Ex-gijzelaars stellen ex-gijzelnemer Bovensmilde kritische vragen Geplaatst op zaterdag 12 september 2015 16:32
Bovensmilde - De EO zendt zaterdag 19 september om 18.25 uur op NPO 2 een aflevering uit van ‘De Verandering’ waarin Tom Polnaija centraal staat.
Polnaija was in 1977 één van de gijzelnemers die de openbare lagere school in Bovensmilde bezetten en ruim honderd kinderen en vijf onderwijzers gijzelde. In het programma stellen ex-gijzelaars Gonda Boersma en Geert Kruit hem kritische vragen over zijn daad toen én de keuzen die hij nu maakt.
In ‘De Verandering’ volgt presentator Kefah Allush christenen die op latere leeftijd tot geloof zijn gekomen. In het programma komt niet alleen degene die christen is geworden aan het woord, maar ook niet-gelovige familie, vrienden en omstanders. Zij benoemen in alle openheid hun pijnpunten met de nieuwe christen waardoor er zeer persoonlijke en soms ook ongemakkelijke geloofsgesprekken ontstaan.
Confrontatie
Polnaija, Boersma en Kruit kijken in het programma onomwonden terug op de – voor elk van hen – ingrijpende gebeurtenissen in de school. Gonda Boersma, in 1977 elf jaar oud, vertelt over ‘de verandering’ die zich in haar sinds 2007 aan het voltrekken is. ‘Ik heb tientallen jaren van mijn leven gevangen gezeten. Pas sinds een paar jaar weet ik hoe het leven ook kan zijn. Psychologische hulp, contact met lotgenoten en met Molukse dorpsbewoners, actief meewerken in BrinkBaru en in stichting De school van Bovensmilde hebben ervoor gezorgd dat ik mezelf ben gaan bevrijden en nu ook de confrontatie met Tom heb aangedurfd.’
Vrije wil
Boersma: ‘Door mijn contacten binnen BrinkBaru ben ik langzaam open gaan staan voor de Molukse geschiedenis. Ik ontdekte dat er veel wederzijds respect is voor elkaars verhaal waardoor ik veel minder boos ben geworden. Dat is best wennen na veertig jaar, maar wat krijg ik er veel voor terug! Ik heb éindelijk mijn zware rugzak afgedaan. Ik raak de weg niet meer kwijt als er iets gebeurt wat me aan de gijzeling herinnert. Ik heb al die jaren mijn mond gehouden en ik was altijd de eerste die hard riep: waarom moeten ze er steeds weer over hebben? Ik deed dat uit angst, weet ik nu. Omdat ik me nog steeds slachtoffer voelde. Nu bepaal ik het zelf, uit vrije wil. Een onbeschrijflijk veel beter gevoel!’