En dan is de vraag: komt dit door mijn adoptie?

En dan is de vraag: komt dit door mijn adoptie?

Eline van Suchtelen − 24/01/12, 17:55

Op wie lijk ik? Ben ik zelf wel een goede moeder? Zijn er erfelijke ziektes in mijn familie? Met die en andere vragen kunnen als kind geadopteerden in hun volwassen leven worstelen.
Om hun een platform te bieden voor het uitwisselen van ervaringen en het opzoeken van informatie, heeft de Stichting Adoptievoorzieningen daarom, samen met welzijnsorganisatie Fiom, nu de website geadopteerdonline.nl opgericht. Vanaf vandaag is daar informatie te vinden over landen van herkomst, wet- en regelgeving en de problemen waar geadopteerden soms tegenaan lopen. Ook worden er tips gegeven voor de zoektocht naar de biologische ouders. Daarnaast kunnen de geadopteerden via de site met elkaar in contact komen op een chatbox of forum.

Volgens Yvonne Geelen van Stichting Adoptievoorzieningen is er onder de 35.000 volwassen geadopteerden in Nederland behoefte aan informatie en contacten met andere geadopteerden. "Er is veel bekend over waar en hoe je een kind kunt adopteren, maar minder over hoe je het daarna moet aanpakken. Een adoptie kan een behoorlijke impact hebben op je leven; de een worstelt er veel meer mee dan de ander. Het kan in verschillende levensfases opspelen, bijvoorbeeld als geadopteerden zelf zwanger raken."

Ze kunnen zich dan af gaan vragen hoe het mogelijk is dat een vader of moeder een kind afstaat en waarom dat destijds met hen is gebeurd. "Of hoe de zwangerschap of bevalling is verlopen en of er misschien erfelijke ziektes in de familie zitten. Voor de meeste geadopteerden blijven dit allemaal vraagtekens."

De site biedt ook hulp bij andere psychische problemen waar deze groep soms tegenaan loopt. Zo kunnen sommigen zich onzeker voelen omdat ze vroeger zijn gepest of er anders uitzagen. Ook kunnen ze zich soms moeilijk aan mensen hechten. Zoals Juana (25), die als voorbeeld wordt genoemd op de website. Ze schrijft dat ze graag een relatie wil, maar moeite heeft mensen te vertrouwen. Juana: "Ik ben bang dat diegene mij weer gaat verlaten. Heeft dit met mijn adoptie te maken?"

'Je blijft zitten met vragen over jezelf, dat is frustrerend'
Steven Sonneveld (37) uit Almere is op 20 november 1974 geboren in Beiroet, Libanon. Althans, daar gaat hij maar vanuit. Want in die stad kwamen zijn Nederlandse adoptieouders hem ophalen toen hij twee maanden oud was. Wie zijn biologische ouders zijn weet hij niet. Was zijn moeder ongehuwd zwanger? In verwachting van iemand met een ander geloof? Wilde ze hem gewoon niet?

Sinds Steven zes jaar geleden zelf vader werd, spoken die vragen door zijn hoofd. "Dat begon al tijdens de zwangerschap. In het ziekenhuis vroegen dokters of er ziektes waren in mijn familie. Confronterend, want ik kon daar niets over vertellen. En toen mijn zoon werd geboren, kon ik me niet meer voorstellen dat een moeder vrijwillig haar kind afstaat. Op dat moment ben ik gaan graven in mijn verleden."

Steven ging terug naar Libanon om zijn ouders te zoeken. Zijn verhaal werd behandeld in het KRO-programma 'Spoorloos' en op 'Eén Vandaag'. Ook kwam er een advertentie in een Libanese krant. Het leidde tot niets. "Behoorlijk frustrerend, want je blijft zitten met vragen over jezelf. Gelukkig kan ik daarover praten met andere geadopteerden, die ik tijdens mijn zoektocht heb ontmoet. Het geeft steun dat zij dezelfde dilemma's hebben."

Volgens Steven hebben geadopteerden soms het gevoel dat ze niet meetellen. "Een paar jaar geleden kreeg ik een burn-out. Ik had altijd het gevoel dat mensen mij niet goed genoeg vonden, en was daarom heel erg perfectionistisch. Dat moet iets te maken hebben met dat ik ben verlaten als baby."

'Het huis van mijn moeder bleek niet langer te bestaan'
Dewi Kroonenburg (30) uit Hoofddorp voelt zich oer-Hollands, en toch weer niet. Ze is op 1 januari 1982 geboren in Jakarta, de hoofdstad van Indonesië. Nog geen maand later werd ze door haar adoptieouders naar Nederland gebracht.

Zes jaar geleden ging Kroonenburg voor het eerst terug. "Ik voelde me er meteen thuis. Vooral het klimaat, warm en vochtig. En het temperament van de mensen. Alles gaat op z'n tijd. Dat herken ik heel erg in mezelf."

Als kind had ze nooit moeite met haar adoptie. "Mijn ouders zijn er altijd heel open over geweest en ik had er eigenlijk nooit vragen over. Toch denk ik dat het wel invloed op mijn leven heeft gehad. Ik ben altijd heel zelfstandig geweest, en vond het moeilijk om mensen te vertrouwen. Ook voelde ik een soort constante onrust waarvan ik niet wist waar die vandaan kwam."

Rond haar twintigste begon Kroonenburg nieuwsgierig te worden naar haar achtergrond. "Niet eens naar mijn familie, maar vooral naar het land. Daarom besloot ik er eens heen te gaan op vakantie."

Vlak voor het vertrek schreef Dewi Kroonenburg toch nog snel het adres van haar biologische moeder op. Naast een straatnaam en een huisnummer wist ze ook haar moeders achternaam. Stom toevallig bleek dat adres achter het hotel waar ze verbleef te liggen.

"Heel gek is dat. Je gaat op zoek naar iemand die op je lijkt. Het huis bleek er niet meer te staan. Echt erg vind ik dat niet, ik heb er vrede mee. Doordat ik in Indonesië ben geweest, is de onrust die ik voelde weg. Nu weet ik waar ik vandaan kom."

Trouw

Citaat :

Om hun een platform te bieden voor het uitwisselen van ervaringen en het opzoeken van informatie, heeft de Stichting Adoptievoorzieningen daarom, samen met welzijnsorganisatie Fiom, nu de website geadopteerdonline.nl opgericht. Vanaf vandaag is daar informatie te vinden over landen van herkomst, wet- en regelgeving en de problemen waar geadopteerden soms tegenaan lopen. Ook worden er tips gegeven voor de zoektocht naar de biologische ouders. Daarnaast kunnen de geadopteerden via de site met elkaar in contact komen op een chatbox of forum.

Zo hebben ze een "gat in de markt" gevonden?
Van de vele tienduizenden buitenlandse adopties -er wordt gesproken over 35.000 -, maar volgens mij zijn het er veel meer.

Zelf ben ik in de 70-er en 80-er jaren de voorzitter van de grootste adoptie vereniging in de arrondissementen Haarlem en Zaandam geweest en ben nog steeds lid en volg de buitenlandse adopties op de voet. Was in die tijd ook goed op de hoogte van de wetgeving. En heb samen met politici de wetten kunnen aanpassen.

Ook heb ik ik 1977 onze zoon geadopteerd uit Indonesië.

Er is zelfs enige tijd een hoogleraar "adoptie zaken " geweest (Prof. Rene Hoksbergen).

Er zijn diverse organisatie en verenigingen die hetzelfde doen als de FIOM. Dus niks geen "gat in de markt", maar men wil meer bekendheid, in mijn ogen een propaganda stunt.

In slechts een paar procent van de adopties "is iets aan de hand" Daar speelt de TV ook al op in met programma's zoals bijvoorbeeld "Opsporing verzocht" en nog wat andere programma's.
Bij "gewone" Nederlandse gezinnen is dit percentage veel hoger, maar dat schijnt niet te "scoren".

Om op mijn privé situatie terug te komen: onze zoon is als baby 2x te vondeling gelegd door zijn moeder (toen ongehuwd en 18 jaar, de verwekker 35 jaar en gehuwd). We hebben halverwege de negentiger jaren zowel de vader als de moeder geheel zelf "opgespoord" en bezocht en gesproken.
Onze zoon vond het eigenlijk overbodig, maar na de bezoeken werd hij zeker van zijn zaak.
Hij beschouwd ons volledig als zijn ouders en niet zijn biologische ouders.
Ondertussen is hij vader van een prachtige schat van een dochter en het tweede kind is op komst.
Hij is een toegewijde vader en echtgenoot van zijn gezin. Een liefhebber van Hollands eten (hoewel ikzelf graag "Indisch eten kook"), hij is een keiharde werker, waar menig Hollander een voorbeeld aan kan nemen!
Misschien kan ik maar één minpuntje vinden: Hij stelt graag iets uit en natuurlijk ook: "Jam Karet".

Voor de media zijn de uitzondering gevallen kennelijk interessant. Terwijl iedereen niet schijnt te weten dat het maar een fractie van alle buitenlandse gevallen betreft.
Leuk is ook te weten dat juist de adopties uit Indonesië tot de kleinste "probleem" groep behoord.
Dit in tegenstelling wat de media vertoond! Dat geeft een verwrongen beeld, maar Indonesië is goed toegankelijk voor de media, tolken genoeg, dat geldt niet voor alle adoptie "leverancier" landen.

Natuurlijk heb ik geen bezwaar tegen deze nieuwe website, maar de website is overbodig, alleen het eigen belang van de FIOM telt kennelijk. Dat vind ik kwalijk.
Maar als er geadopteerden zijn die hier heil in zien, dan is het voor mij OKÉ.

Vanuit mijn kennis en ervaring met zeer veel adoptie gezinnen moest ik dit even kwijt.

Wel leuk voor de journalisten, maar niet gestoeld op juistheid, maar meer op populariteit.

Heel goed van ELEL dat ze dit publiceert.




DK

Ik wist gewoon dat we een reactie van jou zouden krijgen DK. Dankjewel, en ook nog zo uitgebreid!
Ze hebben het over de 35.000, ondertussen volwassen, geadopteerden. Dus alle minderjarige geadopteerden tellen ze nu niet mee. En ja, 'probleemgevallen' leveren 'mooie' televisiebeelden op.

ELEL,

Ja, dat is het. Het levert mooie TV beelden etc. op.
Maar het geeft tegelijkertijd een verwrongen beeld.
Hoe vaak ik mensen tegen kom die mij vragen "hoe moeilijk is je adoptiekind?" en dergelijke.
En natuurlijk ook dezelfde vragen die men net in de krant, internet of TV heeft gelezen of gezien.
Want ja, jij heb een kind geadopteerd, dus zo en zo zal het ook bij jullie en je zoon gaan of gegaan zijn.......

En dat voor die paar procent, waarbij iets voorkomt.
Zelfs ouders die kortgeleden een kind geadopteerd hebben en "iets" tegenkomen, denken: hij/zij zal wel dit gedrag hebben omdat hij/zij geadopteerd is. Terwijl het doodgewone "kinderkuren" zijn, die bij vrijwel ieder kind ongeacht adoptie of biologisch eigen kind voorkomt.
Bijvoorbeeld"peuters" hebben een soort prepuberaal gedrag, dat zich uit in : "NEE' of "wil ik niet" of "wil ik zelf doen" en dergelijke gedragingen.
Nou een ieder die kinderen heeft kent dit gedrag, evenzo in de pubertijd.
En ook is het ene kind erg actief en een ander meer een dromer om wat voorbeelden te noemen.
Nou dat heeft echt niets met adoptie te maken, maar met de ontwikkeling van een kind.
Ook een kind dat niet geadopteerd is kan wel eens (bijvoorbeeld tijdens een ruzie) zijn/haar ouders niet te willen erkennen of vraagt zich af of papa wel de echte is of dat mama misschien vroeger vreemd is gegaan, en meer van dat soort gedrag.
Of na een verhuizing waar het kind ontevreden over is: had mij maar daar (in het oude huis) gelaten, ik voel me hier niet thuis.......


DK