Jakarta wil 'autisme-vriendelijke' stad worden

Jakarta wil 'autisme-vriendelijke' stad worden

Geplaatst : Vandaag 13:38

Jurgen van der Hoeven

Jakarta, de hoofdstad van Indonesië, wil 'autisme-vriendelijk' worden. Op scholen en in openbare gebouwen wil de gemeente kinderen met autisme faciliteiten bieden om goed te kunnen functioneren. Daarmee moet Jakarta een rolmodel worden voor andere steden, aldus gouveneur Joko Widodo maandag in The Jakarta Post.

De Nederlandse Vereniging voor Autisme spreekt van een uniek initiatief. ''We hebben zelf net een congres gehad met werkgevers om te praten over een werkomgeving waarin mensen met autisme goed kunnen functioneren, maar van een hele stad hebben we nog nooit gehoord'', reageerde een woordvoerder.

Autisme
Een vorm van autisme komt bij ruim één procent van de Nederlanders – ca. 190.000 mensen – voor. Veel mensen hebben in hun directe omgeving te maken met de stoornis.

Autisme is een stoornis in de informatieverwerking van de hersenen. Mensen met autisme verwerken de informatie die via de zintuigen binnenkomt anders. Zij hebben moeite om de details die zij waarnemen te verwerken tot een samenhangend geheel. Mensen met autisme hebben daardoor problemen met communicatie, sociale interactie en verbeelding.

Autisme is een levenslange, vaak onzichtbare, handicap die invloed heeft op alle levensgebieden in alle levensfasen.

Metro

Ben benieuwd hoe ze het willen doen.
Verreweg de meeste mensen hebben nog nooit gehoord van autisme........


DK

Een initiatief als het artikel hierboven kan natuurlijk alleen maar toegejuicht worden, ben alleen bang dat het maar voor een klein groep mensen bereikbaar is.

Over een soortgelijk onderwerp heb ik op het wereldwijzer forum eens het volgende geschreven:

****
Het is geen geheim dat het zeer slecht gesteld is met de gezondheidszorg in Indonesië, niet in de zin, dat het onbereikbaar zou zijn, er zijn genoeg ziekenhuizen en Puskesmas maar de kwaliteit is vaak bedroevend slecht. Vooral specifieke zorg zoals voor mensen psychische problemen, geestelijk en lichamelijke gehandicapten, deze mensen hebben het niet erg gemakkelijk in Indonesië.

Begrijp me niet verkeerd ik ben geen expert op het vlak van gezondheidszorg, maar ik meen dat ik hier toch wel het een en ander kan schrijven betreft bovenstaande, temeer ik tijdens mijn verblijf in Indonesië van zeer dicht heb meegemaakt hoe er wordt omgesprongen met deze mensen maar ook met de ouders van de hulpbehoeftige.

Destijds heb ik diverse projecten gevolgd waarin autistische kinderen en zwaar geestelijke gehandicapten werden opgevangen. Instellingen die in Indonesië niet zo vanzelfsprekend zijn en meestal zijn opgezet vanuit particulier initiatief en vooral zelfbelang, bijvoorbeeld ouders van autistisch kinderen. Hier zijn we gelijk bij het punt beland waar het om veelal om draait in Indonesië en dat is geld. Deze instellingen zijn vaak alleen bereikbaar voor mensen met geld, de beter welgestelde, die eigen leraren, verzorgers enz. kunnen aanstellen, soms worden deze projecten ook nog eens “gesponsord” door grote buitenlandse vrijwilligers organisaties, die hier dan ook nog eens een Westerse projectleider hebben rondlopen die het een en ander aansturen.

Veel mensen die niet de beschikking hebben over voldoende financiële middelen vallen (vaak) buiten de boot. Bovendien schamen ouders van geestelijke en lichamelijk gehandicapten zich vaak voor hun kinderen. Komt er ook nog eens bij dat de gemiddelde Indonesische mens, mensen met een handicap vaak worden gezien als een circus attractie, dan kan je eigen wel voorstellen in wat voor wereld de geestelijke en lichamelijk gehandicapten opgroeien. Vaak zitten/liggen zij hele dagen binnen in hun huisjes te verpieteren zonder verzorging en afleiding, als ze geluk hebben kunnen ze wat televisie kijken.

Hetzelfde geld voor psychiatrische patiënten, heb je geen geld dan kun je opvang in een psychiatrische instelling in de meeste gevallen wel op je buik schrijven. Hebben ze geen familie die hen wilt opvangen dan is de kans groot dat de zware gevallen, als ze een keer doorslagen, in de gevangenis belanden, zonder enige vorm van begeleiding. De minder zware gevallen belanden op straat, mensen die wat langer in Indonesië verblijven, herkennen ze meteen, mannetjes gekleed in plastic, mannetjes gekleed in enkel een lapje voor hun geslacht, schuwe mannetjes die wegduiken als ze een geluidje horen, of mannetjes die de boel bij elkaar lopen gillen.
****

Mvg,

Maryono

Maryono

Steun voor autisme school in Jakarta
30-06-2014 12:10
LEZERSNIEUWS Door: Jaco van As

Dankzij donaties uit Nederland kan stichting Nederland-Batam de Pelita Hati school voor autistische kinderen in Jakarta, Indonesië, steunen met een gift van €10.000,- voor de aanleg van een bad voor watertherapie.

Pelita Hati is een school voor speciaal onderwijs aan autistische kinderen gelegen in het oosten van Jakarta, de hoofdstad van Indonesië. De school is voortdurend op zoek naar manieren om de talenten en vaardigheden van hun leerlingen te stimuleren.
Omdat kinderen met autisme vaak last hebben van spanningen wilde Pelita Hati een bad voor watertherapie aanleggen om de kinderen te helpen ontspannen. Daardoor zijn de kinderen beter in staat om te leren en zich te ontwikkelen.
Fondsen voor de aanleg van het bad ontbraken echter in Indonesië en daarom werd onze hulp gevraagd. Dankzij onze donateurs kan stichting Nederland-Batam Pelita Hati nu steunen met een gift van 10.000 euro, zodat de school kan beginnen met de aanleg van het bad.

Meer informatie over Pelita Hati en andere projecten van stichting Nederland-Batam kunt u vinden op onze website Neba.nl.

Ede stad

Leerplichtwet voor bv mensen met autisme moet worden afgeschaft!

REGIO | 09 juli 2014 | Door Rhido Ouwejan, dichtbij-meeschrijver


HILVERSUM - Toen ik vroeger op de MLK school zat op De Wissel in Hilversum, had ik wel dingen geleerd die vooral praktisch waren, zoals textiel, ;hout, metaal, koken, electra, fiets repareren maar toch heb ik onvoldoende lesstof gekregen aan Engelse les. Als puber wou ik dol graag Engels leren. Maar helaas zat het niet goed in mijn pakket en het was meer een school voor praktisch vorming onderwijs; Op die school was niet altijd feest. Sommige mensen hadden gedragsproblemen;

Toen ik vroeger op de MLK school zat op De Wissel in Hilversum, had ik wel dingen geleerd die vooral praktisch waren, zoals textiel, hout, metaal, koken, electra, fiets repareren maar toch heb ik onvoldoende lesstof gekregen aan Engelse les. Als puber wou ik dol graag Engels leren. Maar helaas zat het niet goed in mijn pakket en het was meer een school voor praktisch vorming onderwijs. Op die school was niet altijd feest. Sommige mensen hadden gedragsproblemen. Eerst werd ik gediscrimineerd door een meisje uit mijn klas.

(Ik ben geboren in Jakarta, Indonesia) maar ze zei tegen mij: "Kutchinees, ga terug naar je land!" Van een andere jongen kreeg ik zomaar een elleboog stoot. Ik had hem terug gepakt, en de docenten gaven mij toen groot gelijk. Mijn bril was net niet in duigen, maar ik schrok toen wel. Ik was toen gemiddeld 17 jaar (inmiddels nu al 35 jaar).

Op die school was het niet altijd rozengeur en maneschijn! Het was zeg maar kinderen in een rugzakje. Later toen ik 18 jaar werd, was ik officieel niet meer leerplichtig. Toch zei mijn moeder toen dat ik Engels kon volgen op de Volksuniversiteit in Amsterdam op de Rapenburgerstraat. Er zaten wat meer iets serieuze mensen op, maar ook met humor. Er zaten ook homo's in de groep. Ook kreeg ik een uitnodiging dat 2 homo's gingen trouwen. Er ging toen voor mij een wereld voor mij open. Ik had een leuke, aardige en een vriendelijke vrouwelijke docente.

De situatie voor nu voor mensen met autisme, als je toch voor wil leren en je bent eigenlijk een MLK leerling vraag ik me af om voor die groep mensen nu of zsm mogelijk kan worden gemaakt dat MLK leerlingen zoals bijvoorbeeld mensen met autisme kunnen leren en zich in kunnen schrijven voor bepaalde cursussen zoals bijvoorbeeld Engels, Duits, Frans, Spaans etc. Ik heb daarna ook Indonesisch en Arabisch gestudeerd. Dat Arabisch is nogal moeilijker dan Indonesisch. Maar toch heb ik wat voor opgestoken.

Toen ik cursus Engels ging doen op de Volksuniversiteit in Amsterdam, was niemand die jou uit ging lachen als je een woord verkeerd uit spreekt. Je zit dan samen in de groep met ongeveer 10-15 mensen. Nu staan voor die groep mensen en vooral ook de ouders radeloos, want MLK leerlingen kunnen nu momenteel nergens terecht. Op zich is een cursus goedkoper dan dat je studie zou moeten volgen zoals mavo, havo. Dat is voor die groep mensen juist erg moeilijk.

Het zou juist heel goed kunnen als je een cursus kan volgen, indien je niet van te voren zo goed hebt kunnen leren. Je zou eigenlijk moeten zeggen dat de leerplichtwet voor MLK leerlingen beter kan worden afgeschaft. Daar tegenover zou een cursus bij bijvoorbeeld de Volksuniversiteit beter gehandhaafd kunnen worden.

De leerplichtwet is nu niet meer van deze tijd. Maar je zou juist daarvoor een ander alternatief kunnen zoeken. Op die manier bouw je voor jezelf een goede leerstof op. Helaas krijg je geen diploma's, maar wel een oorkonde aan het eind van het cursusjaar. Ik hoop zowel de NVA als de Volksuniversiteiten daarmee kan werken en dat er goede cursussen worden aangeboden en ook vooral overdags zodat voor die groep mensen een houvast daaraan hebben. Mensen die elkaar gaan pesten, treiteren etc is daar niet van toepassing. Je moet je wel volwassenner gedragen. Misschien is het ergens mogelijk dat je op proef kunt doen zoals bijvoorbeeld in Amsterdam, Den Haag, Hilversum, Rotterdam, Leiden en Utrecht.

Mocht deze proef kunnen slagen dan zouden jullie misschien landelijk kunnen invoeren, alleen bij de grote steden. Ook zou de leerplichtwet voor die groep mensen misschien kunnen worden afgeschaft, maar daar tegenover kunnen zij wel een cursus doen. Of misschien paar cursussen? Ik raad jullie allemaal aan om ook aan het ministerie van onderwijs en aan de Tweede Kamer, een soepeler wetsvoorstel in te dienen.

Dit artikel is voor het laatst aangepast op: 09 juli 2014

Dichtbij