Lezing Eveline Stoel in Almere Haven, dinsdag 21 februari

Lezing Eveline Stoel Almere Haven

Asta’s ogen De levenskracht van een Indische familie. 2011
“Toen ik dit verhaal las, begreep ik mijn moeder en oma beter.”
Mei Li Vos

Eveline Stoel is journalist van beroep. Ze trouwde in, in een “Indische” familie. Een familie waar uitbundig gedanst en langdurig en veel gegeten werd - Indisch eten wel te verstaan. Gepraat werd er niet veel, althans niet over de tijd voordat Asta in de jaren ‘50 met haar moeder en zeven kinderen noodgedwongen en berooid naar Nederland werd “gerepatrieerd”.

Eveline heeft uiteindelijk genoeg losgekregen van deze en gene in de grote familie om haar interessante kroniek te kunnen schrijven. Asta’s ogen is echter niet alleen het verhaal van een gezin en een familie. De schrijver/journalist heeft zich uitvoerig gedocumenteerd aangaande het koloniale Indië, de Japanse bezetting, de Bersiaptijd, het prille Indonesië, en over de repatriëring en integratie van de Indische bevolkingsgroep in Nederland. Daardoor lezen we ongemerkt twee soorten geschiedenis, vaardig ineengevlochten.

Het “Indische zwijgen” - Asta is er een overtuigende representant van. Na een periode van voorspoed, als echtgenote van George Hoyer - ze zijn in 1936 getrouwd en kregen zeven kinderen - waarin ze niet zelf hoefde te werken, dat deden de baboes en ander personeel, en waarin er volop tijd was om naar hartenlust te dansen en uit te gaan, breekt er een zeer angstige periode aan, die van de Japanse bezetting en de Bersiaptijd. Asta en haar familie zijn dan vertegenwoordigers van het gehate koloniale westen.
In 1952, als alles weer enigszins normaal lijkt te zijn, vindt er een drama plaats. George Hoyer wordt in het echtelijk bed door een nachtelijke indringer doodgeschoten. Wat de motieven voor de moord zijn geweest, is nooit definitief opgehelderd. Ging het om een politieke of persoonlijke afrekening?
In 1955 vertrekt Asta met haar moeder en zeven kinderen vanuit Soerabaja berooid naar Nederland, waar Oss de verblijfsplaats wordt. Asta woont nu in het land waar ze zich haar hele leven onderdaan van heeft geweten en gevoeld. Ze redt het daar en dat komt niet alleen door haar mooie ogen, waarmee ze mensen voor haar inneemt, maar vooral door haar levenslust en inzet voor hen die haar lief zijn. Ook haar kinderen redden het en slechts een van de zonen, Buddy, heeft het onstuitbare verlangen zijn land van herkomst te bezoeken. Hij “herkent” het en houdt ervan.
Dat het verleden voor Asta niet echt afgesloten was, blijkt uit het feit dat ze na die rampzalige nacht in 1952 tot op het eind van haar leven niet alleen in een kamer durfde slapen.
Haar memoires die ze tenslotte op aandringen van een van haar dochters op 83-jarige leeftijd schrijft, bevatten nog geen vijf pagina’s, waarvan er twee over de laatste twintig jaar gaan. De Japanse bezetting en de Bersiaptijd worden in één zin afgedaan.

Hoe Eveline Stoel er precies in geslaagd is de familiegeheimen, o.a. van de buitenechtelijke kinderen , aan het licht te brengen is een intrigerende vraag, die we de schrijfster desgewenst voor kunnen leggen op dinsdag 21 februari, als ze door “eindig laagland” wordt ontvangen in De Roestbak in Almere Haven.

Dinsdag 21 februari 2012

20.00, vanaf 19.30 welkom
Toegang 7,50 euro, kaarten verkrijgbaar bij boekhandels Plantage, Books & More Almere Haven, Selexyz Almere Stad, 's avonds aan de zaal.
Reserveren: reserveren@corrosia.nl of via 036 5215648

Bron: http://www.eindiglaagland.nl/