De Pers 9 dec 2011:
Wie naar Bali gaat voor een dosis ‘zen van de ziel’ moet uitkijken dat het geen ‘holiday in hell’ wordt.
Op de stoep voor een ijssalon in het centrum van Kuta zitten twee jongens met hun hoofd tussen hun knieën. Beiden hebben hun T-shirt uitgetrokken en zweten hevig. De jongen links, een gespierde en gebruinde surfer, schuimbekt. Zijn rechterarm schudt spastisch. Een busje van de Tourist Police rijdt voor de salon langs, de agent kijkt uit het raampje naar de jongens maar vermindert geen snelheid. Op de zijkant van de auto valt nog net de slogan Ready To Protect and Serve te lezen. Ook de groep toeristen die langsloopt – de meisjes in minikini’s, de jongens in mouwloze Bintang-shirts – hebben geen oog voor de twee. Hun open halve-literflessen bier beschermend springen ze joelend en kwiek over de uitgestrekte benen heen. Het is dinsdag elf uur ?’s avonds in Kuta, het Benidorm van Bali, en het nachtleven staat op het punt om te beginnen.
In de file
Het zal soms even slikken zijn voor Hollanders die na een dag reizen de luchthaven van Denpasar uitwandelen en een paradijselijk eiland vol zachtjes hummende medicijnmannetjes en Balinese schonen in traditionele kledij verwachten – zeker als ze per abuis een hotel in Kuta of een aanpalende buitenwijk geboekt hebben. Direct na het verlaten van de luchthaven sluit men achter aan in de file die langs Burger Kings, Starbucksen en louche massagesalons voert. Via bouwplaatsen en kruispunten vol bedelaars belandt men in een hotel waar met name Australische jongeren al copulerend en schreeuwend hun vakantiejaarbudget er in twee weken doorheen jassen.
Bali is slechts een paar uur vliegen van Australië en wordt, ondanks een negatief reisadvies van de Australische overheid, door de hedonistische lagere klasse van het volk Down Under gebruikt om er eens flink los te gaan. Bij gebrek aan beleid en regie van bovenaf heeft dit op grote gedeeltes van het eiland geleid tot een vakantiefabriek gespeend van enige charme. Vieze stranden, een gebrek aan zoet water, algehele vervuiling en overbevolking.
Het moet gezegd: grote gedeeltes van Bali zijn nog steeds adembenemend mooi en zeer de moeite van een bezoek waard. De sawa’s (uitgestrekte rijstterrassen), tempels en natuur in het binnenland en de moeilijk bereikbare gedeeltes van de kust zijn nog steeds paradijselijk. Een dorp als Ubud, waar boek en film Eat, Pray, Love zich gedeeltelijk afspelen, is nog steeds van een kippenvelopwekkende schoonheid. Maar u heeft dan ook ruimschoots tijd om daar vanuit de taxi van te genieten tijdens het ritje van een kilometer door de hoofdstraat, dat tijdens de avondspits een uur kan duren.
Epicentrum
Plaatsen als Kuta, Denpasar Seminyak en Sanur hebben de charme van de Costa del Sol in het hoogseizoen. Ook hier een Café Amsterdam, waar op de kaart schizofreen genoeg saté onder het kopje Dutch Food staat, naast kroketten en een patatje kapsalon. Hier schalt de eurohouse uit speakers, terwijl proppers dames de tenten in proberen te lokken en prostituees zich met dezelfde overgave op de mannen werpen. Het epicentrum is Jalan Legian, waar in 2002 een terroristische aanslag meer dan 200 levens eiste. Op het indrukwekkende monument na, is daar – ook wat betreft bezoekersaantallen – niets meer van te merken.
Nadat Time Magazine vorig jaar onder de kop Holidays in Hell een verwoestend artikel over Bali schreef, beloofde de normaal zo starre en door corruptie verlamde politiek plots snel beterschap.
Het laatste half jaar worden er inderdaad veel wegen verbreed en opnieuw geasfalteerd. Het is de vraag of het genoeg is. Per jaar komt er 12,5 procent meer auto’s bij, terwijl het aantal nieuwe wegen blijft hangen op een magere 2,5 procent. De cijfers over toerisme maken het probleem nog duidelijker: in 2001 bezochten 1,3 miljoen buitenlandse toeristen het eiland. Dit jaar worden er bijna 2,6 miljoen mensen verwacht – en in deze verdubbeling zijn de binnenlandse toeristen die ook massaal afreizen nog niet eens meegenomen. Chinezen wassen hun yuans wit door op ieder braakliggend terrein een nieuw resort te bouwen. Het bestuur van Bali kondigde begin dit jaar een bouwstop af, maar daar valt voorlopig weinig van te merken: wie geld heeft, kan nog steeds linksom een bouwvergunning ritselen.
Het is te hopen dat het koloniale imperialisme zich zal beperken tot de gedeeltes van Bali die nu al hun ziel verloren hebben en dat de rest van het eiland nog enigszins haar karakter behoudt. Tekenend was de tweet die Paris Hilton in november de wereld inslingerde toen ze op Bali was om de hairspa van de Nederlander Rob Peetoom te openen: ‘Ik heb het zo leuk op Ibiza’, schreef de socialite die klaarblijkelijk niet uit de omgeving kon opmaken waar ze zich bevond. Het was haar, voor deze ene keer, nauwelijks kwalijk te nemen.
------------
Tja, Rupiahs, Rupiahs en Rupiahs....daar draait het om en zo werkt het nu eenmaal in het leven.
vr 9 dec 2011 - 7:53
