Hai Wu,
Wij logeerden in Prinsewu (Sumatera Selatan) gedurende 2 weken, via, via kregen wij een adres van een klooster dat af en toe wat kamers verhuurde aan particulieren. Wij (met z'n 7: wij+ 4 kids + verloofde van oudste dochter) hebben daar in het zuiden rondgezworven. Alleen bij een ananasfabriek 2 Nederlandse stagiairs ontmoet. De enige blanken. Dit gebied komt niet voor bij reisorganisaties, het gebied is er ook niet op berekend, hoewel het zeer interessant is. Veel kinderarbeid, 1 (jonge) arts, die verplicht is om een paar jaar in gebieden te werken waar geen artsen zijn, om zo zijn studiebeurs terug te betalen aan de regering, na 5 jaar mag hij zich elders vestigen, per 20 duizend inwoners.
We hebben ook de veraf gelegen desa's bezocht, men had er nog nooit een blanke gezien, dus voelen aan ons of we geen bedak op hadden. Veel diepe armoe gezien, niet geschikt voor de doorsnee toerist. Dagloners (10 uur werken per dag) verdienden 1 gulden per week (1994), protest betekende ontslag. Op Jawa verdienden bijvoorbeeld een koffiebonen sorteerder al 1 gulden per gesorteerde zak dat was ongeveer 2 tot 5 gulden per dag, dus 10 tot 25 gulden per week!
Het olifanten park kreeg geen toeristen, zoal ik al eerder schreef, alleen bezoekers uit de omgeving, meestal om te picknicken, dus voor mensen met iets meer geld (toegang tot het park 1 gulden per persoon, voor ons geen probleem, maar voor de inwoners vam Sumsel wel erg veel). Er was maar één doodlopende weg naar een punt waar de olifanten bij gevoerd werden, dus wat dichterbij kwamen. Dat was alles wat er te zien was - ook niet erg toeristisch, voor ons wel een belevenis. (eigenlijk ook gevaarlijk, want alle gajah's liepen gewoon vrij rond).
De contactpersoon die wij hadden in Pringsewu is overleden, dus krijg ik geen info meer...........
Duinkonijn