The Candy Kids

Candy crash

Vijftig jaar geleden traden ze op in het voorprogramma van The Beatles in Blokker. Met succes. The Candy Kids, de broertjes Reggy en Raymond Berghahn, werden niet uitgefloten, de andere supportacts wel. Een gouden toekomst lag in het verschiet. Waarom kwam het tot een breuk?

Door John Schoorl


(foto: webpluk)

Tien minuten zaten de twee broers tegenover elkaar, na elkaar zeker twintig jaar niet te hebben gezien – en er werd geen woord gezegd. Raymond en Reggy Berghahn van The Candy Kids, vijftig jaar geleden samen zingend in het voorprogramma van The Beatles, keken elkaar niet eens aan.
Ze troffen elkaar in het verzorgingshuis waar hun moeder verbleef. Er was alleen die ijzige stilte. Toen enkele maanden later de begrafenis moest worden geregeld en Raymond met zijn oudste broer en zus bij elkaar zaten, verwachtten ze toch dat Reggy zou komen. Dat de dood van hun moeder alle ongerijmdheden zou overstijgen en Reggy zou aanschuiven om samen de rouwkaarten te schrijven, om de spulllen te verdelen, om over hun lieve moeder te praten die nog in Indonesië les had gegeven op een dansschool.
Hij kwam niet, hij belde op, om te vertellen dat hij aan zijn ogen moest worden geholpen. En op de begrafenis zei hij ook niet te komen, net als zijn vrouw en kinderen. De breuk was meer dan definitief.


Raymond (64) wilde gewoon met Reggy praten, zegt hij, in zijn koffie roerend in de koffiegelegenheid Starbucks op station Amsterdam-Sloterdijk. Hij hoeft echt niet de deur bij zijn broer plat te lopen, maar je hoeft elkaar ook niet te ontlopen. Ze zijn toch broers, nu allebei zestigers, het leven kan zomaar over zijn.
Luister toch hoe het was, hoe ze samen als tieners zongen, als The Candy Kids, begin jaren zestig. Alles aan de twee Amsterdamse Indische jongens was in harmonie, met die glimmende kuiven, de gitaren in aanslag en dat heldere geluid. Raymond was de tweede stem en Reggy, die ook de solo’s deed, de eerste. Ze voelden elkaar feilloos aan, en wilden niks anders zijn dan The Everly Brothers, de Nederlandse Don en Phil.
In de jaren vijftig waren ze vanuit Indonesië in Amsterdam terecht gekomen. De familie woonde in Slotervaart, waar destijds veel Indische feesten werden gehouden in Hotel Slotania. Reggy en Raymond werden aangespoord samen te zingen en mee te doen aan talentenjachten, of als pauzeact op te treden, als The Berghahn Brothers.
Het waren de hoogtijdagen van de indorock en in Amsterdam en Den Haag speelden veel Indische bands deze knetterende versie van rock ’n roll, met als grote helden de Tielman Brothers. Twee andere Indische broers, die ook graag de Nederlandse Everly Brothers wilden zijn, Riem en Ruud de Wolff, scoorden een enorme hit met Ramona.
De legendarische muzikant Jack Bulterman, trompettist bij The Ramblers en arrangeur en tekstschrijver, vroeg Raymond en Reggy in 1961 een plaatje op te nemen. Mevrouw Bulterman zette het snoeperige aangezicht van de tieners om in een nieuwe, pakkende naam: The Candy Kids.
Twaalf plaatjes zouden ze maken,  van 1961 tot 1964, allemaal op het Fontana-label en onder leiding van Bulterman. Achteraf kun je zeggen dat er ooit zicht moet zijn geweest op een wereldhit, als het hier en daar anders was gelopen.
Dat klinkt mysterieus en dat moet dan maar zo. Want The Candy Kids zongen zeer verdienstelijk I’m Gonna Knock on Your Door, maar het nummer verdwaalde in de ondoordringbare krochten van het hitwezen. Dat kwam voornamelijk doordat in 1961 tegelijkertijd in Amerika een kindacteur genaamd Eddie Hodges het nummer uitbracht – terwijl hij dat eigenlijk niet wilde. Daardoor waren het niet The Candy Kids, maar was het Hodges die de hitlijsten bestormde. Dat had zomaar anders kunnen lopen, zegt Raymond.

Al was er dan geen knaller van een hit, ze mochten wel ruiken aan de roem. Want het was echt niet niks om op te treden in De Rudi Carrel Show, of samen met grote sterren als Joop de Knegt, Ria Valk, Anneke Grönloh en Johnny Lion op een podium te staan, of om ’s middags te worden opgepikt door Willy Alberti in zijn Mercedes, om ergens in het land de mensen te vermaken, voor een leuk centje.
Welke tiener mocht toch met zijn broer in het vliegtuig naar München, om op te treden in de show van Dorus? Of had een rolletje in een Oostenrijkse muziekfilm met Rocco Granata? Ze hadden een fanclub in Hongkong. De Candy Kids kon je zien op een luciferdoosje. Ze zongen zelfs in het Duits.
Daarom Kwam dat telefoontje van Ben Essing, de organisator van de Beatles-concerten in de groenteveiling van Blokker, ook niet helemaal uit het niets. Vader Berghahn, tevens manager, vertelde de broertjes het grote nieuws: ze mochten in het voorprogramma van The Beatles spelen, tijdens de avondvoorstelling. En de jongens dachten: wow.
Op zaterdag 6 juni 1964 stapten ze in de zwart-witte Dodge, bestuurd door de vriend van hun zuster en betaald met de gage van hun optredens. Vader zat voorin en de strakgespannen jongens achterin. De glimmende jasjes, door hun moeder gemaakt, waren mee, net als de speciale geluidsversterkers en hun gitaren. Achter het podium, in een soort hokken, moesten ze wachten tot het hun beurt was. Vijf nummers speelden ze, het ging niet slecht, want ze waren de enige van de acht voorprogramma-acts die niet werd uitgefloten.
The Beatles kwamen en waren weer weg, zonder dat er tijd was voor een kortstondig ontmoeting. De broers stonden vooraan tijdens het concert en ze voelden zich omsingeld door energie. Toen het optreden was afgelopen, zag Raymond de gitaarriem van George Harrison op het podium liggen. Die pikte hij in, snel om zich heen kijkend. En deed ‘m op de terugweg aan zijn gitaar. Dat was zijn trofee. Of hij die nog heeft? Nee, die heeft hij weggedaan toen hij stopte als muzikant. Gewoon, zomaar, stom hè?.


Niet lang na het optreden in Blokker was het gedaan met interesse van de platenmaatschappij. Reggy kreeg de baard in de keel en weg was het heldere geluid. Samen speelden de broers nog een tijdje in een indorockband in Deventer, maar Raymond had geen zin meer in het onrustige muziekbestaan en eind jaren zestig verkocht hij zijn gitaar, met de riem van George. Beide broers gingen in de financiële dienstverlening, werden mannen met een gezin.
Denk vooral niet dat er alltijd een heimelijk verlangen bleef bij Raymond, naar die korte glorieuze periode. Alle Candy Kids-spullen kwamen als het ware in een onvindbare doos op zolder terecht. Hij keek er niet meer naar om. En zijn broer om de herinneringen mee te delen was er niet. Natuurlijk vroeg hij zich weleens af hoe het zou zijn om weer samen te apelen en hie dat zou klinken. Toen in 2012 in het Amsterdamse Pakhuis de Zwijger ter ere van Hotel Slotania een groot Indisch muziekfeest werd gehouden, hooppte hij Reggy mee te krijgen. Maar het bleef stil en Raymond stond in zijn eentje The Candy Jids te zijn.
Wat er precies is gebeurd, waar de ruzie over is uitgebroken, dat zegt Raymond niet exact te weten. Het is niet minder dan een onverklaarbaar familiemysterie. Reggy had ruzie met moeder en daardoor keek hij ook niet om naar hun invalide zuster die de kant koos van moeder. Raymond vond dat raar en nam het op voor zijn zuster. Reggy wil. Ondanks meerdere verzoeken, niet meewerken aan dit verhaal.

Op allerlei manieren wordt dit jaar in Blokker teruggekeken op de invasie van The Beatles, tijdens een meerdaags festival. Hoe mooi was het niet geweest als The Candy Kids daar zouden optreden, alsof het weer 1964 was. Raymond (64) en Reggy (67), allebei op gitaar, voor één keer weer samen hun debuutsingle spelend, Kili Watch.
Diep in zijn hart moet Reggy dat toch ook willen, denkt Raymond. Ze hoeven toch niet bang te zijn voor elkaar. Maar zijn broer houdt de deur dicht, daarmee verwijzend naar hun  bekendste nummer I’m Gonna Knock on Your Door. En dat is het verhaal van hun leven, zegt Raymond. Dat ze geen gehoor bij elkaar kunnen krijgen.


Uit de Volkskrant, 19-03-2014.



===

Beatlemania (50)

The Hotjumpers, Wanda, Karin Kent en de Fancy Five waren andere artiesten die in het voorprogramma mochten  spelen op 6 juni 1964. Die dag gaven The Beatles in groenteveiling 'Op hoop van zegen' in het Noord-Hollandse Blokker twee optredens, met op drums de vervanger van de zieke Ringo Star, Jimmie Nicol.

Vijftig jaar later, op 6 juni 2014, begint in Blokker een driedaags herdenkingsevenement; de kaartverkoop is al begonnen. In Hillegom, waar The Beatles een dag eerder in zaal Treslong optraden, zijn op 5 juni 2014 tal van festiviteiten.