Na het vasten een gebaar

Na het vasten een gebaar

Weblog Zuidoost-Azië
Michel Maas
23-8-2011 08:43

De werksters beginnen flauw te vallen op de keukenvloer. Dat gebeurde het eerst bij een tante van Yulivia, en vandaag ging onze wasvrouw onderuit. Winkelmeisjes reageren helemaal niet meer als er iemand binnenkomt. En steeds vaker steken mensen zonder waarschuwing de straat over, midden in de drukte, met een holle blik in de ogen, en verdoofde oren die zelfs de claxons niet meer horen.

Het wordt echt tijd dat ze ophouden met vasten.

Gelukkig is Idul Fitri niet meer ver. Het Suikerfeest, waarmee ze vieren dat ze een maand lang elke dag van zes tot zes hun eten hebben laten staan.

Nog een paar dagen en het is voorbij. Jakarta stroomt leeg, iedereen gaat naar opa en oma, en allemaal zijn ze bepakt en bezakt met geschenken.

En met voedselpaketten.

Ook ik moet eraan geloven: een pakket voor de werkster, een pakket voor de wasvrouw, een pakket voor de chauffeur die we soms huren, een pakket voor de tuinman, een pakket voor de bewakers van de buurt, een pakket voor vriend Ali, een pakket voor de vroegere overburen, een…

Ik weet niet eens precies voor wie allemaal. Ik weet alleen dat het er vijftien zijn, dit jaar, want zoveel moet ik er kopen. De supermarkt is er klaar voor. Die hebben de ingrediënten voor de standaardpakketten dezer dagen hoog opgestapeld en laag geprijsd. Standaard is: een groot blik koekjes, een fles limonadesiroop, een pak suiker, een pakje thee en wat koffie.

Dat kost niet al te veel, want je koopt niet die lekkere koekjes die je voor jezelf zou kopen: de Idul Fitri-koekjes zijn van merken die niemand kent. Ze kosten maar een habbekrats, net als de merkloze siroop en de dito koffie.

Het is niet dat wij de mensen niet meer gunnen, het is gewoon wat mensen hier elkaar geven. Elk jaar krijgen wij ook zelf een paar van die pakketten, en elk jaar kan ik dus met mijn eigen ogen zien dat ook anderen je het goedkoopste van het goedkoopste gunnen.

Niet dat dat erg is. Het gaat om het gebaar. Je laat merken dat je aan ze denkt (en om ze echt blij te maken geef je ze toch al een maandsalaris extra…)

Het is niet altijd goedkoop. Lang niet altijd. Als je iemand speciaal wil bedanken bijvoorbeeld. Of als je iemand wil imponeren. Daarvoor zijn er kant en klaar pakketten, die zijn gevuld met geïmporteerd fruit, duur ingeblikt voedsel, champagne (zonder alcohol), en als cadeau wat mooie kopjes en schoteltjes, luxe potten en pannen, of zelfs hele porseleinen serviezen. En als je het nog beter wilt, laat je pakketten op maat maken, met cadeaus die bij jou, je portemonnee en je status passen. iPads, camera’s, Rolexen, auto’s, huizen… Er is geen bovengrens. Het ligt er maar aan welk signaal je aan de ontvanger wil geven.

Ik was een keer in het kantoor van de politiecommandant van mijn deelgemeente, enkele dagen voor Idul Fitri. Het kantoor, en dat van zijn secretaresse, stond volgepakt met tientallen mega-pakketten van de allerduurste soort. De cadeaus in de pakketten waren in doosjes verpakt. Ook zaten er enveloppen in. Ik kon niet zien wat erin zat. Ik zag alleen de naamkaartjes. Die waren gericht aan politici en zakenlui en superieuren en andere mensen die de commandant moest bedanken, of imponeren, of te vriend houden.

De commandant kan, net als ik, alleen maar hopen dat de ontvangers er blij mee zijn. Want je hebt ze ook na Idul Fitri nog nodig.

NOS

ElEl schreef:

Na het vasten een gebaar

Weblog Zuidoost-Azië
Michel Maas
23-8-2011 08:43


Ook ik moet eraan geloven: een pakket voor de werkster, een pakket voor de wasvrouw, een pakket voor de chauffeur die we soms huren, een pakket voor de tuinman, een pakket voor de bewakers van de buurt, een pakket voor vriend Ali, een pakket voor de vroegere overburen, een…
Itu namanya parcel Om , THR in natura (Tunjangan Hari Raya)


Ik weet niet eens precies voor wie allemaal. Ik weet alleen dat het er vijftien zijn, dit jaar, want zoveel moet ik er kopen. De supermarkt is er klaar voor. Die hebben de ingrediënten voor de standaardpakketten dezer dagen hoog opgestapeld en laag geprijsd. Standaard is: een groot blik koekjes, een fles limonadesiroop, een pak suiker, een pakje thee en wat koffie.

Dat kost niet al te veel, want je koopt niet die lekkere koekjes die je voor jezelf zou kopen: de Idul Fitri-koekjes zijn van merken die niemand kent. Ze kosten maar een habbekrats, net als de merkloze siroop en de dito koffie.
Voor zover ik weet heb je verschillende prijsklasse.Zelfs bij de "pasar klasse"
Heb niet eens over de parcels die je voor vrienden/schoonfamilie of oud overburen koopt .
Die koop je niet bij de Indomart of Alfamart.


Het is niet dat wij de mensen niet meer gunnen, het is gewoon wat mensen hier elkaar geven. Elk jaar krijgen wij ook zelf een paar van die pakketten, en elk jaar kan ik dus met mijn eigen ogen zien dat ook anderen je het goedkoopste van het goedkoopste gunnen.
Mss behoren tot dezelfde groep/klasse , de P-E-L-I-T klasse .Hoe toh , een dik betaalde expat gaat zijn oud buurman een goedkope parcel geven . Verlegen dong.


Niet dat dat erg is. Het gaat om het gebaar. Je laat merken dat je aan ze denkt (en om ze echt blij te maken geef je ze toch al een maandsalaris extra…)

Daarom heet de pakketen ook THR in natura.
De extra maandsalaris is ook normaal .
Dat gaf wijlen mijn ouders altijd , praat ik hier over ongeveer 40-50 jr geleden.


Het is niet altijd goedkoop. Lang niet altijd. Als je iemand speciaal wil bedanken bijvoorbeeld. Of als je iemand wil imponeren. Daarvoor zijn er kant en klaar pakketten, die zijn gevuld met geïmporteerd fruit, duur ingeblikt voedsel, champagne (zonder alcohol), en als cadeau wat mooie kopjes en schoteltjes, luxe potten en pannen, of zelfs hele porseleinen serviezen. En als je het nog beter wilt, laat je pakketten op maat maken, met cadeaus die bij jou, je portemonnee en je status passen. iPads, camera’s, Rolexen, auto’s, huizen… Er is geen bovengrens. Het ligt er maar aan welk signaal je aan de ontvanger wil geven.

Ik was een keer in het kantoor van de politiecommandant van mijn deelgemeente, enkele dagen voor Idul Fitri. Het kantoor, en dat van zijn secretaresse, stond volgepakt met tientallen mega-pakketten van de allerduurste soort. De cadeaus in de pakketten waren in doosjes verpakt. Ook zaten er enveloppen in. Ik kon niet zien wat erin zat. Ik zag alleen de naamkaartjes. Die waren gericht aan politici en zakenlui en superieuren en andere mensen die de commandant moest bedanken, of imponeren, of te vriend houden.
Itu namanya voor wat hoort wat .

De commandant kan, net als ik, alleen maar hopen dat de ontvangers er blij mee zijn. Want je hebt ze ook na Idul Fitri nog nodig.

NOS

Formeel mogen ambtenaren geen "bijzondere" parcels ontvangen .
Is duidelijk gereglementeerd .