Verhaal: "Een oer-oude sage"

'
Kembang Melati, de jonge, schoone prinses, woonde met haar voedster en nog heel veel andere vrouwen in het prachtige paleis, dicht bij de groote rivier.

Radjah Bandjir, de vorst des regens, die overstromingen kon te voorschijn roepen, en wiens tranen en rivieren en beken konden doen opzwellen woonde in zijn regenboog-kleurig paleis aan den anderen oever der rivier. En hij zag van uit zijn vensters het prinsesje, dat haar bruidskleed weefde en daarbij een lied zong van geluk. Maar nooit keek het prinsesje naar de overzijde der rivier. Doch de vorst des regens keek wèl naar háár, met groote, treurige ogen. Want hij was zóó bedroefd, dat hij vele tranen schreide. En terwijl hij al schreiende de rivieren deed zwellen, suisde de wind zuchtend en klagend door de hooge boomen, rond het paleis, zoodat de prinses dit wel moest hooren. Kembang Melati hoorde ook wel het suizen van den wind, en ook zag ze dat de rivier al maar hooger en breeder werd. Maar ze wist niet, dat het haar bruîgom was, die om haar weende en riep....

Heel veel dagen schreide reeds de vorst des regens om het prinsesje, en nog altijd had het wevende meisje niet naar de overzijde gekeken. Om dicht bij haar te kunnen zijn, veranderde hij zich toen in een goud-gelen vlinder en vloog onophoudelijk voorbij het venster van het vertrek, waar zijn bruid haar bruidskleed weefde. En iederen dag kwam de vlinder terug, totdat het prinsesje hem zag en het venster opende, opdat hij zou binnenvliegen en ze van nabij kon zien zijn schitterend-gouden vleugels.

Toen zette zich de goud-gele vlinder op Kembang Melati's klein handje, kuste haar vingertoppen en vloog daarna weer het venster uit.

Eenige dagen later kwam weer de vlinder terug en zette zich op het randje van prinsesje's rechter oortje en fluisterde haar toe: "Weef spoedig uw bruidskleed af, prinsesje, want weldra zal uw bruidegom komen".

De prinses, die alleen het woord 'bruidegom' had verstaan, vroeg: "Waar is mijn bruidegom?" Doch de vlinder hoorde het al niet meer, die was alweer het venster uitgevlogen.

Maar wel een ander, die juist onder het venster stond, had prinsesje's vraag gehoord. Dit was Nasiman, de booze zoon van prinsesje's oude voedster. "Moeder", begon nu Nasiman, "ik hoorde dat prinses Kembang Melati vroeg: "Waar is mijn bruidegom?" Ga jij nu naar haar toe en zeg, dat ik haar bruidegom ben".

"Dat kun je niet zijn, mijn zoon", sprak de voedster, "want je bent geen vorstenzoon".

"En toch wil ik met prinses Kembang Melati trouwen", zei weer Nasiman. "Ga nu heen, moeder, en zeg de prinses, dat haar bruidegom gekomen is".

Nasiman was boos en wreed, en dat wist zijn moeder. En omdat ze nu bang was voor haar boozen zoon, ging ze naar de prinses en vertelde van den bruidegom, die gekomen was. Juist vloog weer de goud-gele vlinder het venster binnen en weer fluisterde hij in 't oor der prinses: "De echte bruidegom is nog niet gekomen, prinsesje. Hij, die zich nu onder uw dak bevindt, is een booze man. Nasiman heet hij, en hij is de zoon van uw oude voedster, Sarina. Trouw niet met hem, prinsesje, maar wacht tot de goede bruidegom komt".

Toen nu de goud-gele vlinder weer was weggevlogen, zei het prinsesje tot haar voedster: "Ik wil wachten, totdat de goede bruidegom komt".

" 't Is de goede bruîgom", zei de voedster. "En, ach, lieve prinses, trouw maar met hem, want doet ge dit niet, dan moeten we beiden sterven".

Neen, sterven wilde het prinsesje liever nog niet. Daarom zei ze tot haar voedster: "Zeg aan den bruidegom, dat ik er eerst eenige dagen over wil denken. Hij moet in dien tijd maar zich neerzetten aan den oever der rivier, dáár zal ik hem mijn antwoord brengen".

Nasiman vond dit voorstel best. Hij nam een groote mand, vulde die met eten voor wel zeven dagen, en liet die brengen op een plek aan den oever der rivier.

Op dienzelfden dag riep de vorst der regens, een witte kraai, een van zijn beste en grootste toover-vogels, en gaf haar een kistje vol kostbare sieraden en een brief. "Breng dit dadelijk naar prinses Kembang Melati", beval hij de kraai, "en pas op, dat ge niets verliest".

"Wees daarvoor niet bevreesd, Radjah Bandjir", sprak de kraai, "ik zal alles bij de prinses brengen".

De witte kraai vloog nu weg met het kistje vastgebonden op haar rug en den brief tusschen den pooten, en zoo vloog zij naar den andere oever. Daar zag zij Nasiman bezig met het verorberen van een heerlijken visch. En de witte kraai, die zoo heel veel van visch hield, streek naast Nasiman neer en begon: "Wel, wat ben jij aan 't smullen! Mag ik ook een hapje?"

"Nou, je durft veel te vragen", bromde Nasiman boos. "Wie ben je en waar kom je vandaan met dien brief tusschen je pooten en dat kistje op je rug?"

"Wel, ik ben een der afgezanten van den grooten toovenaar, des vorst des regens", antwoordde de witte kraai, "en ik moet dezen brief en het kistje aan de prinses, Kembang Melati brengen, heeft mijn meester me bevolen. En ik moest het haar zelf geven".

"Zoo, zoo", zei Nasiman, en hij lachte heel valsch, "nu, en omdat je een afgezant van den grooten toovenaar bent, mag je voor dezen keer mee eten van mijn visch. Leg je brief maar neer, en je kistje er bij en doe je te goed".

Nu, dat liet de witte kraai zich geen twee keer vertellen. Weldra lagen dan ook de brief en het kistje in 't gras, en de kraai ging duchtig aan 't smullen.

In dien tijd opende Nasiman het kistje, nam de sieraden er uit, en deed er eenige grote spinnen en wat griezelige schorpioenen in, en daarna liep Nasiman met den brief naar zijn moeder en sprak tot haar: "Moeder, ik kan niet lezen, maar ik geloof dat in dezen brief veel mooie woorden staan. Kom, verander die dadelijk in leelijke woorden, ik zal in dien tijd de sieraden wegstoppen".

Niets bemerkte de witte raaf van al het booze, dat Nasiman in dien tijd deed. Zij at maar door van den heerlijken visch, en toen het laatste hapje in haar maag verdwenen was, ging ze drinken in de bron, en ze hoorde niet, hoe de bron tot haar murmelde: "Ach, witte kraai van den grooten toovenaar, waarom bracht ge niet eerst den brief en het kistje aan de prinses?"

En ook hoorde ze niet, hoe de wind begon te suizen: "Ach, witte kraai, groote afgezant van den vorst des regens, uit uw groote gulzigheid zal ellende voortkomen!"

En de ellende kwam. Want toen prinses Kembang Melati de kraai zag komen met den, nu door Nasiman's moeder geheel veranderden brief, en met het, nu met spinnen en schorpioenen gevulde kistje, toen begreep zij, dat die witte kraai was gezonden door den echten bruidegom, en verheugd las ze eerst den brief. Maar toen ze daar in plaats van mooie woorden, zooveel leelijke zag, en toen ze las: "Je bent heel leelijk, en wat in het kistje zit is vies en oud en dat past zoo goed bij je groene haren en je blauw vel", toen werd het prinsesje zóó boos, dat ze het kistje, zonder het te openen, het venster uitwierp. En dat was heel gelukkig, want nu vielen de spinnen en de schorpioenen in den tuin, en daar krioelden ze nu dooreen, tot groote verbazing van de witte kraai, die maar niet kon begrijpen, hoe de vorst des regens die griezelige dieren aan het lieve prinsesje had kunnen zenden.

Alleen Nasiman, die wel begreep wat er was gebeurd, lachte. Nu zou de prinses wèl met hem willen trouwen, dacht hij.

Maar prinses Kembang Melati dacht niet aan trouwen, zelfs niet met den echten bruidegom, want ze was bitter bedroefd over dien leelijken brief. Luid schreiende liep ze heel dien dag haar vertrek op en neer, niemand kon haar troosten en ze riep maar steeds: "Neemt toch weg mijn weefstoel. Ik wil niet meer weven mijn zijden bruidskleed! Ik wil ook mijn bruidegom niet zien!"

En toen nu op den avond van dien treurigen dag weer de goud-gele vlinder het venster kwam binnenvliegen en weer tot het prinsesje fluisterde: "Lief prinsesje, waarom draagt ge niet de sieraden, die uw bruidegom u zond?" toen verjoeg de prinses met een boos gebaar den schoonen vlinder.

En de groote vorst des regens, die dacht, dat ze dit uit lust tot plagen deed, fluisterde haar weer in 't oor: "Lief prinsesje, wilt ge morgen uw bruidegom zien? Hij zal u dan brengen naar zijn regenboog-kleurig paleis, waar de gouden zonnestralen duizendvoudig in de prachtigste kleuren worden weerkaatst, en waar ge weefsels zult zien, zoo fijn, en schitterend als manestralen! Kom, schoone prinses Kembang Melati, weef uw bruidskleed af, want morgen komt uw bruidegom!"

Nog boozer werd nu de prinses. Ze riep haar vrouwen en beval hen dien leelijken gelen vlinder te verjagen en nooit meer het venster binnen te laten.

Toen de groote toovenaar het prinsesje zoo over hem hoorde spreken, werd ook hij vreeselijk boos, zóó boos, dat hij nog dienzelfden nacht een geweldige overstrooming over het geheele rijk liet komen. Alles dreef weg, zelfs het paleis met prinses Kembang Melati en haar voedster en den boozen Nasiman en alle anderen, die in het paleis woonden.

En zoo dreef het paleis al verder en verder, totdat het kwam aan den anderen oever, daar waar het paleis van den grooten toovenaar, den vorst des regens, stond. En de vorst, die voor zijn verblijf stond, en het drijvende paleis van prinses Kembang Melati zag aankomen, deed alsof hij niets zag. En hij deed ook alsof hij niets hoorde, toen de prinses om hulp smeekte. Maar toen de voedster in groote wanhoop uitriep: "Ik droeg alleen de schuld van het ongeluk! Ik veranderde de mooie woorden in den brief in leelijke. En mijn zoon, Nasiman, vulde het kistje met spinnen en schorpioenen, terwijl de witte kraai van den visch at!" toen begreep opeens de vorst des regens alles. Hij haalde daarom het prinsesje en alle anderen uit het drijvende paleis en bracht ze veilig en wel in zijn eigen verblijf. Maar alleen de oude voedster en haar boozen zoon mochten niet binnenkomen.

"Dat de golven jullie beiden verzwelgen!" bulderde hij woedend tot moeder en zoon. En nu kwamen er ook weldra hemelhooge golven en die voerden de voedster en haar zoon mee.

Ook de witte kraai werd gestraft voor haar gulzigheid. Die werd veranderd in een zwarten vogel, die heelemaal niet meer spreken kon. Zij kon nu nog maar alleen zeggen: "kou... kou... kr... kr...", dat beteekent "goud... goud..." maar hoe de kraai later ook zocht, nooit heeft ze het goud, waarmee eens het kistje was gevuld, kunnen terugvinden. Dit was haar grootste straf.

Toen de vorst des regens alle boosdoeners had gestraft, liet hij de overstrooming ophouden. Weldra was nu het geheele rijk weer droog en toen vertelde hij het prinsesje, dat hij een vorstenzoon was, en hoe hij dagen en nachten om haar had geschreid.

Kembang Melati kreeg medelijden met den ongelukkigen vorst, ze wist nu ook dat hij goed was, en dat het werkelijk haar bruîgom moest zijn, die zoo tot haar sprak. Ze trouwde daarom den vorst des regens en leefde haar leven lang en gelukkig met hem in zijn regenboog-kleurig paleis aan den oever der rivier.

Geen sterveling heeft echter ooit de plek kunnen vinden, waar dit paleis heeft gestaan.


uit Javaansche sagen mythen en legenden
verzameld door Jos. Meijboom-Italiaander

leuk, een herschreven verhaal maar dan afspelend in Negeri Belanda
Er staan nog meer van deze verhalen in oud Hollandsch in dat boek

(gevaarlijke vogel, deze avatar.. Mas Henri)

.....(gevaarlijke vogel, deze avatar.. Mas Henri)......

Ach valt wel mee Miss Wu met gevaarlijke vogel.
Ik heb deze vogel gefotografeerd, toen hij een duikvlucht nam om iets te caplok wat beneden hem aanwezig was/lag/vloog/zat op een tak/stoel etc etc

Wat me nu overigens doet herinneren aan het feit, dat ik de duiven moet gaan voeren, wil ik tenminste volgende week lekkere vette duivenpastei eten.
Wah ik ga nu al ngiler als ik denk aan de pan bakar helemaal gevuld met lekkere pastei....en dan zo'n lekkere kentang bakar korst bovenop....

Misschien wil Om Kesas ook proeven?

Doei doei.

awelja... ngiler hier ngiler daar... Om Kesas wordt uitgenodigd om te proeven van de kookkunsten van si Hendri
Meteen Ja zeggen, Om... komt het met pos udara richting Tanah Laut Baru



Vroeger, toen we nog poezen hadden, had er eentje een duif gevangen. Zo lief, poezepoes heeft het in de tuin gebracht, als cadeautje voor ons.
Het was hartje zomer, de jongens waren nog klein en ik was bang dat ze met die dode duif zouden gaan spelen. Voor ik me ertoe kon aanzetten dat beest in een oude krant te wikkelen... Ik zat te griezelen...
Komt de buurman de tuin in en ziet dat ik daar sta te treuzelen. Vraagt hij of ik duif ga eten die avond.
Ik moest lachen, betovering verbroken. Ik weet nog dat ik dacht dat een duif veel zwaarder zou wegen, zo ongeveer als een kip. Niet dus...
Beest in de vuilnisbak. De volgende dag was vuilnisophaaldag....


Jammer dat ik toen geen recept had voor duif
Hier ister ergens op het forum dapuraangelegenheden om resep duivenpastei te bespreken

(wat is duif in het Indonesisch? heb mijn kamus niet bij de hand)

...wat is duif in het Indonesisch? heb mijn kamus niet bij de hand......

Burung Darah. (Bloed vogel.)

Vraag me niet waarom? Maar het is zo.

Eh mas Henri, mooie avatar hoor, maar wat is het, een huismus in een kwaaie bui? ik denk dat ik met de mijne maar beter moet oppassen, anders word het sateh kalong potverdrie! Ja duiven pastij, dat heb ik sinds lange tijd niet gehad, maar ik kan me wel herinneren dat het heerlijk was! Hier de wood pigeon of wilde duif is een beschermde vogel, juist een beetje groter dan de gewone duif, ( je zegt burung darah? Kan me dat niet herinneren, de enige naam die ik ken is b. merpati als in merpati pos= postduif, wat te klein om te eten, zo mischien de burung darah is de wilde duif van hier?)

Ennuh missy Wu je zei dat een avatar de eigenaar een beetje uitbeelde ? Wel dan moeten we maar uit kijken voor onze mas Henri, eerst een grote hond (giginya banyak!) en nou een huismus die op bloed uit is? ottenooie! mischien heeft hij wat cannibubble bloed in zijn aderen (maaf ya mas, de volgende keer kan je mij een veeg uit de pot geven hihihi, groetjes dari Selandia Baru in de grote plas!