Al twintig jaar 'senang' bij Rumah Saya in Ugchelen

Al twintig jaar 'senang' bij Rumah Saya in Ugchelen

Zorginstelling Rumah Saya in Ugchelen is al twintig jaar een fijne plek voor Indische ouderen uit Apeldoorn en omgeving. ,,Wij weten van de oorlog en de jappenkampen. Als de bewoners daarover willen praten, dan kan dat.''

Margit Schulz 17-05-18, 06:00

Rumah Saya is een 'cultuurspecifieke zorginstelling'. Alle bewoners zijn Indisch, Moluks of Javaans-Surinaams. Dat is volgens activiteitenbegeleider Hannie Purwadi 'goed te merken aan de sfeer en de versiering in het gebouw'. ,,Herkenning is het belangrijkste. Het eten, de muziek, de taal, de erkenning. Mensen hoeven zich hier niet aan te passen. Ze voelen zich hier, zoals wij doet noemen, 'senang'. Prettig.''

Dansen
Het jubileum wordt woensdagmiddag uitgebreid gevierd, want 'Indische mensen houden van een feestje', zegt directeur Frans Broekhuizen. Iedereen begroet en kust elkaar. Jong en oud dansen met elkaar op de vrolijke Indonesische live-muziek. Personeel en familieleden brengen iedereen loempia's, lempers (kleefrijst gevuld met kip) en andere Indonesische hapjes.

De ouders van John Langen wonen in Rumah Saya. ,,Mensen die vroeger in Indië woonden, hebben hier een speciale plaats. Ze delen dezelfde voorgeschiedenis. Het is heel fijn dat ook het personeel zich aanpast.''

Medewerkers van Nusantara, de Stichting waar Rumah Saya onder valt, krijgen een 'cultuurscholing.' Ze krijgen les in de Indonesische geschiedenis en de cultuur. Purwadi: ,,Wij weten van de oorlog en de jappenkampen. Als de bewoners daarover willen praten, dan kan dat.''


Bewoners en familieleden vieren dansend het twintig jarig jubileum van Rumah Saya. Maarten Sprangh

Aardappelen
Han Anthonio (81) woont ongeveer drie jaar in Rumah Saya. Zijn Javaanse vrouw Martha lijdt aan dementie. ,,Ik woonde hier net drie dagen toen ik 's nachts opeens liters bloed moest overgeven. Ik had geen kracht meer en lag een kwartier op de tegels. Toen ik met een klein beetje kracht naar de voordeur kon kruipen, kwam gelukkig de hoofdzuster langs.'' Anthonio bleek maagkanker te hebben en leeft nu zonder maag. ,,Die zuster is mijn redding geweest. Ik kan nu niet veel meer eten en het vreemdste is: ik at altijd rijst, maar ik eet nu liever aardappelen.'' Want naast rijst kunnen bewoners ook kiezen voor een Nederlandse maaltijd.

Anthonio is lovend over het personeel. ,,Het is hier in één woord geweldig. Hoe iedereen mij heeft opgevangen tijdens mijn ziekte. Het is een grote familie.'' Dat er altijd muziek gedraaid wordt in Rumah Saya is volgens Anthonio 'heel belangrijk'. ,,Mijn vrouw knapt daar echt van op. Muziek van vroeger maakt je blij. De feestjes die we hier vieren zijn net als in Indonesië.''

De Stentor