Ik weet nog dat ik Indonesië weer ging ‘ontdekken’. Mijn vader was net overleden, en zoals dat gaat: je gaat in het verleden graven. Na 40 jaar daar niet meer geweest te zijn had ik wel een klein vermoeden dat het land waar ik geboren ben toch enigszins veranderd zou zijn. Maar in hoeverre dat was?
Ik ontdekte het internet, kwam op de Vrienden van Bali-site van Kaat terecht en het was een klein stapje naar de Indonesiëgroep. Londoh was een van de oprichters van de Indonesiëgroep en hij kwam regelmatig over Indonesië vertellen. Hij was ook nooit te beroerd om mijn vragen te beantwoorden.
Velen hebben vast ook zijn verhalen gelezen over zijn ervaringen in Indonesië. Hij kon zo beeldend vertellen! Zoals bijvoorbeeld die keer toen hij een misstap maakte en in het riool belandde tot grote hilariteit van de omstanders. Kreeg je meteen 2 lessen mee: Indonesiërs houden van lachen en Indonesiërs zijn slordig met veiligheidsmaatregelen.
Ja, Londoh had talent, hij kon prachtig schrijven. Velen vroegen zich af waarom hij geen boeken schreef. Ook ik heb hem dat ooit gevraagd, jaren geleden. Zijn antwoord? “Ik zou inderdaad mooie verhalen willen schrijven, maar mooie verhalen verkopen niet. Rellen. Dat trekt lezers….”
Naast zijn grote kennis van Indonesië waar je alleen bewondering voor kon hebben kon hij ook behoorlijk irritant zijn als hij dat wilde... en dan druk ik me nog voorzichtig uit
Ayo Lon, selamat jalan
Gruces..
vr 18 feb 2011 - 23:03
