Aanvoerder speelt voor Nederland én de Molukken

woensdag 9 juni 2010 door Dirk Vandenberghe

Aanvoerder speelt voor Nederland én de Molukken


Giovanni van Bronckhorst

Voor Oranje-aanvoerder Giovanni van Bronckhorst kan het komende maandag een speciale dag worden. Als Nederland het in zijn eerste groepswedstrijd opneemt tegen Denemarken, staat Van Bronckhorst voor de honderdste keer als international op het veld. ‘Alleen Edwin van der Sar, Frank de Boer en Phillip Cocu hebben de grens van honderd interlands gehaald. Ik zie dat wel als een mijlpaal’, zegt de afscheidnemende Van Bronckhorst in een gesprek met onze redacteur Koen Greven in Johannesburg, waar Nederland zich voorbereid op het WK.

Van Bronckhorst weet dat ook op de Molukken wordt meegeleefd met Oranje, en daarom speelt hij ook voor hen. En hij haalt herinneringen op aan een van de mooiste momenten uit zijn leven, de ontmoeting met Nelson Mandela.

NRC

wo 07 jul 2010, 06:15
Gio geeft jarige vader cadeautje
Van onze speciale verslaggevers

KAAPSTAD - "Een mooier cadeau had hij me echt niet kunnen geven", glom Victor van Bronckhorst na Oranjes zege en het prachtige doelpunt van zijn zoon Giovanni. De vader van de aanvoerder vierde gisteren in Kaapstad zijn 50e verjaardag en was vooraf niet gerust op de overwinning. "Het is heel gek, maar ik ben meer gespannen dan tegen Brazilië", zei hij. Zondag in Johannesburg kan Van Bronckhorst junior geschiedenis schrijven. De WK-finale is het laatste duel in zijn carrière. "Als hij de wereldbeker in ontvangst mag nemen, is dat een droom", aldus feestvarken Victor.

Telegraaf

Van Bronckhorst: "Dit is mijn mooiste goal ooit"

Giovanni van Bronckhorst hielp Oranje tegen Uruguay na achttien minuten op voorsprong met een wonderschoon doelpunt. De aanvoerder van het Nederlands elftal glunderde na afloop van oor tot oor: "Dit is mijn mooiste goal ooit."

Door Yanick Vos
7 jul. 2010 07:30:00

Van Bronckhorst kreeg de bal op links en besloot het vanaf dertig meter eens te proberen. Met een hoge snelheid verdween de bal op prachtige wijze in de kruising. Keeper Muslera kon vissen.

De linksback van Oranje speelt zondag de finale en tevens zijn laatste wedstrijd uit zijn loopbaan. "Het zou een droom zijn om met de wereldtitel mijn loopbaan af te sluiten", aldus Van Bronckhorst, die met zijn 106e interland voor het laatst zijn voetbalschoenen gaat onderbinden.

Nederland won uiteindelijk moeizaam met 3-2. Een kwartier voor tijd liep Oranje uit naar een 3-1 voorsprong door doelpunten van Wesley Sneijder en Arjen Robben. In de blessuretijd werd het nog even spannend, maar niet meer dan dat.

Goal.com

vr 09 jul 2010, 05:35

Oranjekoorts op Molukken

JOHANNESBURG - Niet alleen in Nederland is de Oranjegekte losgebarsten. Ook op de Molukken woedt de Oranjekoorts. "Het schijnt ongelooflijk te zijn", zegt Giovanni van Bronckhorst, die van Molukse afkomst is. "Uit mailtjes van ooms, tantes, neven en nichten heb ik begrepen dat iedereen Oranje op de voet volgt. Mensen blijven tot diep in de nacht op om ons te zien, scooters zijn oranje gemaakt en hebben het KNVB-embleem gekregen." Gio is de grote held. "Ik ben daar vanwege het voetbal eigenlijk als enige van mijn familie nog nooit geweest en wil in de toekomst graag naar de Molukken. Maar nu zou dat vanwege de gekte onmogelijk zijn."


Telegraaf

Van Bronckhorst: afscheid met titel

JOHANNESBURG (ANP) - Giovanni van Bronckhorst vierde tijdens de halve finale van het WK tegen Uruguay het mooiste doelpunt uit zijn loopbaan en wil nu zondagavond na zijn l06e en laatste interland met de wereldbeker in zijn handen staan. ,,Want mooier kan je geen afscheid nemen'', beseft de aanvoerder van Oranje. ,,Dan is de cirkel wel rond, lijkt me.''

Een droom veranderde langzaam in een missie, die wellicht zondag na 90 minuten is volbracht. Ook Van Bronckhorst beschouwt Spanje als de zwaarst denkbare tegenstander, maar hij begint ook steeds meer te geloven dat hij met het Nederlands elftal geschiedenis kan schrijven.

,,Laten we het zo zeggen'', zegt de 35-jarige linksback voor de laatste en belangrijkste wedstrijd uit zijn carrière. ,,Dit lijkt wel ons toernooi. Ik heb soms het gevoel dat we niet kunnen verliezen. We spelen niet altijd uitstekend, maar scoren op de juiste momenten. Alles voelt ook goed hier. De mensen zijn aardig en behulpzaam. Ze spreken vaak Nederlands en zijn na de uitschakeling van Zuid-Afrika achter ons gaan staan. Soccer City, het stadion van de finale, heeft ook een oranje kleur. Misschien moet het wel zo zijn dat wij winnen.''

Van Bronckhorst is positief over een goede afloop van de finale omdat het Nederlands elftal op dit WK nog niet heeft laten zien hoe goed het werkelijk kan voetballen. ,,We moeten eigenlijk nog exploderen. Ik heb de afgelopen weken nog niet zo'n gevoel gehad als twee jaar geleden tijdens die fantastische wedstrijden op het EK tegen Frankrijk en Italië. Wat zou het mooi zijn als nu alles in de finale samenkomt'', zegt hij. ,,Want wereldkampioen worden in je laatste wedstrijd is niet iedereen gegeven.''

Wat Zinedine Zidane tijdens het vorige WK vergeefs probeerde, kan Van Bronckhorst wel lukken. De Rotterdammer krijgt al kippenvel als hij aan de wereldtitel denkt. ,,Als we echt winnen, zweef ik vermoedelijk een paar dagen op een roze wolk'', denkt hij. De aanvoerder van Oranje nam tijdens de halve finale tegen Uruguay alvast een voorproefje. De linksback leek wel van de wereld nadat hij vanaf 35 meter met een fantastische trap de score had geopend.

,,Alles klopte bij dat doelpunt. Toen de bal naar mij toe rolde, wist alles in mijn lichaam dat ik ging schieten. Mijn vader was op die dag jarig. Ik kon hem geen mooier cadeau geven dan een finaleplaats. Het is prachtig als je zo veel mensen blij kan maken. Dat besefte ik ook toen ik op televisie al die mensen op het Museumplein zag feestvieren.''

Niet alleen in Nederland juichen ze voor Van Bronckhorst. Op de Molukken, waar de opa van de aanvoerder van Oranje is geboren, blijven ze ook tot diep in de nacht op als het Nederlands elftal moet spelen. ,,Ik ontvang mails van neefjes en nichtjes. Alles schijnt daar oranje te zijn. Iedereen is voor Nederland. Ik schijn nauwelijks of straat te kunnen als ik daar nu naar toe zou gaan. Dat wordt inderdaad nog wat als ik zondag de wereldbeker boven zijn hoofd mag tillen. In mijn laatste wedstrijd. Alsof ik het allemaal zelf bedacht heb.''

© ANP
RTL.nl

'Man, dit wórdt me een afscheid'

JOHANNESBURG - Diep in zijn hart hoopt hij dat Nelson Mandela morgen een verrassend bezoek brengt aan de WK-finale en hem na afloop de wereldbeker uitreikt. ,,Emotioneel zou dat het allermooiste zijn. Dertien jaar terug maakte ik hier in Soccer City voor de ogen van Mandela mijn eerste goal voor Oranje."

Die eerste keer met het Nederlands elftal op bezoek in Zuid-Afrika bij Nelson Mandela vond Giovanni van Bronckhorst al dat de man, die toen nog niet zo heel lang op vrije voeten was en zou uitgroeien tot de grootste inspirator van het Zuid-Afrikaanse volk, op zijn opa uit de Molukken leek. Van Bronckhorst, in de zomer van '97 onder Guus Hiddink nog maar net international, vond de ontmoeting met Mandela net zo indrukwekkend als het eerste doelpunt dat hij tijdens die trip in het shirt van het Nederlands elftal maakte.

Het was nog aan het begin van een lange interlandcarrière, waaraan morgen op exact dezelfde plek met de WK-finale en 'cap' nummer 106 een einde komt. Aan een kant maakt het hem niet uit wie de wereldbeker uitreikt, als Van Bronckhorst hem na 90 minuten maar in zijn handen krijgt. ,,Als Blatter overhandigt, vind ik het ook prima. Maar Mandela is zo'n inspirerende man voor dit land en de wereld geweest. Ik ben op Robbeneiland geweest, waar hij al die jaren vastzat. Ik heb met de mensen daar gesproken, heb Mandela met het elftal van Barcelona persoonlijk ontmoet en ik zie hoe hij de mensen met sport bij elkaar heeft gebracht.''

Met het binnenhalen van het WK is voor Mandela in Zuid-Afrika een grote missie volbracht. Voor Van Bronckhorst geldt met het bereiken van de eindstrijd in Johannesburg hetzelfde. Dertig voetbalseizoenen nadat hij als vijfjarige bij het Rotterdamse LMO z'n eerste wedstrijdje speelde, beleeft hij het mooiste afscheid dat een voetballer zich ooit heeft kunnen wensen. Zinedine Zidane, merkt de Rotterdammer in het Southern Sun-hotel van Johannesburg op, wilde in de WK-finale van 2006 ook zijn allerlaatste duel een gouden rand geven. Door de kopstoot en het verlies van de Fransen werd het een horroravond.

Boegbeeld van de Molukken
Wim Jansen, die als jeugdtrainer op Varkenoord destijds in hem het grote talent zag en hem ver voor zijn leeftijdgenoten uit bij de D-pupillen liet voetballen, zal er niet bij zijn. Maar bij de opleiding van Feyenoord zijn ze tot op de dag van vandaag trots dat het kereltje van toen met zijn Molukse 'roots' kan uitgroeien tot de meest succesvolle aanvoerder en Oranje-international in de geschiedenis.

Op de Molukken zelf, zo heeft Van Bronckhorst van zijn familie gehoord, is hij uitgegroeid tot de grootste sportheld aller tijden. Heel lang was Ajacied Simon Tahamata het boegbeeld van de Molukse bevolking, maar de linksback van Oranje is hem ver voorbij gestreefd. ,,Op de eilanden daar zijn ze helemaal Oranje-gek geworden. Ik krijg emails en foto's van familieleden. Ik had vanmorgen mijn tante nog aan de telefoon. Zijn stuurt ook de dingen door van neven en nichten. Als jij er na de WK-finale naar toe gaat, zei ze, wordt het een ongelooflijk feest. De mensen spuiten hun scooters oranje en kijken massaal naar de wedstrijden van Nederland.''

Hij vertelt met passie en emotie over het land en de mensen. In al die jaren is hij zelf nog nooit op de Molukken geweest. Daar gaat het nu, na zijn loopbaan, wel een keer van komen. ,,Ik ben er op weg naar Australië een keer overheen gevlogen. Toen ik de eilanden beneden me zag liggen, voelde ik de sterke band. Daar liggen toch mijn wortels. Maar als ik het zo hoor,'' lacht hij, ,,kan ik beter even wachten voordat ik er nu heen ga.''

Versteld van gekte in Nederland
Op zijn hotelkamer kijkt hij 's avonds laat tijdens de laatste dagen van het WK tegenwoordig even naar Studio Sportzomer, dat om half twaalf in Zuid-Afrika even te zien is. Van Bronckhorst zegt versteld te staan van wat zich in Nederland allemaal afspeelt. Tachtigduizend mensen op het Museumplein, de ongekende euforie in het land. Het is een schril contrast met de relatieve rust rond het elftal in Johannesburg.

Maar in die sfeer gedijt de voetballer Van Bronckhorst het beste. In 105 interlands was hij nooit betrokken bij incidenten en bleek hij voor elke bondscoach een modelprof. Zijn lichaam sputterde nooit. ,,Ik denk dat ik mijn lichaam altijd aardig verzorgd heb. Ik heb geen gekke dingen gedaan. Op EK's en WK's, als ik me wekenlang alleen maar met voetbal kon bezighouden, voelde ik me altijd op m'n sterkst. Nu ook weer.''

Geen enkele nervositeit
Door zijn enorme ervaring straalt hij ook de rust uit, die het Nederlands elftal in de uren voor de belangrijkste interland in de loopbaan van de huidige generatie nodig heeft. Van Bronckhorst onthult dat hij nog nooit nerveus is geweest voor een wedstrijd of een finale. In de catacomben van het stadion zal hij ook morgenavond weer lachend het veld op gaan. ,,Dat doe ik altijd, omdat ik elke wedstrijd leuk vind. De Champions League was tot nu toe de mooiste finale die ik heb meegemaakt. Mooier dan de FA Cup of de laatste wedstrijd om een landstitel in Schotland, Engeland en Spanje. Maar deze finale wordt nog even mooier. Man, wat een afscheid van mijn carrière wordt dit.''

Na de halve finale miste hij het feest in de kleedkamer en op het veld omdat hij naar de doping moest. Bijna anderhalf uur had hij nodig om een plas te plegen. In theorie zou het lot nog een keer op hem kunnen vallen. ,,Je moet meteen mee na de wedstrijd. Maar als wij wereldkampioen worden, ga ik niet meer. Zelfs al zou ik doping hebben. Wat kan me nog gebeuren? Ik stop toch met voetballen.''
(MARCEL VAN DER KRAAN, Johannesburg)

AD

Toch een zuur afscheid
maandag 12 juli 2010 Door JOHAN VAN BOVEN

Hij was er zó van overtuigd dat hij na zijn laatste wedstrijd van zijn loopbaan de wereldbeker in ontvangst mocht nemen. Giovanni van Bronckhorst nam gisteravond in Johannesburg afscheid als voetballer, maar niet op de manier waarop hij had gehoopt.

Door Boven, Johan van


JOHANNESBURG Giovanni van Bronckhorst had gisteravond als eerste Nederlander ooit de gouden wereldbeker in ontvangst kunnen nemen. Helaas was het verliezen van een WK-finale zijn laatste daad als voetballer. In Soccer City droop hij af in plaats van op de schouders genomen te worden.

Buiten Van Bronckhorst zelf waren er maar weinig mensen die dachten dat de aanvoerder van Oranje het tot de eindstrijd zou schoppen. Zeker gezien zijn eerste helft van het afgelopen seizoen bij Feyenoord. Verdedigend kon hij het nauwelijks nog belopen en aanvallend speelde hij zelden een rol van betekenis. Naar mate het seizoen vorderde, kwam de vorm bij 'Gio' geleidelijk terug. Maar er stond niet de linksback op het veld die als kapitein het Nederlands elftal naar de wereldtitel zou leiden. 'Met zo'n aanvoerder kun je nooit wereldkampioen worden', luidde de algemene deler.

Ook tijdens de voorbereiding op het WK liep het niet lekker bij de 35-jarige Van Bronckhorst. In de oefenwedstrijd tegen Hongarije was hij schuldig aan de 1-0 voor de bezoekers. Die lijn zette zich door tot en met de groepsfase. In het duel met Denemarken beging hij bijna de exacte fout als tegen de Hongaren. Dit maal had hij het geluk dat Dennis Rommedahl de bal niet achter Maarten Stekelenburg krulde.

Na de eerste drie wedstrijden kwam Van Bronckhorst beter in het toernooi. Hij straalde zelfvertrouwen uit, had een goede klik met Dirk Kuijt en kwam zelf aanvallend steeds meer in het spel voor. Met als hoogtepunt uiteraard zijn werelddoelpunt tegen Uruguay. Hij haalde vanaf meer dan 25 meter verwoestend uit en zag zijn schot in de kruising belanden.

"Alles klopte bij dat doelpunt. Toen de bal naar mij toe rolde, wist alles in mijn lichaam dat ik ging schieten. Mijn vader was op die dag jarig. Ik kon hem geen mooier cadeau geven dan een finaleplaats. Het is prachtig als je zo veel mensen blij kan maken. Dat besefte ik ook toen ik op televisie al die mensen op het Museumplein zag feestvieren."

Gisteravond werd er op datzelfde plein getreurd en gehuild. Ook op de Molukken, waar de opa van Van Bronckhorst is geboren, zal de stemming somber zijn. "Na de halve finale ontving ik mails van neefjes en nichtjes. Alles scheen daar ook oranje te zijn. Iedereen was voor Nederland. Ik schijn nauwelijks op straat te kunnen als ik daar nu naar toe zou gaan."

Dat hij juist zijn 106e interland verloor is zuur. In de 25 voorgaande wedstrijden van Oranje was geen enkele tegenstander in staat Nederland op de knieën te dwingen. "Het leek wel alsof het ons toernooi moest worden. Ik had soms het gevoel dat we niet konden verliezen. We speelden niet altijd uitstekend, maar scoorden op de juiste momenten. Alles voelde ook goed hier. De mensen waren aardig en behulpzaam. Ze spreken vaak Nederlands en zijn na de uitschakeling van Zuid-Afrika achter ons gaan staan. De stoeltjes van Soccer City, het stadion van de finale, hebben een oranje kleur. Ik voelde dat het zo moest zijn dat wij hier gingen winnen, maar helaas."

Het is het grootste dieptepunt in de zeventienjarige loopbaan, die voornamelijk uit hoogtepunten bestond. Bij alle clubs waar hij speelde, heeft hij prijzen gepakt. Behalve in dienst bij RKC, waaraan hij door Feyenoord werd verhuurd. Maar zowel namens de Kuipbewoners, Glasgow Rangers, Arsenal en FC Barcelona sleepte hij trofeeën in de wacht. Vijf landskampioenschappen, negen nationale bekers en de Cup met de Grote Oren. Al vier jaar was de Champions Leaguezege met Barça de mooiste van allemaal. En dat zal voor altijd zo blijven.

Spits[b]