05-07-12 | 07:55
Evans stuit op goud
Een hit is natuurlijk iets waar iedere regisseur van droomt. Maar het enorme wereldwijde succes dat Gareth Evans opeens oogstte met zijn Indonesische actiefilm The Raid had niemand zien aankomen. „Ik kan nooit meer aan een film beginnen zonder de druk van dit succes te voelen.”
Niemand had ooit verwacht dat The Raid een groot publiek zou bereiken. En al helemaal niet regisseur Gareth Evans zelf. De Britse filmmaker belandde in Indonesië via zijn vrouw, die in het land werd geboren. De eerste productie die hij daar maakte was een documentaire over pencak silat, een vechtsport die in Indonesië veel wordt beoefend. Dit interesseerde hem zo dat hij er eigenlijk meer mee wilde doen. Uit deze behoefte kwam zijn eerste speelfilm Merantau voort, over een silatdocent die in een misdaadcomplot belandt. Daarna begon Evans met de voorbereidingen voor Beranda, een grootschalige actiefilm over een opstand in een gevangenis.
„Maar die financiering kwam maar niet van de grond”, vertelt Evans. „En dat terwijl ik niets liever wilde dan een volgende film te maken.” Dus schreef hij in een paar dagen een opzet voor The Raid, die zich op een gemakkelijker te realiseren locatie afspeelde en dus aanzienlijk minder geld zou kosten. Het concept: een SWAT-team moet een drugsbaron arresteren die zich heeft verschanst op de bovenste etage van een flat in een achterbuurt van Jakarta. Op elke etage worden de gevechten grimmiger en intenser. Voor de hoofdrollen vroeg Evans een aantal ervaren silat-vechters die hij had leren kennen toen hij de documentaire maakte.
„We hebben op de set eigenlijk geen seconde nagedacht wat het publiek ervan zou vinden”, grinnikt de filmmaker nu. „We waren blij dat we een miljoen pond bij elkaar gesprokkeld hadden, hoe weinig dat eigenlijk ook was. En de financiële beperkingen dwongen ons alleen maar inventiever te zijn bij het draaien.”
Hoewel de gevechten enorm over de top zijn, is de kracht van de film juist dat het publiek ieder moment kan volgen wat de verschillende vechtersbazen aan het doen zijn. „Natuurlijk zouden de meeste personages in een gewone situatie veel sneller het loodje leggen”, beaamt Evans. „Die overdrijving mag je je in dit genre wel veroorloven - met als hoogtepunt de zeven minuten durende confrontatie tussen de grote schurk en de twee helden. Maar de bewegingen die worden gemaakt, zijn niet overdreven. Elke handeling is door de acteurs zelf uitgevoerd.”
Toen The Raid bijna klaar was, werd er een preview georganiseerd op het Filmfestival van Cannes. Opeens verdrongen grote studio’s zich voor de rechten van de film, die uiteindelijk bij Sony belandden. „We geloofden echter pas dat ’ie echt hitpotentie had toen we hem voor het eerst vertoonden aan publiek op het Toronto Filmfestival. Ik heb zelden een zaal zo zien exploderen als die avond. Het publiek begreep exact wat we met The Raid hadden bedoeld: ze snapten elke grap, gingen mee in elke vechtscène.”
Het enthousiasme over de film verspreidde zich als een lopend vuurtje over internet. Sindsdien is The Raid overal ter wereld omarmd - inclusief het Imagine: Amsterdam Fantastic Film Festival, waar de productie in april de Sp!ts Publieksprijs won. Evans heeft het gevangenisepos Beranda inmiddels herschreven tot vervolg op The Raid: de opnames beginnen dit najaar. „Ik ben eigenlijk doodnerveus”, bekent de regisseur. „Want iedereen heeft nu torenhoge verwachtingen. Hoe gaan we over al die vondsten van de eerste film heen? Ik kan nooit meer iets maken zonder de druk van dit succes te voelen. Maar we hebben gelukkig een flink groter budget tot ons beschikking. En ik beloof de fans dat ik dat geld heel goed ga gebruiken. Hell yeah!”
Ook staat er een Amerikaanse remake gepland. Evans is benaderd als regisseur, maar heeft niet het idee dat hij zelf nog iets aan The Raid toe kan voegen. „Alles wat ik nog aan ideeën heb, wil ik eigenlijk gebruiken voor Beranda.” Wat hem betreft wordt dit voorlopig ook zijn laatste actiefilm. „Ik wil eigenlijk eens gaan kijken hoe andere genres mij bevallen: hier ben ik uiteindelijk ook maar ingerold. Mijn grote droom is een keer een echte ouderwetse western te maken. Of - hoe vreemd het ook klinkt - een leuke familiefilm. Al is het maar zodat mijn dochtertje van drie eindelijk eens iets kan zien dat papa heeft gemaakt.”
spitsnieuws