat wij uit Indonesië zouden vertrekken vergreep een Indonesische arabier zich aan mij. Dat kwam boven op de getuigenissen van martelingen en openbare executies door los geslagen militairen die hun macht en frustraties op willekeurige gevangenen botvierden. Dat gaat in jouw geheugen opgeslagen worden en de woede, machteloosheid, angsten en frustraties van toen, blijven in jouw geheugen, jouw hele leven lang. Ik ben niet voor niets zo anti moslim, dat komt omdat ik vele zelfde zaken zie op TV en in nieuwsprogramma's. Vrouwen mishandelingen, eerwraak en vrouwen onderdrukking, dat is misschien niet altijd en overal zo, maar het roept vergelijkingen op en dan komt de oude woede naar boven. Dat is gevaarlijk, rationeel weet ik dat. Ik ben gelukkig geen dom iemand, eerder ben ik gezegend met een hoog IQ, wat ook weer nadelig is, omdat je veel rationaliseert. Zo doe je dat ook met jouw gevoelens en emoties. En van tijd tot tijd, als je moe bent of depressief, dan slaat de balans over van ratio naar emotie. Ratio kan niet voorkomen dat je een antipathie hebt tegen alles wat in jouw herinnering relateert aan de personen die het hebben veroorzaakt. beelden, gelijkenissen etc.
Arabieren relateer ik aan de moslim, Indonesiërs met name uniformdragers aan de beulen en ook de omslag van dag en moment van gezworen vrienden tot aartsvijanden ten tijde van de Irian barat kwestie wat je dan weer zoekt in het vermeende karakter van het volk.
Ratio heeft mij op de been geholpen tegen wil en dank, het is zelfs zo, dat ratio mijn gevoelens en emoties heeft onderdrukt bijna een leven lang, resultaat, ik was kil ook naar geliefden toe, kinderen etc, puur ter bescherming van mijzelf om niet tegen de vlakte te gaan. Je snapt wel dat het tegen effect terugslaat op mezelf. Als je geen emoties kunt tonen krijg je ook geen emoties terug van diegene die je lief hebt. Ik zou mezelf ervoor offeren maar niemand merkt het. Snap je wat in jou omgaat dan?
Naar buiten toe lijk je normaal maar je weet van binnen dat je het liefste met niemand meer te maken wil hebben. Gelukkig heb ik mijn muziek waar ik met mijzelf kan communiceren en dat anderen daarvan kunnen genieten is weer een opening voor mij.

Ome Sid, jouw advies is verstandelijk gezien de juiste, echter naast het verdriet en frustrerende van vroeger is er ook heimwee, sterke heimwee naar het land, de grond en de natuur. Niet naar de mensen, want die zijn overal op aarde hetzelfde, allemaal met zijn of haar overleving bezig, er is weinig wat mij aan mensen bindt behalve aan diegenen die ik heb leren vertrouwen en liefhebben.
In de mens zie ik in mijn belevenis een gevaar voor mezelf, ik moet oppassen voor hem. Met dieren kan ik vrijelijk omgaan en ik ben nog nooit gebeten door geen enkel dier, raar maar waar, zelfs niet door giftige slangen waar ik als kind mee omging tegen de schrik en angsten in van mij ouders die de dieren doorsloegen.
Dat verklaart ook waarom ik tegen religies ben. Rationeel klopt het van geen kant en is het een vrijbrief voor de mens om zijn eigen egoïstische aard te verantwoorden. Makkelijk, ik mag zondigen want ik ben mens en er is een God die mij vergeeft, als er geen god is dan maar een profeet of kerk of moskee waar ik mijzelf weer kan verontschuldigen.
Ik wil naar Indonesië om even de aarde onder mijn voeten te voelen, de binding die ik heb met het verleden, de herkenning van het land.
Ome Sid, jouw bericht dat alles volgebouwd is en het een urban jungle is stelt mij teleur.
Jammer ik dacht dat het Bogor nog een mooi landelijk plaatsje was, niet zo vol met huizen, gebouwen van tig meters hoog.
Ik google earth vaak naar Indonesië en zie dat er inderdaad veel is veranderd, maar gelukkig nog niet alles, enkele plaatsen en plekjes zijn nog intact.
Het is om er maar even te vertoeven om dan weer weg te gaan, misschien kan ik dan bevrijd worden van de demon die in mij huist en zich zelf trauma noemt.

Beste Albert, tot vanmorgen was ik van plan, om je te helpen met raadgevingen inzake je "geplande reis" back homewards, waar je asal usul geworteld zijn.
En ik was echt van plan geweest om je ( zelfs in prive time) je erdoor te willen slepen, althans te PROBEREN om het je makkelijker te maken en je te verhalen over "het hoe en waarom en waar" als je daar zou zijn.

En diverse leden van deze groep Indonesia hier weten wie ik ben en dat ik geen "vreemde" ben in Indonesia, dus ik zou je nooit en te nimmer nonsens verkopen of jou op een vals spoor brengen. Zo steek ik niet in elkaar en waar ik kan helpen, daar wil graag helpen, mits geapprecieerd en het luisterend oor aanwezig is.
En bovendien, ik heb dagelijks kontakt met Indonesia en ben meer thuis daar als hier.

Maar helaas, na het lezen van je relaas hierboven, trek ik mijzelf met dit streven terug, want laten we wel wezen: hier is geen kruid tegen gewassen, aangezien je gewoon NIET open wilt staan en blijft hangen in die vicieuze cirkel waar je mijns inziens maar al te graag in blijft hangen.

Ik heb het je al eerder verteld, maar je bent niet de enige op deze wereld die ellende heeft ondervonden dus net wat jezelf schrijft: Plonk die demon in je eens een keer de vullisbak in, want anders vermenigvuldigt die demon zich nog op een dag en dan zijn de ketella pohong goed gaar gegoreng, want dan wordt het erg druk in dat lichaam van je.

Succes en sterkte met je struggle en hopelijk voor je kom je er eens een keertje uit, want anders wordt je resterend leven hier op deze aardkloot één brok ellende voor jezelf. En dat zou héél jammer zijn, want je hebt maar één leven gekregen.

Hoi henri, heel fijn en amable van jou om het voor mij teproberen.
Er is echter een ding waar jij geen zicht op het en dat is een syndroom waar mensen zoals ik voor worden geholpen. Ik vraag niet om medelijden, erger nog, mijn genezingsproces vertraagt omdat ik er niet aan wil toegeven, kan de drempel van ratio naar emaotie niet overstappen, want als dat zo was, kon ik er eerder vanaf komen.
Dus ik vertoef er niet graag in zoals jij veronderstelt. helaas is er onder de indische mesnen weinig begrip voor zwakte naar aanleiding van gebeurtenissen, ouderen die vol zitten met vernietigende trauma;s en die het op hun kinderen afreageren. Hoeveel kinderen zijn niet barbaars mishandeld, omdat Pa of ma hun eigen trauma;s niet konden behappen.
In kringen waar ik geholpen wordt zijn er veel van de tweede en derde generatie en er komen hoe langer hoe meer bij.
Ook hoor ik nu ouderen op hun laatste rit hoe langer hoe meer terugkomen op hun trauma's uit de kolonie. Jij bent een gezegnd mens, zonder enige trauma, er is echter een aantal die minder makkelijk en knop kunnen omzetten. vaak is het zelfs zo dat men bij beginnende dementie de zaak niet meer kan controleren en alles naar boven komt. dat is triest erg triest, hun leven lang alles weggeborgen en dan komt de dag dat men zich zelf niet meer onder controle kan houden, ik ga liever niet zo van deze aarde heen. Ik ben blij dat er nu mogelijkheden zijn voor optijd behandeling. Onder indo's is hulp vragen en krijgen taboe. ten koste van zichzelf vaak. Ook ik ben gedwongen erheen gegaan, heb er nog moeite mee vandaar de langzame herstelprocessen. Ik kan met de beste ratio niet zo maar mijzelf omgooien, dat gaat helaas niet. het komt en gaat zonder dat ik het wil.
Ik pleit ervoor onder de indische mensen om hun taboe te laten varen en eens bij hun zelf te rade gaan of verzwijging en niet verwerken wel zo gezond is. Ik kom hoe langer hoe meer mensen uit mijn gemeenschap tegen die op latere leeftijd instorten.
Dat moet je niet onderschatten, want aan het doen en laten van de indo kun je een heleboel onverwerkt leed zien. Gelukkig is er een aantal die minder last hebben en zich een nieuw leven kunnen aanmeten. Het feit dat jij zo mooi met indonesie bezig bent is een zegen. helaas is het voor mij nog niet zover. komt wel.
Dat sudah laat maar, is gebeurd kan ik ook rationeel behappen, net als zovelen van ons die de last liever willen vergeten en terzijde zetten. De ervaring leert, beter verwerken dan negeren.
Ik ga naar Indonesie, echt waar, ik ben zo opstandig in mijzelf dat ik erheen ga, tegen mijn gevoel in. PUUR vor mijzelf om even weer de grond te voelen, de sfeer te proeven en mijn herinneringen te toetsen.
Ik hou van het land, de sawahs, de bergen de natuur, maar niet de urban jungles en hun bewoners.
Geef mij maar de arme boer en de padiplantsters waar de mens nog in aanwezig is.
Daar vond ik toen mijn rust en vrede, daar ga ik weer op zoek naar. Als dat nog intact is kan ik vrede hebben met het verleden.
Dat geldt niet alleen voor indonesie, ook hier zoek ik de eenvoud, helaas is het hier niet meer aanwezig.
Wij zien wel Henri Gringoor.
We hebben allemaal een eigen route in het leven, veroordeel de andere zijn in het grote boek geschreven verhaal niet.
Alles heeft een doel, zelfs nu op dit moment als ik met jou aan het communiceren ben via de PC is voortbestemd.
Het is geen toeval ook al zou je het zo willen zien.
Uit alle miljoenen mensen zijn jij en ik elkaar op dit forum tegengekomen, toeval? nee lijkt mij niet.