Indonesische zorgsysteem is een wassen neus

Indonesische zorgsysteem is een wassen neus

06 september 2014|
tekst Paul van Uden|



In Indonesië is sinds 2010 een verplichte basiszorgverzekering van kracht. Een grote stap vooruit voor een ontwikkelingsland met grote inkomensverschillen. Op papier klinkt dat prachtig, maar in de praktijk blijkt het een moeilijke klus, in een land waar volgens de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OECD) zo’n tachtig procent van de bevolking in de informele sector woont en werkt.

“De Indonesische staat heeft werkelijk geen idee hoeveel mensen in het informele circuit werken en wonen”, zegt psycholoog Rumah Krisman in het Nederlands. “Die mensen staan simpelweg niet geregistreerd.” De psycholoog heeft in de jaren zestig gestudeerd in Nederland. Daar heeft hij het Nederlandse stelsel met eigen ogen in actie gezien. Hij zucht en zegt op samenzweerderige toon: “Het is een wassen neus, het BJPS systeem werkt écht niet zoals geadverteerd. Er wordt een soort Obamacare voorgesteld, maar er is simpelweg niet genoeg geld beschikbaar.”

Het BJPS-zorgsysteem, oftewel Badan Penyelenggara Jaminan Sosial Kesehatan, is een basisverzekering die voor elke Indonesische burger geldt. Een gezin betaalt jaarlijks 150.000 Rupiah premie (ongeveer 10 euro). “Met de beurs heb je recht op een vrij ‘basic’ medische hulp, zoals bezoeken aan de dokter en de tandarts. De bedoeling van het systeem is dat ook de allerarmsten voor een klein bedrag toegang hebben tot de meest elementaire zorg”, legt de arts Virginia Prameswari uit. Maar ook volgens Prameswari schiet het systeem tekort: “Als de klachten buiten de verzekering vallen, of de kosten te hoog zijn, moeten gezinnen dit bedrag zelf aanvullen. En dat lukt vaak niet.” De arts en haar collega’s hebben daarom lastige beslissingen moeten nemen. “Het komt voor dat mensen na een herseninfarct aspirine voorgeschreven krijgen, er is dan geen geld meer beschikbaar voor echte pijnstillers.”


lees verder op VersPers

“De Indonesische staat heeft werkelijk geen idee hoeveel mensen in het informele circuit werken en wonen”, zegt psycholoog Rumah Krisman in het Nederlands. “Die mensen staan simpelweg niet geregistreerd.” De psycholoog heeft in de jaren zestig gestudeerd in Nederland. Daar heeft hij het Nederlandse stelsel met eigen ogen in actie gezien.
===================================================================
Ha ha ha ha, toean spikoloog (Rumah ? Krisman) weet kennelijk niet(hoe ken?) dat de GaKin(Keluarga Miskin) =arme gezinnen geregistreerd zijn .
Men kan allerlei subsidies krijgen , voor de eerste levensbehoeften (je hebt zelf RasKin=Beras voor orang Miskin) , basis gezondheidszorg (PusKesMas) , zelfs abortuskosten ( gezinsplanning =Keluarga Berencana sinds 1957) etc .

Spikoloog Rumah staat gewoon te kwaken als een kikker in een lege vat , als hij de gezondheidszorg in Nederland noemde in een artikel over gezondheidszorg in Indonesia.

Medische hulp in ruil voor afval

08 september 2014
tekst Kyra Dirksen


In Indonesië is de gezondheidszorg voor velen eerder luxe dan gewoon. Veel arme mensen kunnen het niet betalen. In Malang, Oost-Java, is daar een bijzondere oplossing voor gevonden. In de kliniek Bumiayuh krijgen patiënten medische hulp in ruil voor hun verzamelde vuilnis, dankzij het project Garbage Clinical Insurance.

Met een jute zak vol met lege plastic flessen, weggegooid karton en oude kranten, loopt de huisvrouw Sumakya van haar huis naar de dokterskliniek een paar kilometer verderop. Ze heeft die middag gewacht tot de zon wat minder fel was en vertrok daarna naar de kliniek Bumiayuh. Voor haar verzamelde afval kan ze hier medische zorg krijgen. Sinds gisteren voelde ze zich licht in haar hoofd door de vermoeidheid. “Dit is al het afval dat ik deze week heb verzameld. Hiermee kan ik mijn vitaminen weer ophalen”, zegt de 60-jarige vrouw.

Sinds een paar maanden heeft Sumakya een nieuwe routine. Elk weekend gaat zij naar de dokterskliniek Bumiayuh om haar afval af te geven. De kliniek is één van de uitvoerders van het project Garbage Clinical Insurance, dat mensen de mogelijkheid biedt medische hulp te ontvangen in ruil voor vuilnis. De leden van de kliniek worden geacht elke maand recyclebaar vuilnis te brengen met een waarde van 10.000 rupiah (omgerekend € 0,60). Elke zaterdag krijgen de leden de kans hun ‘schuld’ geleidelijk te komen afbetalen. In ruil daarvoor kunnen ze één keer per maand bijvoorbeeld een gezondheidscontrole, medicijnen en vitaminen of een huisbezoek door een arts krijgen.

Bij aankomst in de kliniek geeft Sumakya haar jute af aan een farmaciestudent, die staat te wachten om het recyclebare vuilnis te wegen. De student controleert of het vuilnis voldoet aan de norm van 10.000 rupiah en registreert het in een klein notitieblokje. Sumakya mag door naar binnen, waar ze wacht tot de dokter haar komt helpen. “Ik ben blij dat ik met mijn klachten hier naartoe kan. Ik heb geen geld voor de gebruikelijke zorg. Daarbij heeft mijn man diabetes. Hier krijgt hij controles en de bijkomende medicijnen.”


lees verder op VersPers