Met een Molukse vlag onderweg naar Gio

Met een Molukse vlag onderweg naar Gio
NOS Update: vrijdag 9 jul 2010, 14:57


Oma Lena Sapulette
Pauline Broekema

Door verslaggever Pauline Broekema


Nu zijn oma onderweg is moet het goed komen. Lena Sapulette (82 jaar), de grootmoeder van Giovanni van Bronckhorst, volgt haar kleinzoon vanaf het begin van zijn carrière. Dus het spreekt voor zich dat ze nu ook de finale meemaakt. Het gedroomde einde van een gouden loopbaan.

Met twee tantes van de Oranje-aanvoerder, Coos en Nella, is ze aan het begin van de middag op het vliegtuig naar Zuid-Afrika gestapt. Ze draait haar hand er niet voor om. Het is maar een klein eindje. Vergeleken met de reis naar Ambon die ze gewend is te maken.

Ze zit straks op een prima plaats in het stadion. "Hij zal meteen weten waar we zitten", zegt Gio's tante Nella. "Dat doet hij altijd zodra hij het stadion binnenkomt: uitkijken naar een Molukse vlag."

Doorzetter
De hele Molukse gemeenschap is "apetrots" op Giovanni. Een goede vriendin van de familie, Margreth Leiwakabessy: "Hij is een voorbeeld voor alle Molukse jongeren. En al ben ik vijftig, ook ik leer van hem", zegt ze. "Hij heeft dit met geduld en doorzettingsvermogen gehaald."

De hele familie roemt Giovanni om zijn houding. Hij is gewoon gebleven en woont nog altijd waar vrijwel de hele familie woont: in Krimpen aan de IJssel. En hij zal, hoe het ook afloopt, zichzelf blijven.

Molukse vlag
Op de Molukken wordt Oranje op de voet gevolgd. Daar staat men vroeg op om het elftal van Van Bronckhorst te zien spelen. Bij iedere Oranje-overwinning gaat men op Ambon en de andere Molukse eilanden de straat op. Na iedere wedstrijd komen er sms'jes uit Indonesië.

"Straks is de eerste die de wereldbeker vasthoudt een Molukker", dagdroomt een oom van Giovanni over de huldiging van Oranje na de wedstrijd.

Oma Lena voorspelt een 2-0 overwinning. Haar dochter verricht een laatste check. Paspoort in de tas, kussen voor kinderen en kleinkinderen. En keurig opgevouwen in de reistas de Molukse vlag. Het móet goed komen.

Later vandaag volgt op nos.nl meer over Lena Sapulette en de familie van de Oranje-aanvoerder

Molukken trots op Van Bronckhorst


Veel Molukkers blijven 's nachts op om Nederland te zien spelen
Rafaël Pattiwaël

Update: zondag 11 jul 2010, 11:18

Door verslaggever Pauline Broekema

Op Ambon en de andere eilanden van de Molukken wordt het een hele lange dag vandaag. Veel Molukkers daar blijven op om 's nachts de WK-finale van Oranje te volgen. Zo is het bij alle wedstrijden van het Nederlands elftal gegaan. En steeds gingen de supporters na afloop in juichstemming de straat op. Sommigen in oranjeshirts en met de Nederlandse vlag.

De trots geldt vooral Giovanni van Bronckhorst. Zijn moeder, Francien Supelette uit Krimpen aan den IJssel is een Molukse. De oma van Gio, de tweeëntachtigjarige Lena Sapulette is in Zuid-Afrika om haar kleinzoon te zien winnen. Met twee tantes van Van Bronckhorst, Coos en Nella zit ze op een prima plaats. Gio (de familie spreekt zijn naam uit als het Engelse Joe) zal ze weten te vinden. Ze zijn te herkennen zijn aan de Molukse vlag.

Rolmodel
Voor de Molukse gemeenschap in Nederland en in Indonesië is Van Bronckhorst een rolmodel. Zijn achtergrond wordt door iedereen herkend. Het verhaal van zijn grootouders staat voor wat duizenden Molukse families overkwam.

Zijn grootvader was een KNIL-militair. Hij kwam naar Nederland met de belofte van de Nederlandse regering dat het verblijf tijdelijk zou zijn. Zoals bekend werd die belofte door de Nederlandse overheid geschonden en met voeten getreden.

Kamp Schattenberg
Opa en oma Sapulette woonden eerst in Westerbork. In het voormalige doorgangskamp van waaruit ruim honderdduizend joden naar de vernietigingskampen in Polen werden gedeporteerd. "Moet je je voorstellen", zegt een tante van Giovanni, "zo'n beladen plaats. Dat je daar, in de barakken die er nog stonden, mensen laat wonen."

In de jaren zestig droeg het de naam Kamp Schattenberg. "We hadden niets", vertelt oma Lena. "We sliepen op van die dikke matrassen gevuld met stro. Hoe anders is het nu, als mensen hier in Nederland komen. Die krijgen een huis. Met stromend water, koud en warm."

Hoe groot de saamhorigheid in Schattenberg ook was de omstandigheden waren moeilijk. Lena Sapulette herinnert zich hoe stoffig, hoe warm het kon zijn in de zomer. Aan de herfst bewaart ze de herinneringen van de tochten door het omringende bos. Cantharellen zoeken. Paddestoelen. Die waren heerlijk, met spitskool.

Grootvader
Na de jaren in Drenthe verhuisde de familie naar Krimpen aan den IJssel. Er werden veertien kinderen geboren. Zeven jongens, zeven meisjes. Het is een heel hechte familie.

Giovanni's tantes vertellen over hun kinderjaren. Tot op zolder stonden de stapelbedden. De oudsten namen deel aan de opvoeding van de jongsten. Het gezin was zo groot dat er in etappes gegeten werd. Ze hebben een heerlijke jeugd gehad.

En middelpunt was vader, een stabiele, zwijgzame man die weinig sprak. Ze zien hem nog zitten in de woonkamer, op zijn stoel, dat drukke gezin overziend. Hij werkte hard in de metaal in Utrecht. Hij overleed toen zijn kleinzoon Giovanni nog maar een kleuter was.

Troostdienst
En vandaag dus de laatste wedstrijd voor Giovanni. Bekeken over de hele wereld. Dat ook op de Molukken men Oranje zo op de voet volgt vindt de familie heerlijk. In Krimpen aan den IJssel kijkt men thuis. Niet iedereen is er bij. Want vanavond is er een malam penhiburan.

Een troostdienst, voor een overleden tante in Breda. Daar zal een deel van de familie heen gaan. Want wat er ook gebeurt, familie, die komt voor een Molukker op de eerste plaats. Zelfs als een Molukker speelt om de wereldcup.

NOS.nl