Een kleurling in Staphorster klederdracht

Een kleurling in Staphorster klederdracht
06-01-2011 10:16 | gewijzigd 06-01-2011 10:27 |

Johan van Arnhem

Zijn moeder was ongehuwd zwanger. „Een schande voor de familie”, zegt zoon Johan van Arnhem. Op 25 januari 1979 zag hij het levenslicht in Jakarta. „M’n moeder kon absoluut niet voor me zorgen: geen geld.” Een halfjaar later was Johan onderweg naar Europa. „Een Duits echtpaar dat in Jakarta was, nam mij op de terugweg mee. Mijn adoptieouders uit Staphorst hebben me in Frankfurt opgehaald.”

Negen jaar geleden, toen Van Arnhem op het punt stond te trouwen, kwam hij erachter dat hij geen geldig geboortebewijs had. „Via de juridische weg moest ik dat alsnog regelen. Later heb ik op basis van de gegevens in mijn dossier een zoektocht laten uitvoeren. Toen bleek dat de adresgegevens die op de adoptiepapieren staan, vals zijn. Elk spoor naar mijn biologische familie liep dood.”

Van Arnhem ervaart het als een gemis dat hij zijn biologische ouders niet kent. „Ik zie in mijn kinderen eigenschappen terug die ik niet kan plaatsen. Mijn vrouw en ik zeggen soms tegen elkaar: Van wie zouden ze dat hebben? Er ontbreken schakels.”

Van Arnhem gaat graag een keer terug naar Indonesië. „Als onze kinderen groot zijn. Dan laat ik hun het land zien waar hun vader is geboren. En als ik vandaag te horen krijg dat m’n biologische moeder is opgespoord, dan zit ik morgen in het vliegtuig. Ik vind het pijnlijk dat ik mijn familie, die mogelijk arm is, niet kan helpen omdat ik niet weet waar ze wonen.”

Van Arnhem groeide „zonder al te veel problemen” op in Staphorst. „Ik had altijd vriendjes. Alleen als er ruzie ontstond, zeiden ze ineens tegen me: zwarte. Op de basisschool had ik moeite met rekenen. Ik merkte dat later bij andere adoptiekinderen, die ik bijvoorbeeld zelf in de klas had, ook. Ik heb De Driestar gevraagd om daar eens onderzoek naar te doen.”

Toen Van Arnhem verkering kreeg met een meisje uit Staphorst moest haar familie wennen. „Ik was een kleurling.” Lachend: „Op straat hoorden we soms: Daar loopt Duo Penotti.” Elk jaar gaat Van Arnhem met zijn schoolklas op Prinsjesdag naar Den Haag. Afgelopen keer droeg hij, net als de kinderen, klederdracht. „Je ziet de mensen kijken: een kleurling in Staphorster kledij. Het toppunt van integratie, denk ik dan maar.”

Van Arnhems adoptieouders deden nooit geheimzinnig over zijn werkelijke afkomst. „We praten er zelf ook open over met onze kinderen. Dat zijn natuurlijk halfbloedjes. Ze worden gelukkig nooit om hun huidskleur geplaagd.”

Naam: Johan van Arnhem
Leeftijd: 31
Woonplaats: Staphorst
Beroep: groepsleerkracht basisonderwijs
Kerkelijke signatuur: Hersteld Hervormde Kerk
Geboren in: Indonesië
In Nederland sinds: juli 1979

Dit is het eerste artikel in een serie over adoptiekinderen.

Ref.Dagblad

In 1977 heb ik een jongen uit Tawangsari (boven Blitar) geadopteerd.
In 1994 zijn we naar Indonesië gegaan en hebben de "ongehuwde" moeder, destijds 18 jaar en de vader (inmiddels getrouwd, toen 35 jaar) ontmoet. Dus 17 jaar na de adoptie, (zoonlief was toen ruim 3 maanden oud) zagen wij gelukkig de 2 gezinnen (moeder was toch getrouwd en had één zoon erbij) en de vader (ander gezin met 6 of 7 kinderen) gezien.
Van ver zagen we de vader al, we herkende hem direct: onze zoon is een exacte kopie van zijn vader, inmiddels grijs haar en in de 50.
De adoptie gegevens klopten precies (we hebben iedereen om informatie gevraagd zonder zelf info te geven).
Onze zoon is 2x te vondeling gelegd en toch gevonden, toen naar een lerares dichtbij de "vondst " en die heeft onze zoon in het adoptie circuit gebracht.
Omdat Ik zelf ook een indo ben kon ik tijdens de adoptie procedure via vrienden en kennissen alles controleren.
In 1977 klopte alles, in 1994 klopte alles!
Zijn biologische moeder was blij om haar afgestane zoon weer te zien, want het was daar de gewoonte om bij een belangrijk gebouw iets te offeren, liefst een baby (was bij wet verboden, men moest maar een geit of ander dier gebruiken), maar er verdwenen baby's.
Het "offer" werd ingemetseld in de fundamenten.
Je snapt het wel: ze dacht dat onze zoon ook ergens "ingemetseld " was, ze durfde niet over een grote brug te lopen enzo, omdat de adoptie organisatie in Surabaya "vergeten" was om aan de vrouw te vertellen dat haar zoon veilig in Holland zat bij mensen met een Indische achtergrond!
Er was even een probleem: wij hadden ons hele gezin meegenomen en 2 chauffeurs met een minibus ingehuurd, ze spraken redelijk Nederlands (reizen door Sumatera Selatan dan Tenggah, Java en Bali in 6 weken), maar in Tawangsari spreken ze een taal dat een mengelmoes is van Javaans en Madurees. De ene chauffeur begreep er niets van, maar gelukkig was de andere chauffeur was getrouwd met een vrouw uit die omgeving en kon alles goed vertalen!
Ook de schooljuf hebben we ondervraagd. Alles klopte.
Ik kan nog veel meer vertellen.
Onze zoon is meer een Hollander dan ik: hij lust alleen Hollands voer!

Ach tot zover,

adoeh,

Groetjes,

DK

mooi verhaal..

en als je behoefte voelt om meer te vertellen hier...? Silahkan, Pak DK

Dank je Wu,

Maar ik wou alleen een klein stukje vertellen: dat er achter elke adoptie een verhaal zit. Wij hebben het geluk gehad om dat een klein beetje te mogen ontdekken.
Vreemd genoeg komen altijd de nare zaken rondom adoptie in de media, maar niet de goede dingen en zeker niet de achtergronden.

Grappig was wel dat onze zoon (toen bijna 17 jaar) helemaal niet naar zijn geboortedorp wilde.
Volgens mijn vrouw was hij misschien bang dat hij weer weg gedaan kon worden. Raar eigenlijk, want hij was een paar maanden oud en kan de hele boel echt niet herinneren.
Wel heb ik alle documenten en correspondentie (ook de afstand-rechtszaak in Indonesië en hier in Holland de adoptie rechtszaak etc) bewaard en altijd eerlijk verteld wat ik zelf wist. (overigens heeft mijn zoon alle stukken zelf in huis).

Maar toen hij bij zijn biologische vader kwam, mocht hij (wij niet) het huis en "achtertuintje" bekijken.
Wij moesten voor het hekje blijven staan op de weg (er was eigenlijk geen straat in de arme kampung Tawangsari, maar iets wat op een veel belopen, breed pad leek).

Iets wat de meeste mensen hier in Holland niet snappen:

De biologische vader had dus een slippertje gemaakt met een jong (wees)meisje.
Tja, toen moest er bevallen worden, dit gebeurde gewoon in het huis van de verwekker, met steun van zijn vrouw en moeder (dus de biologische oma van onze zoon, we hebben haar op "straat" gesproken en ze was erg trots dat het zo'n mooie jongen was geworden).
Onze zoon heeft het bamboe latten bed (was nog steeds dezelfde) gezien en mocht er even opzitten op de plek waar hij geboren was. Het huis was eenvoudig, gewoon een grote kamer waar alle kinderen sliepen en tevens schuil-ruimte voor de regen en dapur (keuken), met een klein hokje - afgescheiden van de kamer in een hoekje, dat was het slaaphok voor Pa en Moe. Toch was zijn vader een "rijk" man, want hij had een kalf gekocht met de bedoeling om het te verkopen als het een koe was geworden.
Onze zoon is net zo'n macho vent als zijn bio vader, zelfde loopje, zelfde bewegingen etc.
Wat wij bijzonder vonden dat was: toen zijn bio vader weer een zoon kreeg van zijn (eigen) vrouw, deze jongen dezelfde naam gaf als onze zoon, dus moesten de twee jongens, dus halfbroers, naast elkaar zitten op een "bankje" in het voortuintje (ongeveer anderhalve meter) diep.

Wel was onze zoon toen al langer dan zijn hele bio familie. Terug in Holland kreeg hij een groeispurt en werd nog langer.

Tot zover

DK

Toevallig een foto van die jongens toen zij naast elkaar zaten??

Mooi verhaal en fijn voor je zoon dat jullie met z'n allen naar zijn geboortehuis kunnen gaan...

Velen hebben het geld niet om die oversteek te kunnen maken om juist deze adoptie-kinderen hun

roots te laten zien......

Daarom mijn diep recpect voor jou DK omdat je dit aan je zoon heb kunnen geven...

Maggyjalan

De man van onze oudste dochter had haar man mee op onze reis.
Hij had een fototoestel, wij niet.
Ik kan hem vragen of hij of onze dochter in hun fotoalbums willen snuffelen of ze iets aan foto's hebben.
Ik heb wel een recente foto van mijn zoon met zijn dochter (zomer 2010):





Groetjes,

DK

Leuke foto DK!

Bedankt DK....ontzettende leuke en lieve foto