'We kunnen niet buiten elkaar'

'We kunnen niet buiten elkaar'
Ruud Pattiapon - 14 december 2009


Het echtpaar Lapré - van der Flier in 1949 en in 2009. (recente foto: Peter van Evert)..

VOORSCHOTEN - Tijdens het interview zitten ze naast elkaar op de bank. Een opgewekt stel, dat al zestig jaar lief en leed met elkaar deelt. 'We kunnen niet buiten elkaar,' zegt Fien Lapré - van der Flier zacht, terwijl ze naar haar Richard kijkt.

Het diamanten bruidspaar Richard (81) en Fien Lapré (78) is door burgemeester Jeroen Staatsen in de bloemetjes gezet. 'Het was leuk,' zegt Richard, 'al liet hij het praten vooral aan ons over. Of hij zelf nog wat aardigs heeft gezegd? 'Hij stelde wel enkele vragen maar hij doet niet uit de hoogte. Hij is heel gewoon.' Hij lacht. Het is een vrolijk gesprek met twee mensen die in het begin van de jaren vijftig naar Nederland kwamen.

Dat had nog wel wat voeten in de aarde. Richard zat tijdens de Japanse bezetting als jonge jongen vast in een interneringskamp. De bevrijding leverde hem opnieuw gevangenschap op, nu door de Indonesiërs, door hem aangeduid als 'extremisten'. De Indonesische bewakers waren nog een graadje erger dan hun wrede Japanse voorgangers, zegt hij. 'Ze hadden goed opgelet. Deed je iets niet goed, dan kreeg je met de rieten stok.' Als vaderloos kind greep hij zijn kans om onder het mom van studie als scholier naar Holland uit te wijken. Daar meldde hij zich bij de marine en keerde in 1947 als beroepsmilitair terug naar (toen nog) Nederlands Indië met als standplaats Surabaya.

Daar ontmoette hij Fien, die in een modezaak werkte. 'Ik zag hem tussen de jurken gluren en ik dacht: wat moet die man?' De betrapte Richard wist niets anders te verzinnen dan te vragen of ze ook fotorolletjes verkocht. 'Je moet toch wat verzinnen om binnen te komen?' legaliseert hij zijn actie. Kennelijk beviel de brutaliteit van de jonge marineman haar wel en er volgden afspraakjes. 'Het was liefde op het eerste gezicht,' bekent ze. Het paar liet er bepaald geen gras over groeien. In augustus 1948 verloofden zij zich om op 30 november 1949 te trouwen. Fien: 'Het was een dag om nooit te vergeten, het was een groot feest. De tantes hielpen met koken, Hollands en Indisch. En de marineband speelde tot in de vroege ochtend.'

Nieuw Guinea

Twee jaar later werd op Sarabaya hun oudste zoon geboren en in mei 1951 vertrok het gezin Lapré naar Holland. Richard had al kennis gemaakt met kikkerlandje, voor Fien was de eerste keer. 'Maar ik voelde mij al gauw op mijn gemak.' Na een verblijf in het Friese Medemblik, verhuisden zij naar Den Helder, waar de Koninklijke Marine haar belangrijkste haven heeft. Inmiddels was het jonge gezin uitgebreid met twee dochter en een zoon. In 1957 werd Lapré uitgezonden naar Nederlands Nieuw Guinea, zijn gezin volgde vijf maanden later. In het centrale hospitaal van Hollandia kwam de jongste dochter ter wereld en was het gezin compleet. Ze beleefden veel plezier aan het verblijf op Nieuw Guinea. 'We hebben daar een prettige tijd beleefd en kijken terug op een paar geweldige jaren.'

In 1960 keerde het gezin terug naar Nederland. Als marineman werd Lapré geplaatst bij het voormalige MOC (Marine Opvang Centrum) in Voorschoten en Fien, ooit opgeleid als schoonheidspecialiste, vond werk in de thuiszorg. Helaas bleef het gezin ook niet verschoond van wat malheur in het leven. Hun oudste zoon overleed op 47-jarige leeftijd aan de gevolgen van een ernstige ziekte. 'Het was het droevigste moment dat wij in ons huwelijk hebben meegemaakt.' De herinneringen worden bijna samengevat door de onderscheidingtekens op een colbert van Richard in de schaduw van de kamer. Er prijkt onder andere een ster op voor hulp tijdens de watersnoodramp in 1953 en gouden medaille voor vijftig jaar trouwe dienst bij de Koninklijke Marine. 'Die is ook voor mij bestemd,' lacht Fien. Richard knikt: 'Dat verdient ze.'

Echo.nl