Operatie Eet Ons Voedsel

#Diplomatie
Operatie Eet Ons Voedsel


Door: Camil Driessen
Gepubliceerd: gisteren 22:26
Update: vandaag 06:44

Vergeet geheimzinnige gesprekken op ambassades. Culinaire diplomatie is de nieuwe weg naar de macht. Landen investeren tientallen miljoenen in eigen restaurants in het buitenland.

Na pingpong- en panda-diplomatie komt ook de nieuwste vorm van beïnvloeding uit Azië. Het heet gastronomische of culinaire diplomatie en wordt door steeds meer landen ingezet. Gisteren kondigde de nieuwe Indonesische ambassadeur in Den Haag aan flink in te gaan zetten op culinaire diplomatie in Europa. Nederland wordt de uitvalsbasis voor de Indonesische activiteiten. De bedoeling is om de Indonesische cultuur te promoten en de economie een boost te geven. Hearts en minds winnen met gadogado en rendang. Leuk bedacht, maar de Indonesiërs zijn niet de eersten.

‘Thailand is ermee begonnen’, zegt ‘gastronomist’ Paul Rockower die het fenomeen bestudeert en er geregeld over publiceert voor het USC AziaCenter on Public Diplomacy. De Thaise regering introduceerde in 2002 het Global Thai-programma om het aantal restaurants in het buitenland flink op te krikken. Doel was om Thais eten populairder te maken, meer toeristen te trekken en subtiel de relatie met andere landen te verstevigen. ‘De Thaise campagne is tot nu toe het succesvolst, die keuken is van exotisch naar mainstream gegaan en heeft het toerisme een boost gegeven’, constateert Rockower.

Soft power

Culinaire diplomatie wordt door landen ingezet om hun soft power te vergroten. Dat is anderen beïnvloeden met aantrekkingskracht in plaats van via dwang. De culturele dominantie van de VS via Hollywood is er een voorbeeld van. Politicologen meten macht binnen internationale betrekkingen vaak af aan hard power (militaire invloed) en soft power (zoals economische, diplomatieke en culturele invloed). Het idee is dat landen zoeken naar de juiste mix van soft en hard power om hun macht op het wereldtoneel uit te breiden.

Culinaire diplomatie wordt ingezet door landen om symphatie voor hun cultuur te creëren en zich als een bijzonder merk op de kaart zetten. ‘Uiteindelijk zorgt dit soort succesvolle nation branding voor toename van je soft power’, zegt Rockower.

Inmiddels heeft menig land zijn eigen culinaire diplomatie met officieuze bijnamen zoals Kimchi-diplomatie (Zuid-Korea) en Dim Sum-diplomatie (Taiwan). Zelfs Peru probeert zijn merk rond de lokale keuken te bouwen onder de noemer ‘Cocina peruana para todo el mundo’, Cavia-diplomatie dus.

Maar het meest ambitieus zijn de landen uit het Verre Oosten. Zuid-Korea begon in 2009 de ‘Korean Cuisine to the World’ campagne met als doel om het aantal Koreaanse restaurants in het buitenland in 2017 verviervoudigd te hebben tot 40.000. Het trekt er tientallen miljoenen dollars voor uit.

Ook Taiwan timmert aardig aan de weg. Het belangrijkste doel is om mensen het verschil tussen China en Taiwain duidelijk te maken en het imago af te schudden dat er alleen maar lcd-schermen en andere elektronische meuk uit het land komt.

Taiwan richtte onder meer een culinaire denktank op en vliegt chef-koks de wereld over die zo veel mogelijk culinaire competities moeten winnen. Wat Taiwanese restaurants betreft wordt ingezet op maximale exposure. Die moeten vooral in buitenlandse winkelcentra en op luchthavens geopend worden.

Uiteraard blijft ook China niet achter. Genoeg Chinese restaurants zult u denken. Hier wel, maar in Latijns-Amerika niet. Vandaar dat de Chinese overheid in samenwerking met zakenmensen en restauranteigenaren bezig is om er Chinees eten te promoten. Zo stuurden ze dit jaar onder meer vijf van ‘s lands beste koks naar Chili om zestig geëmigreerde Chinese koks te trainen. Een zelfde programma bestaat in Costa Rica.

Dong Changjie van China’s State Council was dit jaar helder over het doel: ‘De Chinese keuken, met haar in het oog springende kleuren, onweerstaanbare geuren en rijke smaak, kan helpen om de Chinese cultuur in het buitenland te verspreiden.’ Dat is handig als je strategische economische en politieke belangen probeert op te bouwen.

Pyongyang restaurants

Zuid-Korea, Taiwan, Maleisië, Indonesië, Thailand: dat ze enig succes met hun internationale diplomatieke offensieven hebben is gezien de keuken nog te begrijpen. Ze hebben inmiddels ook een buurland geïnspireerd waarbij een indrukwekkende keuken nou niet direct het eerste is waar je aan denkt. Ook Noord-Korea doet tegenwoordig namelijk aan culinaire diplomatie en is bezig met het uitrollen van de staatsketen Pyongyang Restaurants. Vestigingen zitten inmiddels in onder meer Dubai, Cambodja, Bangkok, China, Laos en Indonesië.

Leuke verassing: Amsterdam is de volgende vesting. Er is al een Nederlandstalige website van het te openen restaurant in China Town. Die belooft traditionele Noord-Koreaanse liederen en gerechten als steengrill en hete noedels. ‘Voor mensen die ooit Noord-Korea hebben bezocht zal het voelen als een terugkeer naar Korea.’

dePers