Michel Maas
Nietjes in mijn paspoort19-7-2011 7:54
Ik heb net zeven nietjes uit mijn paspoort gehaald.
Een was er blijven zitten na een bezoekje aan Thailand. Daar nieten ze je gestempelde ‘departure’ kaartje aan je mooie Nederlandse paspoort. Die departure kaart zat vast aan een ‘arrival’ kaart, die eraf gescheurd wordt als je het land binnenkomt. En als je er weer uit gaat moet je die gestempeld en wel afgeven. En owee als je dat papiertje kwijt bent.
Bureaucratie is hier onvermijdelijk.
Maar zoveel nietjes, dat had echt niet gehoeven, hoor. Of toch.
Met twee nietjes zat mijn ‘Blauwe Boekje’ aan mijn paspoort vast: het ‘Immigration Control Book’ voor buitenlanders die in Indonesië wonen.
Dat boekje hoort bij het volgende nietje: dat waarmee mijn ‘Kitas’, mijn verblijfsvergunning, in mijn paspoort is gejast. De Kitas is het gele identiteitsbewijs dat je altijd bij je draagt, omdat het blauwe boekje onhandig is om mee te nemen, en omdat niemand daar ook ooit naar vraagt.
De kwitantie hadden ze er ook meteen maar in geniet.
De twee andere nietjes zijn achtergebleven, en kunnen van eerdere ‘departure’-kaarten zijn, of andere onvermijdelijke ontmoetingen met de aziatische bureaucratieën. En dan tel ik de tientallen gaatjes niet van de plaatsen waar al die andere nietjes hebben gezeten die ik eerder al eens eruit gepeuterd heb.
In 1999, toen Soeharto eindelijk weg was, bezwoer Indonesië dat het de bureaucratie te lijf zou gaan, en sindsdien wordt die eed door elke president te pas en te onpas hernieuwd.
Het heeft het aantal nietjes in mijn paspoort niet minder gemaakt. In tegendeel. Elk jaar wordt de procedure waar ik doorheen moet om in Indonesië te mogen werken langer, en ingewikkelder.
Het begint nog steeds met een brief van Buitenlandse Zaken.
Die gaat naar het ministerie van Arbeid, waar ze 1200 dollar rekenen voor een werkvergunning.
Met die werkvergunning kun je naar ‘Imigrasi’, waar ze je de ‘Kitas’ geven en het blauwe boekje.
Dan heb je Buitenlandse Zaken gehad en het ministerie van Arbeid, en de immigratiedienst.
Maar: dit jaar blijkt plotseling ook het ministerie van ‘Communicatie en Informatica’ bij de procedure te zijn betrokken. Dat ministerie is eigenlijk opgezet om de infrastructuur voor internet en telefoon te verbeteren (Indonesië heeft het langzaamste internet ter wereld), maar houdt zich hoofdzakelijk bezig met de bestrijding van pornografie op het internet, en strekt langzaam zijn vingers uit naar alle media, en begint als dit zo doorgaat op een ouderwets dictatoriaal ‘Ministerie van Informatie’ (lees: censuur en persbreidel) te lijken.
En daarna moet je nog een keer terug naar Buitenlandse Zaken om je perskaart aan te vragen.
En als je daar voorbij bent, dan ben je er nog niet, als buitenlander.
Je moet naar de politie, voor een politiekaart.
En naar de gemeente, voor een kaart voor buitenlandse ingezetenen.
En je moet je melden bij het hoofd van je buurt, die ook een papier moet verstrekken.
En je kaart halen die bewijst dat je belasting betaalt.
En dan terug naar immigratie voor een multiple exit-visum, een visum om het land uit de mogen en weer in. Want zonder dat visum vervallen alle kaarten en vergunningen als je een stap buiten Indonesië zet.
Mis je één stapje, één kaart, één stempel, dan ben je strafbaar. In het voorwoord van het blauwe boekje wordt gedreigd met een jaar gevangenisstraf en 5 miljoen rupiah boete.
Ik zit nu een maand ‘in de procedure’. Nog een maand, zeggen ze, en ik ben weer klaar voor het komende jaar. Als er tussentijds niets gebeurt.
En volgend jaar juni beginnen we dan weer opnieuw.
Weblog Zuidoost-Azië
di 19 jul 2011 - 8:19