Diamanten bruidspaar van Breemen-van Raalte

woensdag 26 januari 2011 | 08:16 | Laatst bijgewerkt op: woensdag 26 januari 2011 | 08:18

'Hij zou de volgende dag al op de koffie komen'
door Rosé Lokhoff rose.lokhoff@bndestem.nl



Het diamanten echtpaar Piet en Loes van Breemen-Van Raalte wacht komende zaterdag een verrassing, voorbereid door de kinderen. foto Ramon Mangold/het fotoburo

BREDA - Het heeft weleens gedonderd in hun huwelijk, en ook gebliksemd, maar ze zeggen wel vaak dat ze zo gelukkig zijn. "Tevreden zijn we, dankbaar", vertelt het echtpaar Piet van Breemen en Loes van Raalte, beiden 84 jaar, uit Breda. Komende zaterdag vieren ze hun diamanten huwelijk.

Wat ze gaan doen, is nog een verrassing die de kinderen hebben voorbereid.

Een verrassing was Loes ook voor Piet toen hij haar in 1948 ontmoette in Semarang op Java. "Ik was meteen verkocht", vertelt de Bredanaar, die eind 1947 als stoottroeper naar Nederlands Indië vertrok. Daarvoor, in de Tweede Wereldoorlog, dook hij onder na te zijn gevlucht voor de arbeitseinsatz en deed hij licht werk voor het verzet. Daarna werd hij langzaam omgevormd tot stoottroeper. "Begin 1948 raakte ik op Java gewond aan een been en kwam ik in het ziekenhuis. Ik had angstdromen dat mijn been moest worden geamputeerd, want dat gebeurde toen aan de lopende band. Maar gelukkig behandelde dokter Ter Laag me en die vond het niet nodig. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Ik heb naderhand nog lang met hem gecorrespondeerd."

Na het ziekenhuis revalideerde de stoottroeper in Bandoeng, in wat ze 'de rustende strijder' noemden. Vervolgens belandde hij in Semarang als coördinator militair vervoer, met voornamelijk Javaanse chauffeurs. "Op een dag kwam er een dame die vroeg of ze mee mocht rijden in de bus. Bij haar thuis zag ik haar zusje Loes en ik was dus meteen verkocht."

Andersom was het een ander verhaal: Loes vond het maar niks dat haar zus een man mee naar huis had genomen. "Ze zei dat het zo'n lieve man was en dat hij de volgende dag op de koffie zou komen, maar dat was toch niet de bedoeling, vond ik. Ik moest er in het begin niks van hebben. Maar ja, van het een kwam het ander en toen sloeg het vonkje over", vertelt ze nu. Het jonge stel mocht van de aalmoezenier niet trouwen, want zij was protestant en hij katholiek. "Maar later kwam ik bij de KNIL en van de kapitein mocht het wel. Kies een huis uit, dan meubileren we het voor jullie", zei hij.

Twee zoons had het echtpaar toen het in 1951 naar Nederland vertrok. "Zo koud, zo donker."

Later kwamen er nog een zoon en drie dochters bij. En inmiddels zijn er zes kleinkinderen en twee achterkleinkinderen.

Niet altijd zaten ze op rozen. Zo geraakte Piet, toen hij bij de Etna werkte, in de WAO na twee maagoperaties en lijdt hij al jaren aan een post traumatisch stress syndroom.

"Schuldgevoelens hè. Waarom hebben we het gedaan in Indië? God mag het weten." Reizen is een van hun hobby's geworden, ook naar Indonesië. "Pas na veertig jaar ben ik teruggegaan. Ik wilde nooit, want ik had er niets meer te zoeken, maar onze oudste zoon wilde terug naar zijn roots", zegt de bruid, die nu uitkijkt naar de verrassing van komende zaterdag.

BNdeStem