Redenen om nooit naar Indonesië te gaan

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 12)

Koffie van Illy, want dat is de beste. In ieder geval de duurste. Sterker nog, het is dubbel zo duur als de koffie die je besteld had. Nu staan twee stuurs grijnzende meisjes opstandig niet te begrijpen wat je wil. Wat je wil is simpel: nog een kopje koffie. Illy mag dan veel te duur zijn en niet per se wat je besteld had, maar wel prima en daarom wil je er nog een. Wat zij denken dat je wil is de rekening betalen en zeiken over de prijs. Dus om de meisjes een goed gevoel te geven over hun kennis van de Engelse taal, ga je tegen ze zeiken over de prijs. Want dat Illy, dat had je dus helemaal nooit besteld.

Ziek zijn, is nooit leuk. Zeker niet als je alleen op reis bent. Zeker niet als je verschillende dingen vlak na elkaar krijgt. Op een gegeven moment word je er zelfs bijgelovig van en vraag je je met Job af waarom God je verlaten heeft. Na een stevige voedselvergiftiging een ontstoken verstandskies krijgen is normaal al geen pretje, maar als je aan de andere kant van de wereld zit, alleen, dan slaat het het licht uit je ogen. Je zelfvertrouwen zakt in en het antwoord op de vraag waarom je in een bloedheet crisisland aan het andere eind van de aarde in een waardeloos hotelbed ligt te zweten wordt steeds lastiger te formuleren.

En hier is deel 12.

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 13)


De man naast je in de bus is van middelbare leeftijd. Hij heeft een net snorretje en lacht vriendelijk. Uit zijn telefoon komt een zijig Indonesisch liedje. Het klinkt als een kruising tussen een Ierse smartlap en The Final Countdown in de Casio-verjaardagen-en-partijen-versie. Inclusief de keyboard gitaarsolo. Hij zit vrolijk mee te zingen. De rest van de bus vindt dit blijkbaar normaal, want hij krijgt geen scheve ogen. Twee liedjes verder haat je de man. Zijn temerige zang maakt lezen onmogelijk.


Het is een beetje als de metro nemen in de Bijlmer, maar dan is deze medereiziger geen residu van Caribische eilandcultuur, maar een gewone man van middelbare leeftijd op weg naar zijn huis of familie. De bus gaat van Makassar naar Ratepao, een bergstadje op Sulawesi. De bus heet Bingtang Prima en is meer dan prima. De stoel kan vrijwel horizontaal en een westerling kan er languit in slapen. Alles is goed aan de reis die toch een uur of negen in beslag neemt, behalve de muziekaspiraties van de man naast je.

Een berg kleurige mie-bakjes
Het restaurant waar geluncht wordt hangt lichtelijk over de rand van een ravijn. Het uitzicht is mooi. In het ravijn ligt een immense berg lege mie-bakjes als een vrolijke hoop kleurigheid te midden van de uniform groene natuur. Naast het zo’n beetje overal waar mogelijk is dumpen van troep, hebben Indonesische aannemers een zichtbare voorkeur voor het gebruik van golfplaat. Niet alleen voor de daken, maar ook voor de muren. En dan niet de golfplaat die van kunststof gemaakt is, maar de slecht gegalvaniseerde variant, die na een half jaar roestbruin is geworden door de, jawel, roest. Het land wordt er niet fraaier op.

En natuurlijk is deel 13 bij de Jaap.nl te lezen!

.... De rest van de bus vindt dit blijkbaar normaal, want hij krijgt geen scheve ogen. Twee liedjes verder haat je de man. Zijn temerige zang maakt lezen onmogelijk.....

Hoef je niet voor naar Indonesia te gaan.
In eigen landje Nederlandje gebeurt dit dagelijks in treinen en bussen...zonde van dat reisgeld naar Indonesia. Hij schrijft het zelf ook al over de metro Bijlmer. En daar heb ik ook middelbare leeftijd mannen gehoord die mee zaten te jodelen en te schommelen op de maat van het tamtam instrument.

...... Naast het zo’n beetje overal waar mogelijk is dumpen van troep..
Zelfde laken een pak. Kijkmaar om je heen.... auto asbakken bij een stoplicht leeggooien, allerlei vuil bij een straat afvalbak ernaast neerdenderen omdat ze vergeten zijn de kaart mee te nemen waar zo'n vullisbak mee open gaat....

Wat is het journalistje weer lekker negatief bezig.... mijn hemel, anneer gaat ie were terug naar huis, kan ie over Nederland wat schrijven, als ie tenminste niet zijn oogjes dicht heeft (ge -blowed????).

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 14)


Als een fijne slachtpartij van een zooi buffels jouw ding is, dan moet je beslist naar het Toraja-gebied op Sulawesi gaan. Voor een beetje begrafenis moeten al snel een stuk of tien waterbuffels het ontgelden. Maar bij rijke mensen natuurlijk nog een boel meer. En dat staat los van de tig varkens die en passant ook over de kling worden gejaagd. Want de gasten brengen natuurlijk cadeautjes mee. En wat is een logischer gift op een begrafenis dan een levende big om ter plekke te slachten. Ik bedoel maar.

Het hele gebeuren neemt doorgaans meerdere dagen in beslag. Op de eerste dag komen de gasten van ver. Die brengen dan een sloot biggen mee die ter plekke worden ontzield. De volgende dag volgen een stel buffels. Soms kunnen de nabestaanden en gasten zich niet zo goed inhouden en worden er alvast een paar buffels op de avond van de éérste dag geslacht. Doorgaans wordt dan de derde dag het lijk van de overledene in een grot geplaatst. Maar als de begrafenis langer duurt – soms wel een week – dan wordt het slachten uitgestrekt over verschillende dagen. Want een dag geen dieren over de kling gejaagd is een dag niet begraven. Of iets dergelijks.

Pas op! Dit topic bevat foto’s die niet geschikt zijn voor gevoelige magen! (red.)

Deel 14 bij de Jaap.

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 15)

Bira is een schitterend badplaatsje waar geen enkele fatsoenlijke weg naar toe leidt. Toch komen er vrij veel toeristen, want het is er mooi. Denk aan spierwitte zandstranden van het fijnste zand dat je ooit hebt gevoeld. De zee is groenig en er zijn vast een waterval en een grot in de buurt. Er zijn echter twee ronduit vervelende kanten aan het plaatsje: allereerst is er geen fatsoenlijk internet, hoogstens een oude laptop met een dongel die het soms een klein beetje doet. Ten tweede is er de hoeveelheid troep op het strand. Maar zo zijn die Indonesiërs nu eenmaal. Troep is iets wat je simpelweg loslaat op de plek waar het zich voordoet. En de zwaartekracht doet de rest.

En er is natuurlijk nog een groot nadeel: de eerder genoemde nauwelijks aanwezige weg. Die maakt dat er geen bus heen rijdt en dat je dus bent overgeleverd aan de grillen van een Kijang. Dat is een Toyota waar oorspronkelijk zes personen in hebben moeten passen. Maar er passen minimaal tien man in, met uitschieters naar zelfs dertig. U begrijpt hoe gezellig die zeven uur zijn, die je van Makassar onderweg bent naar Bira.

Werken bij de overheid is favoriet
Het meisje naast je spreekt goed Engels. Ze geeft bijles en dat is een prima baan in Indonesië. De kwaliteit van de scholen is laag, dus als ouders willen dat hun kinderen daadwerkelijk iets leren, dan krijgen de kinderen private bijles. Haar echtgenoot heeft een administratieve functie bij het leger. Werken voor de overheid is populair in Indonesië: je hoeft weinig te doen en er wordt tot je graf voor je gezorgd. Zeker in het leger. Maar het krijgen van een baan bij de overheid is niet makkelijk. Om er een te krijgen moet je verschillende mensen betalen. Dat dat niet goedkoop is, is logisch als je ziet wat een leven het oplevert.

En hier is deel 15!

Maarten Brante: Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 19)


Lake Maninjau op Sumatra is iets minder bekend dan Lake Toba, maar is volgens veel mensen mooier. Als je niet bij Lake Toba bent geweest is dat lastig in te schatten, maar het zou maar zo kunnen. Het water is er in ieder geval warmer, want er komen warmtebronnen op uit. Dat is wel prettig op 460 meter hoogte, waar het vrij koel is en de drempel om het water in te gaan wat hoger ligt. Er is weinig te doen, wat het de perfecte locatie maakt om eens een boek te lezen of Angry Birds te spelen. Bovendien is het er dus koel, wat ook wel eens lekker is. Daarbij is het goedkoop. Voor een kleine vijf euro huur je bij Mauro Beach Bungalows er een houten hutje met stromend water en een tweepersoonsbed.

De lokale bevolking is waarschijnlijk spaarzaam met zijn stromend water, want je ziet geregeld mensen in het meer hun haar of kleren wassen. Dat gaat gepaard met het nodige schuim en de hoeveelheid fosfaten in het water zal hoog zijn. Bovendien zullen de riolen er wel op uitkomen, dus eigenlijk maakt het allemaal niet uit. De plaatselijke bevolking verdient zijn geld met het toerisme dat er nog is, en vissen. In netten bewaren ze vissen die ze hebben gevangen, maar die nog niet groot genoeg zijn om op te eten. Het is een beetje een ondoorzichtig proces dat verder natuurlijk totaal niet boeit. Het water dat in Maninjau uit de kraan komt smaakt precies zo als dat in het meer. Het meer is behoorlijk multifunctioneel dus. Je kunt er ook zeilen, maar er is maar één zeilboot en die is van een Hollander die er de helft van het jaar woont.

Lees hier verder

Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 16)
Indonesiërs roken graag, veel, goedkoop en overal. Een pakje Marlboro kost ongeveer een euro en als dat nog te duur voor je is, zijn er nog veel goedkopere Indonesische merken. De meeste daarvan zijn kretek, oftewel sigaretten met kruidnagelsmaak, maar er zijn er ook een paar die ‘normaal’ smaken. Sigaretten van sommige merken worden met de hand gedraaid. Verder is het hele land bedolven onder sigarettenreclame en ook tv-reclame voor sigaretten met een fijn gezonde outdoor-inslag zijn meer regel dan uitzondering.



deel 17
Uitgaan in Makassar met de expats is een behoorlijke belevenis. Een en ander begint bij Kios Semarang. Dat is een Chinees restaurant met een mooi dakterras, waar je over de zee uitkijkt. Na de Hash Run – een soort hardloopwedstrijd gekoppeld aan bier drinken, volgens mij overgewaaid uit de Britse pub-cultuur – verzamelen de expats zich daar om te eten en te drinken. Het bier is er goedkoop en de bediening vriendelijk. Er komen vooral veel Chinese Indonesiërs, maar dus ook de expatgemeenschap en wat verdwaalde toeristen.


deel 18
Na twee manden in Indonesië te zijn geweest moet je het land uit. Definitief, of om een nieuw visum te regelen. De populairste bestemmingen zijn Singapore en Kuala Lumpur, waarvan de laatste net iets minder saai is. En vanaf Makassar bovendien minder duur om heen te vliegen. In Kuala Lumpur uit het vliegtuig stappen als je uit Indonesië komt vliegen is alsof je tien jaar de toekomst in bent gereisd. De stad is schoon, modern, westers en goed georganiseerd. De bureaucratie lijkt er gering aangezien je overal efficiënt wordt geholpen, in de zin dat er geen vergadering belegd wordt als je een kaartje voor de shuttlebus wilt kopen.

Dank Wu, kon ze zo gauw niet vinden.....

twas wel een klus, ja... maar we zijn weer compleet..

Dank je wel Wu !

DK

cult.dejaap.nl | 17-06-2012
Maarten Brante: Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 20)

De bus van Bukittinggi naar Jakarta zou er 35 uur over doen, aldus het busbedrijf. Die schatting wordt door de Indonesiërs minzaam glimlachend begroet met de vraag waarom je niet vliegt. Een beetje doorvragen leert dat er een legende in de streek is over een bus die er heel lang geleden 35 uur over had gedaan, maar dat ze zelf niemand kennen die er in een zelfde termijn was. Houd rekening met 48 uur, zeggen ze. De Lonely Planet raadt de bus alleen aan voor zombies.



cult.dejaap.nl | 24-06-2012
Maarten Brante: Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 21)

In Memories zit een meisje. Ze heeft de enigszins embryonale trekken van een zevenmaandenkindje en ziet er uit als een jaartje of zestien. Waar veel working girls in Indonesië wat dikkig zijn – veel eten, nauwelijks bewegen – is dit meisje juist zeer slank. Ze vertelt dat ze oorspronkelijk uit Sulawesi komt. Ze heeft een tijd op Bali gewoond met haar Amerikaanse echtgenoot. Tot deze stierf in een scooterongeluk. Hun dochtertjes werden op een dag door de familie van de man opgehaald en meegenomen naar de Verenigde Staten. Ze laat een filmpje op haar telefoon zien. Haar man lijkt een gezellige dertiger en hun dochtertje oogt allerschattigst. Zelf is ze trouwens achtentwintig en verdient nu haar geld door met mannen mee te gaan. Doorgaans krijgt ze daar dan geld voor, waarvan ze het grootste gedeelte naar haar familie op Sulawesi stuurt.

Mannen die van kleine bruine meisjes houden, kunnen hun hart ophalen in Indonesië.



cult.dejaap.nl | 01-07-2012
Maarten Brante: Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 22)

In Indonesië zie je verrassend veel swastika’s. Voor een aanzienlijk deel komt dat natuurlijk door de hindoes, die het hakenkruis nu eenmaal een mooi ding vinden. Het is populair om te denken dat de nazi’s de swastika gedraaid of gespiegeld hebben, maar dat is onzin. Hindoes vinden het hakenkruis in al zijn gedaantes te gek. Overigens is het ook niet Adolf Hitler geweest die de swastika in Duitsland introduceerde. De Nazi’s hebben het symbool overgenomen van de zogenaamde Freikörper. Dat waren een soort privélegertjes van Eerste Wereldoorlogveteranen die orde op zaken hielden tijdens de totale anarchie die uitbrak na het eindigen van WO1. Die tekenden zo’n ding op de zijkant van hun helmen om aan te geven dat ze geen onderdeel meer uitmaakten van het centrale gezag, of zoiets. Wat maakt het eigenlijk uit allemaal.

leven.dejaap.nl | 08-07-2012
Maarten Brante: Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 23, tips)

Hier wat tips in willekeurige volgorde voor mensen die toch overwegen naar Indonesië te gaan. Ze gelden uiteraard niet voor mensen die naar de Club Med op Bali afreizen. Wat hieronder volgt is een volkomen willekeurige en incomplete lijst van adviezen.

• Wees vriendelijk 

  
• Indonesiërs zijn niet gelijkwaardig
  
• Accepteer de kakkerlak

  
• Accepteer de Islam
  
• Eet niet van de straat 

  
• Niet geschikt voor dierenliefhebbers 

  
• Happy ending 

  
• Afdingen

  
• Neem een laptop mee 

  
• Sunshine Guesthouse , Bira
  
• Hoe lang?
  
• Ticket 

  
• Administratie 

  
• Kleding 

  
• Schoeisel 

  
• Wanneer is een meisje een meisje?
  
• Overgevoeligheid

  
• Het belangrijkste: 
Zorg dat je je verstandskiezen laat trekken voor je gaat.

cult.dejaap.nl | 15-07-2012
Redenen om nooit naar Indonesië te gaan (deel 24, verantwoording)

Dit is de laatste aflevering in een serie over Indonesië. Sommige mensen ergerden zich aan de zinsnede ‘met enige tegenzin’, vooral waarschijnlijk omdat ze zich niets leukers kunnen indenken dan de tijd en het geld te hebben om een tijdje stuurloos door Den Oost te zwalken. Om te beginnen heb ik het ‘met enige tegenzin’ er niet onder gezet. Bas Paternotte deed dat en de reden was ongetwijfeld om enige diepte te geven aan de negatieve lading van de titel. Bas is ook degene die eindredactie voerde op de stukken. Mijn dank daarvoor heeft uiteraard een passend formaat.

Overigens was mijn tegenzin een groot deel van de tijd wel meer dan ‘enige’. Daar waren verschillende oorzaken voor. Ten eerste was het niet de eerste keer dat ik in Indonesië was. Het was de vierde keer om precies te zijn. Het was wel de eerste keer dat ik er langer dan een maand verbleef en als je ergens langer bent dan een maand, dan houdt het op een reiservaring te zijn en verwordt het tot dagelijks leven. En op het moment dat iets dagelijks leven wordt, ontstaat er ruimte voor ergernissen en komen je ervaringen op een gelijk niveau binnen, aan thuis.




Fotograaf Maarten Brante trok met enige tegenzin door Indonesië en doet daarvan verslag op DeJaap. Meer beeld op zijn website: maartenbrante.com

Deel 19
Deze aflevering was overgeslagen dus hierbij.

DK

dank je wel DK !


iaf