De scheet van de profeet

De scheet van de profeet
vrijdag 16 oktober 2009 05:56
islam, terreur, bommen, Indonesie

Abu Bakar Ba’ashir gaat zitten en zucht dat het niet zo goed met hem gaat. Zijn zoon propt een extra kussen in zijn rug, terwijl de oude ‘ustadz’ vertelt dat hij last heeft van diarrhee. ‘Het gaat al een beetje beter. Is niet meer zo dun’, zegt hij.

Abu Bakar Ba’ashir, de radikale moslimprediker, vader van de jihad en verdediger van zelfmoordenaars en bommenleggers blijkt toch een echte Indonesiër. Praten over ingewanden is hier net zo normaal als praten over het weer. Misschien nog wel normaler, omdat het weer altijd hetzelfde is. En als een echte Indonesiër weet Ba’ashir ook waar hij die diarrhee van gekregen heeft: van de wind. ‘Ik ben eergisteren in het donker vertrokken, en gisteren in het donker weer teruggekomen’, zegt hij. Reizen in het donker is kennelijk niet goed: je krijgt er ziekte van. ‘Masuk Angin’, heet die ziekte: de wind trekt in je lichaam, en die wind geeft je hoofdpijn, buikpijn of diarrhee.

Er zijn manieren om hem te verdrijven, en allemaal lijken die nog het meest op aderlaten. Voor een rechtgeaarde moslim zou dit bijgeloof moeten zijn, en dus ‘haram’, verboden, maar in Indonesië ligt dat anders. Hier is ‘masuk angin’ een feit, waar niemand aan twijfelt, en is het heel normaal als de buurvrouw met een vlammetje verhitte glaasjes op je rug plakt, of je vel bijna tot bloedens toe bekrast met een munt. Pijn en hitte jagen de kwade sappen en de wind uit je lijf.

Het is niet makkelijk om Abu Bakar Ba’ashir te interviewen. Niet dat hij niet wil. Hij wil maar al te graag. Het is meer wat hij te zeggen heeft. Hoe praat je met een man die met een open gezicht tegen je zegt dat hij het persoonlijk jammer vindt maar dat jij nu eenmaal een ongelovige ‘kafir’ bent en een jodenvriend, en dat je daarom naar de hel zult gaan?

Ba’ashir is een klein broos mannetje, dat met zijn witte petje, zijn sikje en zijn bril nog het meeste weg heeft van Kuifje in een van zijn vele rare vermommingen. Hij glimlacht vriendelijk, en zegt tegen een buitenlandse verslaggeefster die ook is aangeschoven: ‘wat voor geloof heb je?’ ‘Katholiek’, zegt zij. ‘Nou dan hoef je dat ding niet om. Doe het maar af.’

De verslaggeefster bergt de hoofddoek die ze voor de gelegenheid heeft gekocht en omgedaan weg. Zij bloost een beetje, en Ba’ashir giechelt. Aardige man. Maar persoonlijk vind ik het heel jammer om te moeten zeggen dat niet de Verenigde Staten, maar hij, Ba’ashir, de duivel is. Maar dat zegt ik niet. Ik interview hem, al is ‘interview’ een te groot woord. Hij draait zijn lesje af: Verenigde Staten=CIA=joden=zionisten=Israel=de duivel. En in het gevecht tegen de duivel zijn alle middelen geoorloofd.

Hij heeft diarrhee en geldt bovendien als de ideoloog van ‘Jemaah Islamiyah’, de islamitische terreurorganisatie die een hoop aanslagen in Indonesië op haar geweten heeft. Maar hij is daarvoor nooit veroordeeld en dus mag je hem niet zo noemen. Ba’ashir is vrijgesproken bij gebrek aan bewijs, en hij toont zich ook in het interview, in zijn islam-school in Ngruki in Solo, zo glad als een aal. Amerika is de vijand, dat is het land dat Irak en Afghanistan aanvalt en nu ook Iran te lijf dreigt te gaan. Het is de satan die een ‘kruistocht’ tegen de islam is begonnen. Het steunt Israel, een van de zwaarst bewapende landen ter wereld, als dat Palestina aanvalt, en als de palestijnen met zelfgeknutselde raketjes iets proberen terug te doen noemen jullie ze ‘terroristen’.

Er valt weinig tegen in te brengen. Ba’ashir heeft zijn theorieën in Ngruki verfijnd en bijgepunt. Ook zijn theorieën over de terroristen die hotels opblazen. Dat zijn martelaren. Zij sterven in hun strijd tegen de vijand, en zullen regelrecht naar de hemel gaan, en niet, zoals ik, kafir, naar de hel. ‘Hun doelwit is Amerika, en zijn Amerikaanse belangen’, zegt Ba’ashir, en die aanvallen is volledig legitiem. Zo staat het immers geschreven in Ba’ashir’s versie van de Koran.

Die versie leert hij hier in zijn school in Ngruki aan vijftienhonderd jonge jongens en meisjes. De leer van de ‘jihad’, de heilige oorlog. Als die oorlog te dichtbij hemzelf komt heft hij zijn handen omhoog en roept: ‘Ich habe es nicht gewusst’.

De bommenleggers die in 2002 in Bali meer dan tweehonderd onschuldige toeristen vermoordden kwamen van zijn school. Hij is trots op ze, zegt hij nu nog steeds, ‘omdat zij hun leven hebben opgeofferd in de strijd voor de islam’. ‘Ik zie ze niet als moordenaars, voor mij zijn ze helden’, zegt hij. ‘Maar ik vind natuurlijk wel dat zij geen bommen horen te leggen in Indonesië. Zij kiezen hun doelwit verkeerd’, zegt hij, en ontduikt daarmee slim een aanklacht wegens medeplichtigheid of aanzetten tot terroristische activiteiten. ‘Maar hun strijd steun ik volledig.’

De arme jongens hebben zijn jihad verkeerd geïnterpreteerd. ‘De Jihad hoort niet in Indonesië, die moet gestreden worden in landen waar de islam wordt aangevallen.’ Hun actie was niet gericht tegen die onschuldige toeristen, zij was gericht tegen een hoger doel. En dat was het goede doel. Dus was het een goedbedoelde actie, nietwaar?

Breng daar maar iets tegenin.

Onschuldige slachtoffers zijn niet te vermijden in een oorlog. ‘Collateral damage’ heet dat eufemistisch. Zoals de inzittenden van de vliegtuigen die het World Trade Center binnenvlogen. Voor de dood van die onschuldigen hoef je niet naar de hel. Het is geen moord, als je doet wat Ba’ashir in zijn Koran heeft gelezen: ‘Voordat de martelaren zichzelf opblazen vasten zij twee maanden’, zegt Ba’ashir. Dat vasten reinigt ze alvast van de schuld van de onschuldige slachtoffers. Twee maanden niet snoepen is voldoende voor een volle aflaat.

Ba’ashir zit het hele interview uit. Hij hoeft niet één keer naar de wc. Het gaat al beter, zie je wel?

Aan het eind van het interview geeft hij mij nog een laatste kans, zoals de islamitische gastvrijheid hem dat gebiedt: ‘Ik strek mijn hand uit en geef je nu de kans om moslim te worden en de hel te ontlopen. Een kans op de hemel.’

Ik bedank hem hartelijk, wens hem succes met zijn diarrhee, en kies voor de hel.


Michel Maas
VKblog