Salaris opgeofferd voor orang-oetans

Salaris opgeofferd voor orang-oetans
zaterdag 07 maart 2009 | 07:00 | Laatst bijgewerkt op: zaterdag 07 maart 2009 | 09:02


Willemijn Eggen uit Balkbrug heeft haar eigen stichting opgezet, de Wani Care Foundation, om het centrum in Cikananga te steunen. foto FFU Press Agency

BALKBRUG - "Er zit een steekje los bij jou," zeggen haar collega's van kaasfabriek Frico Cheese. Willemijn Eggen uit Balkbrug besteedt namelijk al haar zuurverdiende geld aan een dierenopvangcentrum in Indonesië. " Ik heb drie maanden alleen voor die dieren gewerkt."

Een jaar geleden besloot zij voor haar opleiding als dierenartsassistente stage te lopen in Cikananga, Indonesië. Dit bleek haar ideale baan: ze mocht eindelijk werken met orang-oetans. Maar ze schrok erg van de toestand van het centrum. "Mijn vader was daar vijf jaar geleden nog geweest en toen zag het centrum er perfect uit," vertelt de 25-jarige Eggen. "Toen ik begin 2008 daar aankwam, schrok ik mij kapot. Van de drieduizend dieren die vijf jaar geleden werden opgevangen, waren er nog maar tweehonderd over." Behalve dat waren de omstandigheden voor de dieren erg verslechterd. "Te kleine en vieze kooien, geen goede medische zorg, noem maar op."

Het bleek dat de hoofdsponsor van het centrum was weggevallen en dat er te weinig geld binnenkwam. Eggen besloot toen om ervoor te zorgen dat de dieren het een beetje beter zouden krijgen. "Samen met de werknemers van het centrum knapte ik een deel van de kooien op. We maakten speelattributen en plaatsten gelijksoortige dieren bij elkaar."

Weer thuis in Nederland probeerde zij financieel bij te dragen. Vorig jaar hield Eggen al een benefietconcert, nu heeft ze zelfs een stichting opgericht, Wani Care Foundation. "Het werk dat ik in het centrum doe, is altijd mijn droom geweest. Ik wil niet dat het ophoudt te bestaan, dus steek ik er veel tijd en moeite in."

Morgen vertrekt Eggen voor een periode van drie maanden naar Indonesië. Ze hoopt dat ze het centrum weer een beetje verder kan opknappen met het geld dat ze afgelopen tijd heeft ingezameld. " Maar het is nog lang niet genoeg. Mijn streven is dat het centrum uiteindelijk niet meer afhankelijk is van giften, maar dat het op eigen benen kan staan."

Meer informatie over de stichting van Willemijn: www.wanicare.com

Stentor

Willemijn Eggen: 'Benieuwd hoe het centrum erbij staat'

zondag 8 maart 13:52

BALKBRUG – Tien jaar was Willemijn Eggen, toen zij in de ban raakte van Oerang Oetans. Haar leven stond sindsdien in het teken van de 'primaten', zoals de orde van zoogdieren heet waartoe onder andere die ernstige bedreigde aapsoort tot behoort. Sinds vorig jaar is zij bezig het dierenopvangcentrum PPSC in Cikananga op West Java (Indonesië) nieuw leven in te blazen.
Hoe een stage-opdracht is uitgegroeid tot project dat Eggen op het lijf is geschreven. Volgende week gaat de Balkbrugse voor drie maanden terug naar Java. 'Eens kijken hoe het er nu bij staat', zegt zij. Willemijn (25) zit aan de tafel in het atelier van haar vader Piet. Zo in de laatste paar dagen voor haar vertrek staat er nog een lezing in natuurcentrum De Koppel in Hardenberg op het programma, waarin zij aan belangstellenden vertelt over haar werk en de dieren. Haar opleiding tot dierenartsassistente staat aan de basis van haar huidige activiteiten.

'Via mijn vader ontwikkelde ik al op jonge leeftijd een passie voor Indonesië. Ik raakte helemaal in de ban van het land', herinnert zij zich. 'Tegelijkertijd wist ik dat ik met dieren wilde werken. In het kader van mijn studie doorliep ik stages bij dierenartsen, maar toen ik vorig jaar februari voor een stage bij het centrum in Cikananga op Java kwam, zag ik dat het in zulke slechte staat was, dat ik dacht het daar niet vol te houden. De hoofdsponsor was weggevallen: niemand bekommerde zich er financieel meer om. Alles was vervallen, mensen hadden geen motivatie om te werken, het gebouw stond nog overeind en daarmee was alles gezegd.'

Willemijn besloot de boel goed aan te pakken en drie maanden later draaide zij op alle niveaus mee. Medisch werk, het aansturen van personeel en organisatie op de rit krijgen. 'Ze hadden daar duidelijk iemand nodig die een frisse wind liet waaien. Ik had er veel voor over: stopte er al mijn spaargeld in en zag het echt als een goed doel. Om het ook open te houden vond ik dat er goede begeleiding nodig was: dat was cruciaal voor de toekomst.' Met het goede gevoel waarmee Willemijn begin mei 2008 vertrok, hoorde zij vier weken later minder goed nieuws. 'Alles zakte weer in. De manager deed zijn werk niet goed en had ook geen ervaring met leiding geven. Ik besloot toen om na de zomer terug te gaan. En was op het ergste voorbereid.'

Eggen hield vervolgens een benefietconcert, zamelde daarmee 3500 euro in en reisde in september opnieuw af naar Java. 'Het was een schok om het zo te zien. Ik snapte niet dat de energie die ik er in had gestoken weer was verdwenen. Met het verdiende geld werkte ik de nieuwe manager in, volgens Europese maatstaven. Ook werd in het gebouw een nieuwe vloer gelegd en werden nieuwe meubels gekocht. Het was tijd voor echte veranderingen. Vlak voor kerst was ik weer thuis; het was ontzettend moeilijk om het los te laten en te hopen dat het dit keer wel goed zou gaan.'

Nu is Willemijn een eigen stichting (Wani Care) begonnen en bezig om het centrum weer op eigen benen te krijgen. Op Java woont zij in een eigen huisje, zonder tv en internet, ver weg van de bewoonde wereld. 'De dieren die daar zitten komen uit de natuur, worden verkocht op de zwarte markt en uiteindelijk -via tips- weggehaald uit de meest vreselijke situaties. Het doel is om ze via het centrum een zo natuurlijk mogelijke omgeving te geven. Als het centrum op volle kracht draait, dan ben ik zeker van plan een ander project te gaan doen, in ieder geval weer iets met dieren.' Willemijn is van plan om in juni terug te komen. Wat zij daarna gaat doen, weet zij nog niet zeker. Lonkt Indonesië zo sterk dat zij zou willen emigreren? 'Ja en nee. Ik zit er wel in de middle of nowhere en mis soms de bewoonde wereld. De dieren maken dan weer een hoop goed. Maar ik zou dan zeker twee keer per jaar naar Nederland gaan om mijn vrienden op te zoeken!'

Kijk voor meer informatie op www.wanicare.com

Hardenberg.nu

Mijn pet af voor deze dame, als zij zich veroorloven kan haar salaris op te offeren voor het welzijn van deze orang utans, en dan nog over gaat om hulp te verlenen, dat vind ik prachtig, dat is beter dan wat geld in een bakje te doen, terwijl je weet dat het er nooit zal aankomen, groetjes Om Kesas.