Ranomi Kromowidjojo, zwemster - Interview door John Volkers
‘Als Kromo staat te janken, moet het wel erg zijn’Zwemster Ranomi Kromowidjojo (20) won in 2010 vier Europese- en drie wereldtitels op de kortebaan. Ze herstelde op onvoorstelbare wijze van de hersenvliesontsteking, die haar afgelopen zomer in het ziekenhuis deed belanden.
foto G. Dubbelman/VkHet Anky-meisje“Ik was in mijn jeugd een Anky-meisje. Meer Anky van Grunsven dan Inge de Bruijn. Ik wilde altijd op paardrijden, maar ik mocht niet op paardrijles van mijn vader en moeder. Ik zat al op zwemmen en karate. Dat vonden ze genoeg. Maar goed ook, want zwemmen vind ik nu veel mooier.
Ik was niet explosief genoeg voor karateka. Dat klinkt raar uit de mond van de 50-meterwereldkampioen, dat geef ik toe. Ik ben geen stereotype zwemster. De gemiddelde zwemster is iets smaller qua bouw. Het type Marleen Veldhuis. Ze heeft met haar smalle heupen het ideale lijf van een zwemster.
Maar als je kijkt naar de Australische Libby Trickett, die is heel klein. Nederlandse zwemsters zijn heel groot. Dat zegt ook niks. Trickett is wereldkampioen geworden.
De laatste jaren zie je dat zwemsters in de top niet meer dun zijn. Ook niet dik, maar zeker niet iel. Inge de Bruijn was heel droog, Marleen Veldhuis ook. Je ziet steeds meer dat je niet heel vetvrij hoeft te zijn om top te wezen. Je hebt vet nodig, om gezond te blijven, weerstand te hebben. Heel dunne meisjes komen niet vooruit. Je hebt een bepaalde kracht nodig.
Ik lijk niet op Inge en niet op Marleen. Qua karakter niet, qua zwemmen niet. Misschien qua drive. Ik zit er tussenin. Marleen heeft veel respect bij me afgedwongen met haar moederschap. Die kan echt afzien, die hoor je nooit. Ze zei dat de bevalling van Hannah tien keer zwaarder was geweest dan de zwaarste training ooit. Zij zei: ik wil een kind en ik wil hard zwemmen. Ik? Ik wil later een kind en ik wil in Londen hard zwemmen en winnen.”
Ranomi vertelt van haar jeugd, hoe het allemaal begon. Het dorp waar ze opgroeide, Sauwerd, had geen zwembad. Het was naar Bedum, het dorp van Arjen Robben, of naar de stad Groningen. ‘Ik ging met oma naar het bad en voelde me snel vrij in het water. Op mijn vierde had ik al de diploma’s A en B.’
Ze is de dochter van een Surinaamse karateleraar, met Javaans bloed, Rudy Kromowidjojo, en een echte Groningse van het Hogeland, Netty Deemter. Ze was als baby geen bezienswaardigheid in het dorp. ‘Maar mijn oudere broer, Chjanoy, volgens de overlevering wel. Het schijnt dat hij wel bekeken werd in de kinderwagen. Zoiets van, wat voor kind komt daar uit. Dertig jaar geleden was dat in Sauwerd nog wel bijzonder, maar inmiddels ook niet meer. Ik voelde echt niet dat wij allochtoon waren. Je werd niet aangezien voor buitenlander.’
Haar afkomst bestrijkt een groot deel van het nieuwe Nederland. ‘Ik ben protestants, ik heb op een christelijke school gezeten. Mijn oma van moederskant is protestants. Maar de vader van mijn vader is moslim. Je leert respect hebben voor elke religie. Of je nou gelooft of niet, je moet elkaar respecteren.’
Op wat fellere toon: ‘In Nederland denken ze bij moslims meteen aan Marokkanen, maar mijn vader komt gewoon uit Suriname. Opa is wel een moslim, maar hij is toch geen terrorist of een crimineel die het land uitgezet moet worden. Of ik voor hun ga opkomen? Nee, ik ben geen politiek figuur. Maar ik wil wel tegen de mensen zeggen: hebt respect voor elkaar of je nou gelooft of dat je een andere huidskleur hebt.’
De familie Kromowidjojo deed het op de eigen manier. ‘Ik ging op mijn zevende op zwemmen. Ik trainde ’s ochtends vroeg. Ouders van vriendinnetjes zeiden: wat doe je dat kind aan? Maar ik wilde dat zelf. Dan kon ik ’s middags spelen. Zo bekeek ik het.’
uit: De Volkskrant, vrijdag 31-12-2010
za 8 jan 2011 - 17:27