.. Later op de dag stond ik voor de basisschool op mijn kleuter te wachten. Ik keuvelde met een blonde moeder die nooit zou hebben geweten dat ik Amerikaanse was, behalve door mijn "schijntje van een piepklein accentje". Tussen de ouders stond ook een opa. "Babboe," las hij, wijzend naar mijn bakfiets. "Wat is dat?" "Dat is de naam van de fabrikant." "In het Maleis betekent 'babu' dienstmeisje," vertelde hij. Hij was in 1954 geboren in Indonesië. Zijn vader was Nederlands en zijn moeder Indonesisch. Ik vroeg hem hoe hij het vond om tussen twee culturen te zitten. Daar, voor de ramen van de school, luisterde ik naar verhalen uit een verleden dat hij had moeten overwinnen, vooral vanwege Nederlanders die "bruine" mensen niet in hun waarde lieten. Het viel me op dat hij zijn voorhoofd vaker fronste. Het was nooit gemakkelijk voor hem geweest.
"Ik weet eigenlijk niet waarom mijn vader mijn moeder getrouwd heeft. Om hem te bedienen? Om koffie voor hem te zetten? Ikzelf zag mijn moeder altijd als ‘babu’. En dat doet pijn. Want mijn moeder was heel lief voor me." Hij had het ook over het heden, dat hij moest blijven opletten. Bij zijn "Nederlandse" vrienden belde hij weken van tevoren om af te spreken. Als zijn Indonesische vrienden langs wilden komen, kwamen ze gewoon langs. "Thuis ben ik Indo," zei hij met een glimlach. Ik begrijp hem en zijn gespleten wereld maar al te goed. Ik denk aan de Turkse groenteboer, die geen zakje snoep meegaf aan mijn kindje. Ik denk aan Necati Genç, de allereerste Turkse immigrant in Nederland, die zich in Nederland "alleen een Turk" voelde.
Lees het hele artikel: 'Ah ha! Dus je bent een hálve allochtoon!' op Joop.nl
door Anastasia Hacopian,
07 april 2014
di 8 apr 2014 - 10:28