Internationaal Filmfestival Rotterdam 2013

Soegija SP-2013

Historische speelfilm toont op een bijzondere manier - bijzonder voor zowel Indonesië als Nederland - de gewelddadige scheiding tussen het koloniale Nederland en het nieuwe strijdlustige Indonesië. De film volgt naast bisschop Soegija ook jonge Indonesiërs en Nederlanders. Over liefde en oorlog. Genomineerd voor The Big Screen Award.

Soegijapranata, of Soegija zoals hij werd genoemd, was de eerste Javaanse bisschop die werd geïnstalleerd in Nederlands-Indië. Dat gebeurde in 1940, het jaar waarin de Japanse troepen Indonesië bezetten.
Regisseur Garin Nugroho vertelt het verhaal van de complexe multiculturele samenleving tot na de onafhankelijkheid van Indonesië, aan de hand van verschillende personages, wier levens elkaar raken en beïnvloed worden door het gedachtegoed van Soegija. Zo is er verpleegster Maryem, wier broer op straat wordt doodgeschoten. En Ling Ling, die door de Japanners gescheiden wordt van haar moeder. En natuurlijk zijn er rollen voor Nederlanders: fotograaf Hendrick en soldaat Robert.
Nugroho laat zien dat er geen absoluut goed en kwaad is; dat Nederlanders allesbehalve lieverdjes waren, en dat niet alle Japanners met volle overtuiging de oorlog in gingen. Nugroho maakte eerder onder andere de IFFR-openingsfilms Leaf on a Pillow (1998) en Opera Jawa (2006).

Lees bij Filmfestival Rotterdam verder.

Opera Jawa gratis in VOD


Van 14 tot 20 januari is Opera Jawa van de geprezen Indonesische regisseur Garin Nugroho, wiens nieuwe film Soegija wordt vertoond tijdens het aankomende festival, gratis te bekijken in het VOD-kanaal.

Opera Jawa is een wervelend meesterwerk van de Indonesische cineast Garin Nugroho, die het begrip barok vertaalde naar de Javaanse cultuur. Om kleurrijke fantasieën heeft Nugroho nooit verlegen gezeten, maar dit kan zonder twijfel zijn meest kleurrijke en fantastische film worden genoemd. Uitbundig zelfs. De film werd gemaakt in het kader van het New Crowned Hope project: een Weens initiatief ter gelegenheid van het Mozart-jaar onder artistieke leiding van Peter Sellers, waarbij voormalig Rotterdam-directeur Simon Field verantwoordelijk was voor het filmgedeelte.

Nugroho vertaalde de grandeur van de klassieke opera met zijn wervelende samensmelting van muziek, drama en aankleding naar de muzikale, dramatische en decoratieve verschijningsvormen van zijn land en cultuur. In die mix vond hij als het ware een nieuwe kunstvorm uit waarin moderne dans, muziek en drama werd vermengd met traditionele stijlen.

Als in iedere opera zit er onder het levendige schouwspel ook een verhaal. Dat is ontleend aan de Ramayana, het duizenden jaren oude, verhalende gedicht over Prins Rama en zijn vrouw Sita die wordt ontvoerd door de demon Ravana. Nugroho beperkte zich niet tot het hoofse verhaal, maar maakte een parallel over de pottenbakkers Setyo en Siti die evenals Rama en Sita in hun huwelijkse trouw worden beproefd. De film is dan ook niet alleen rijk in zijn uitvoering en aankleding, maar ook in zijn vele subthema's die verwijzen naar maatschappelijke kwesties uit de min of meer prekoloniale periode waarin de film gesitueerd is.

Lees hier verder.

Lijkt me een heel mooie film, ElEl... en ik wilde graag van deze gelegenheid gebruik maken om ook een aantal andere Indonesische films onder de aandacht te brengen die op het festival draaien:

Peculiar Vacations and Other Illnesses (Vakansi yang janggal dan penyakit lainnya), regie Yosep Anggi Noen,
een roadmovie rond Yogyakarta.

On Mother's Head, regie Kusuma Widjaja Putu
Over het leven van varkensboeren op Bali


What They Don't Talk About When They Talk About Love (Yang tidak dibicarakan ketika membicarakan cinta), regie Mouly Surya
Een romantische film met blinde acteurs


One Day When The Rain Falls (Rumah dan musim hujan), regie Ifa Isfansyah
Een verhaal over een familie op Java, opgedeeld in 3 hoofdstukken die elk een ander gezinslid volgen.

Atambua 39° Celsius, regie Riri Riza
Over een jongen op Timor met een drinkende vader, die valt voor een meisje met een verleden.

De titels zijn linkjes! Klik erop voor informatie over o.a. de tijden dat de films vertoond worden.

Anti-Indo voor de aanvullingen!

Voor wie de taal machtig is:

^Ik wacht liever tot hij op het festival draait. Aan de trailer te beoordelen lijkt dit mij nu echt een film om in een zaal op het grote scherm geprojecteerd te zien.

Nederland 2 | 27-01-2013 | 00:10 - 02:05

Film op 2: Opera Jawa

Oostenrijkse, Indonesische (A, RI) Drama uit 2006 van Garin Nugroho. Met: Martinus Miroto, Artika Devi, Eko Supriyanto e.a. Gezongen film met traditionele Indonesische gamelan-muziek en Javaanse tembang-liederen, gecombineerd met wayang orang-dans. Het verhaal van Opera Jawa is gebaseerd op het oude Ramayana-epos, waarin de mooie vrouw van prins Rama wordt ontvoerd door een duivelse koning. Gezongen film met traditionele Indonesische gamelan-muziek en Javaanse tembang-liederen, gecombineerd met wayang orang-dans. Het verhaal van Opera Jawa is gebaseerd op het oude Ramayana-epos.

Wat bijzonder.... oud Semarang...
ik versta helaas geen Javaans of Japans maar gelukkig wordt het in het Indonesisch vertaald....
er wordt trouwens ook Nederlands in gesproken...

Interview - acteurs Wouter Braaf en Wouter Zweers
Samen speelden ze in de Indonesische film Soegija, Wouter Braaf en Wouter Zweers: een groot avontuur.

Door Barend Jan Bockting



Dat ze beiden Wouter heten is toeval, zoals wel meer om toeval draaide toen de Nederlandse acteurs Wouter Braaf (29) en Wouter Zweers (28)in de winter van 2011naar Indonesië vlogen om een rol te spelen in Soegija, een Indonesische film over de periode voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog in Indonesië. De regie is van Garin Nugroho (Leaf on a Pillow, Opera Jawa) die ze omschrijven als ‘de Paul Verhoeven van Indonesië’, een filmmaker die iedereen in Indonesië kent. Een man die het creëren uit chaos tot perfectie heeft verheven, bovendien.
In Soegija, dinsdag voor het eerst in Europa te zien tijdens het International Film Festival Rotterdam, speelt Braaf de Nederlandse fotograaf Hendrick, die gaandeweg valt voor de charmes van een verpleegster (en de schoonheid van het land). Zweers is Robert, een hufterige Nederlandse soldaat die pas laat de gevolgen van zijn daden onder ogen ziet.

Braaf: ‘We deden het voor het avontuur. We wisten vooraf niet hoe onze personages er precies uitzagen. Vlak voor ik in het vliegtuig stapte, hoorde ik dat ik misschien verliefd zou worden op de Indonesische verpleegster. Ik wist eigenlijk alleen dat ik pas twee maanden later weer naar huis zou gaan.’
Zweers: ‘Stel dat je voor vier draaidagen zeven weken in Indonesië moet blijven. Dan zeg je geen nee.’

Braaf: ‘De eerste week, tijdens de repetities, was ik alleen op de set. Daarna kwam Wouter erbij. Gelúkkig. Iemand om Nederlands mee te praten. Alle verbazing uitspreken.’
Zweers: ‘Er liepen daar ongeveer 250 mensen rond, iedereen had zijn eigen dingetje. We hebben de regisseur een paar keer gesproken, maar vaak zaten er verschillende mensen tussen ons en hem in.’
Braaf: ‘Op de set werden we behandeld als Indonesiërs. We kregen gewoon lokaal eten. Drie keer per dag rijst met kip en sambal. Ook als ontbijt. Dat was heftig. Daar val je van af. Ik heb zelfs een nachtje in het ziekenhuis aan het infuus doorgebracht omdat ik teveel was uitgedroogd, na zeven dagen buikloop.’
Zweers: ‘Het zwaarst was het om je eigen pad te blijven volgen, terwijl er allerlei mensen op je afkomen die iets van je willen. De regisseur wil dít, maar de cameraman heeft je net dát verteld. Wat is waar? Soms moest je gewoon gáán. Hoorde je achteraf wel of het goed was.’
Braaf: ‘De regisseur hield ervan om zich op het moment zelf te laten inspireren. Er was een moment waarop hij zei: ‘Ik heb een nieuwe scène voor je.’ Kreeg je op een papiertje twee nieuwe Indonesische zinnen die je vijf minuten later vlekkeloos moest uitspreken.’
Zweers: ‘Bij mij ontdekten ze dat ik toneel had gedaan. Dachten ze dat ik De Acteur was. Opeens kreeg mijn personage een Shakespeare-zin te verwerken, iets uit Coriolanus. Vond de regisseur leuk. Ik heb er een week op geoefend, ging het weer niet door.’
Braaf: ‘Hij probeerde wel alles eruit te halen wat erin zat. En we mochten de beelden overigens altijd direct terugkijken. Dan dacht je: potverdomme, dat ziet er mooi uit. Dan kreeg je er meteen weer vertrouwen in.’
Zweers: ‘Dat is ook het gekke van die regisseur. Je kon altijd met hem praten, hoe groot de omweg ook was, om een scène beter te maken. Ze wisten dat jij zanger was. Nu heb je een zangscène, maar als je had kunnen jongleren, was er een jongleerscène in de film gekomen.’

Braaf: ‘Je spel kreeg er door die veranderende planning iets heel spontaans. Op een gegeven moment moesten we tennissen. Kregen we allebei een oud tennisracket. 40 graden, ga je gang. Omdat we ons daar geen seconde op hadden voorbereid, is die scène nogal spontaan geworden.’
Zweers: ‘En dan komen de Japanners binnen.’
Braaf: ‘Er stond een vrachtwagen met Japanners klaar om de Japanse inval te spelen. De regisseur deed dit overigens met iedereen zo. Dit was zijn stijl.’

Zweers: ‘In Semarang speelden we een scène terwijl ik mijn soldatenpak droeg. Er kwam een oud vrouwtje dat mij uitschold. ‘Wat is er toch aan de hand?’, vroeg ik aan omstanders. Die vrouw kon mij niet zién in dat pak.’
Braaf: ‘Op school leerde je dingetjes over Nederland, Soekarno, Soeharto. Wie er wanneer aan de macht was. Maar ik ben er pas tijdens de filmopnamen en de research achter gekomen dat het heel wat heftiger was dan ik dacht. Ik schrok mij kapot toen ik hoorde dat de Nederlanders geld van het Marshallplan hadden gebruikt voor tanks en wapens om Indonesië binnen te vallen.’

Braaf: ‘Er bestaan meer Indonesische films over die periode, vergelijkbaar met de manier waarop wij geruime tijd films over de Tweede Wereldoorlog maakten. In Indonesië waren de Nederlanders de slechteriken en zij de bevrijders. Dat heeft deze regisseur voor het eerst doorbroken. Hij praat niet over goed en fout, maar laat het verhaal van verschillende kanten zien. De Indonesische verpleegster, de Nederlandse soldaat, de Japanse kolonel. In de film zie je dat zij dingen doen omdat ze jarenlang in een bepaalde cultuur zijn opgegroeid, of omdat zij werden aangestuurd door een meerdere.’
Zweers: ‘Wij hebben natuurlijk Oeroeg gezien, naar het boek van Hella S. Haasse. Dat gaat over zo’n familie die daar al jaren woont. Als je in die cultuur wordt geboren, is het normaal.’

Braaf: ‘Ik denk dat we blij mogen zijn dat de film een zo neutraal mogelijk beeld geeft. Het gaat ook vooral om de sfeer in die tijd, niet om de vechtscènes.’
Zweers: ‘Ik heb geleerd om vaker te denken: let it go. Ik ken acteurs die zo goed mogelijk voorbereid op de set willen verschijnen. Ze kennen elk woordje, elk accentje, die moeten dit niet doen. Of juist wel, voor hun eigen ontwikkeling. Het vraagt wel wat van je improvisatievermogen. Alles wat een andere blik kan geven op je dagelijkse bestaan is alleen maar positief.’

Braaf: ‘Ik moest in een scène motorrijden met een Indonesisch meisje achterop. Ik heb geen rijbewijs, maar gelukkig had ik een jaar eerder voor mijn rol in de musical van Soldaat van Oranje geleerd hoe je zo’n oude motor bestuurt. Daar ging ik. Ondergaande zon, vulkaan op de achtergrond. Toen dacht ik: wauw, dit is mijn werk. Dat zijn de momenten waarop het doordrong dat het heel, heel bijzonder was.’

Volkskrant, 30-01-2013

Hé hé IAF-ers, net terug van een dagje IFFR, waar ik Soegija heb gezien... En ik moet zeggen dat ik hem persoonlijk een beetje een anticlimax vond, vooral na die prachtige trailer te hebben gezien.

Pas op, spoiler alert! Ik ga hieronder details uit de film verklappen, dus wie hem nog niet heeft gezien, gelieve niet verder te lezen.


...




....




In de eerste plaats vond ik dat de film een beetje gehaast door de geschiedenis heen ging, ook al worden er maar zo'n 10 jaar beslagen van 1940-1950. De Japanse bezetting bijvoorbeeld; ook al draait de film daar niet om, toch zijn het voor het verhaal relevante gebeurtenissen- de binnenkomst van de Japanners, de kampen, de honger buiten, de mishandeling- het wordt allemaal aangestipt maar heeft wat mij betreft in de film nergens het gewicht, de complete ontwrichting die die tijd in Indië heeft veroorzaakt. Ook de periode van Bersiap en revolutieoorlog lijden onder dit gehaast, maar in mindere mate omdat de film meer aandacht heeft voor dat specifieke conflict.
In de tweede plaats vond ik dat de film het verhaal oversentimentaliseerde én simplificeerde. Veel motivaties en plotwendingen leken speciaal bedoeld om de kijker een warm gevoel te geven, waar een historisch drama realistischer zou mogen zijn.

Maar wat mij het meest stoorde -en ik hoop dat Boeroeng dit leest- was hoe zwart-wit de verhoudingen werden weergegeven. En dan doel ik met name op de volledige afwezigheid van Indo's. Gewoonlijk stoor ik me niet zó erg aan het weglaten van Indo's in historische artikelen, fictie enz. over deze periode- ik erkende als tiener al dat het beeld op die manier niet compleet was, maar zag het door de vingers als het voor de hoofdgedachte van het geschrevene in kwestie niet noodzakelijk was.
Maar hier, in deze film, was het toch wel héél opvallend. Letterlijk zwart-wit: de blanken waren blank (en Nederlandssprekend), de Indonesiërs waren Indonesisch (en Maleissprekend). (Het was Semarang, dus de meeste personages waren Javaans). Ja, er waren ook Chinese en Japanse personages die in Indië woonden, om maar aan te geven dat het een multi-etnische maatschappij was. Maar dat er überhaupt geen Indo-Europeanen, geen gemengdbloedigen in de film voorkwamen is voor mij toch een heel grote misser. De militairen die worden getoond vóórdat Japan binnenvalt, maken zich al op stereotiepe wijze schuldig aan mishandeling van onschuldige Indonesiërs. Zij zijn allen blank, terwijl er in het KNIL toch ook veel Javaanse, Molukse, Menadonese, en Indo-Europese soldaten dienden. De soldaat die gevolgd wordt vanaf 1940 (gespeeld door Zweers) en zich ook te buiten gaat tijdens de revolutie en de Politionele Acties, is duidelijk een Nederlander úit Nederland die terug wil naar Nederland. Het andere Nederlandse hoofdpersonage eveneens. Geen Nederlandse personages die in Indië zijn geboren en getogen. Er is een duidelijke scheidslijn getrokken tussen Nederlands en Indonesisch. Maar geen Indo-Europese bevolkingsgroep die zich bevindt in de nevelzone tussen de twee.

Wat Wouter Braaf hierboven zegt over dat er eerder Indonesische films over de revolutietijd waren, die de verhoudingen minder genuanceerd weergeven dan deze film, is een uitspraak waarin ik mij niet kan vinden. Voorbeelden van films over deze tijd zijn o.a. 'Darah Dan Doa' (1950) en 'Enam Djam Di Djogja' (1951), beiden geregisseerd door Usmar Ismail, en met in de hoofdrol Del Juzar als held. Uiteraard wordt er veel geromantiseerd wat betreft de motivaties en daden van de revolutionaire kant, máár Ismail geeft ook interne conflicten en morele conflicten weer in zijn personages en verhalen, waardoor deze twee films niet kunnen worden afgedaan als pure propaganda. Ismail en de acteurs hebben de tijd zelf natuurlijk nog meegemaakt, en begrijpen de verhoudingen in de maatschappij van de jaren '40 (en daarvóór) dus beter.
Ook was er de film 'Pasukan Berani Mati' uit 1982. Hoewel er inderdaad mag worden gezegd dat de Nederlanders hierin de bad guys zijn en de Indonesiërs de good guys, zit er ook een personage in dat gespeeld wordt door Barry Prima (een beetje de Indonesische Jean-Claude Van Damme), die Indo-Europeaan is (Barry Prima is ook gemengd, echte naam Knoch). Op een gegeven moment is er de verdenking onder de Indonesische rebellen dat er een mol in hun midden is, en één van de soldaten beschuldigt Prima, omdat hij 'een blanke smoel heeft'. Hierop wordt Prima erg kwaad en zegt: "Ja, het is zo dat ik Nederlands bloed heb. En wat dan nog? Ik vecht net zo hard mee voor een onafhankelijk Indonesië." Hiernaast is er ook een scène waarin een Nederlandse soldaat protesteert tegen het doden van onschuldige Indonesiërs, waarna hij ter plaatse wordt doodgeschoten. Tevens worden een aantal soldaten van Nederlandse zijde gespeeld door Indonesische acteurs, die zo de indruk wekken inlandse of Indo-Europese soldaten te zijn. En dit in 1982, toen er ook veel films over de revolutie werden uitgebracht die ter verheerlijking van Soeharto dienden.

In de aftiteling van de film komen er dankbetuigingen en bronnenraadpleging langs, en het lijkt mij dat de meeste geraadpleegde bronnen van Indonesische archieven, organisaties en particulieren kwamen. Geen Nederlanders dus in het lijstje, en hoewel wij er ook een handje van dingen te verbloemen, weg te laten of te verdraaien wat betreft Indië en Indonesië, denk ik dat de film toch aan waarheidsgetrouwheid heeft ingeboet door geen Nederlandse bronnen te raadplegen.
Wouter Braaf was bij de Q&A na afloop van de film, en gaf zelf al aan dat hij niet zo veel wist over Indonesië en haar geschiedenis vóór de opnamen.

Visueel vond ik de film erg mooi, toch ook weer niet spectaculair. Ik kan me voorstellen dat iemand die niet goed bekend is met de geschiedenis van Indonesië, deze film goed zal kunnen waarderen, ook al zitten er wel erg sentimentele scènes en een paar cliché plotwendingen in. Maar iemand die de details wat beter kent, zal zich gaan ergeren aan de onnauwkeurigheden. Ik ben ook niet helemaal negatief over deze film, hij was mooi vormgegeven, maar ik vond het een mooi plaatje met weinig inhoud. Veel geschreeuw, weinig wol. Als iemand door deze film geïnteresseerd raakt in deze periode uit de geschiedenis, dan zou ik hen aanraden om vooral veel, veel boeken te lezen erover, om tot de historische details te komen, want die vind je hier niet.

Ik had nog iets over hoe Soegija als titelpersonage voor mijn gevoel niet goed uit de verf komt, omdat de focus net zo veel op andere (overigens vrij eendimensionale) personages rust, en Soegija zelf soms 20 minuten lang niet in beeld komt; ook is zijn rol in de gebeurtenissen van het verhaal te verwaarlozen; hij is vooral een inspirator/motivator voor andere mensen, maar verder een toeschouwer.
Als de film meer had gefocust op Soegija, dan had hij wat mij betreft meer toegevoegd aan het rijtje Indonesiche films over de onafhankelijkheidsstrijd- zoals ik het nu zie, is het een film geworden die de gebeurtenissen uit die oorlog herkauwt en zelfs vereenvoudigt en romantiseert.

Sorry dat ik zo lang van stof en vooral zo negatief moet zijn, maar het moest even van mijn hart.
Ja, mijn grootste ergernis blijft toch het ontbreken van Indo's, iets waar ik mij dus meestal bij neerleg, maar wat hier toch tot een volkomen onrealistisch en vertekend beeld heeft geleid. Ik ben hier gewoonlijk niet zo vurig over als Boeroeng, maar in dit geval ga ik toch echt twijfelen aan het historisch besef van regisseur Garin Nugroho.

Wel heb ik genoten van de Indonesische films die ik ben gaan zien op het IFFR, sommige wat meer (Atambua 39 deg Celsius), andere wat minder (Peculiar Vacations), maar Soegija, sorry, mooie verpakking, teleurstellende inhoud.

Anti-Indo voor je uitgebreide verslag!

Anti-Indo schreef:

Maar wat mij het meest stoorde -en ik hoop dat Boeroeng dit leest- was hoe zwart-wit de verhoudingen werden weergegeven. En dan doel ik met name op de volledige afwezigheid van Indo's. Gewoonlijk stoor ik me niet zó erg aan het weglaten van Indo's in historische artikelen, fictie enz. over deze periode-

Maar geen Indo-Europese bevolkingsgroep die zich bevindt in de nevelzone tussen de twee.

Ik kan me goed begrijpen waarom het DiMas Anti Indo het stoorde over het "weglaten" van de rol van de Indo's .
Waarschijnlijk heeft dat mee te maken met bepaalde gevoeligheden die mss nog aanwezig kan zijn .
Zie het voorbeeld van die oude vrouwtje :
"Zweers: ‘In Semarang speelden we een scène terwijl ik mijn soldatenpak droeg. Er kwam een oud vrouwtje dat mij uitschold. ‘Wat is er toch aan de hand?’, vroeg ik aan omstanders.
Kennelijk had ze vroeger slechte ervaringen met een Nederlandse soldaat .

Ik zou ook voorzichtig zijn om de rol van de Indische gemeenschap /KNIL en andere Indonesische bevolkingsgroepen die met de Nederlanders hadden samen gewerkt te veel naar voren brengen.
Gezien de huidige situatie en de gevoeligheden m.b.t S.A.R.A = Suku, Ras, Agama en Antar Golongan) .
Gelukkig zijn de meeste oude Indonesiers die de Zaman Penjajahan (koloniale periode) /Bersiap periode , Zaman Jepang- Zaman Revolutie 1942-1945 , en de volgende koloniale oorlogen( 2x) bewust hadden meegemaakt en er onder lijden niet meer actief of mondig zijn om mee te praten/schrijven op internet.

Dat in tegenstelling tot de jongere generaties ( vergelijkbaar met de 3de Indo generatie in NLD) , soms lees je hoe ze over vroeger schrijven.
En dan schrik je wel eens omdat velen vaak ook niet weten wat er toen gebeurde.
Vervallen ze in bepaalde stereotypen v.w.b de rol van de Orang Indo(Belanda) , en hun eigen landgenoten(Indonesiers) die gediend hadden bij de KNIL.
Van de KNIL hebben ze duidelijk een mening, werd ook als huurlingen leger(tentara bayaran dan sewaan) gezien .
Ik heb het film op you tube gezien , het is een boodschap dat er ook goede Indonesiers, Nederlanders en Japanners zijn , en dat het geloof van Soegija als Christen een grote rol speelt.

Vroeger , en zeker ten tijde van de Aceh oorlogen was de conflict tussen de Aceher en de Nederlanders niet alleen om macht en politiek gaat maar ook gedeeltelijk als een strijd tussen de gelovige Moslim/Acehers tegen de kafirs .

salam sejahtera
Omsid /Surya Atmadja

Anti-Indo schreef:

Als iemand door deze film geïnteresseerd raakt in deze periode uit de geschiedenis, dan zou ik hen aanraden om vooral veel, veel boeken te lezen erover, om tot de historische details te komen, want die vind je hier niet.

Je hebt grotendeels gelijk.Tenminste niet in openbare bibliotheken of ANRI (Staatsarchief).
De laatste tijd komen veel persoonlijke verhalen op internet , afkomstig van dagboeken , al dan niet uit memories /biografieen van betrokkenen, of verslag van ooggetuigen.

Dat is ook de reden waarom ik vaak Nederlandse bronnen raadpleegde .

Anti-Indo schreef:

Maar wat mij het meest stoorde -en ik hoop dat Boeroeng dit leest- was hoe zwart-wit de verhoudingen werden weergegeven. En dan doel ik met name op de volledige afwezigheid van Indo's. Gewoonlijk stoor ik me niet zó erg aan het weglaten van Indo's in historische artikelen, fictie enz. over deze periode- ik erkende als tiener al dat het beeld op die manier niet compleet was, maar zag het door de vingers als het voor de hoofdgedachte van het geschrevene in kwestie niet noodzakelijk was.
Maar hier, in deze film, was het toch wel héél opvallend. Letterlijk zwart-wit: de blanken waren blank (en Nederlandssprekend), de Indonesiërs waren Indonesisch (en Maleissprekend). .

Dat was mijn klacht ook hoe indo's worden uitgegumd in de Nederlandse geschiedenis bijvoorbeeld in het stripboek 'de Terugkeer'
http://indisch4ever.nu/2010/10/02/het-verdriet-van-de-indo-xii/
Een soortgelijk zwart-wit-denken zie je kennelijk ook in de geschiedenis, zoals Indonesiërs dat vertellen.
Het Indonesisch nationalisme was de overwinnaar en de overwinnaars schrijven de geschiedenis in het gebied wat men onder controle heeft .

Het aloude thema van de menggroep. Tussen het wal en het schip vallen. Niet volledig door de ene groep geaccepteerd worden, ook niet volledig door de andere groep.

ElEl schreef:

Anti-Indo voor je uitgebreide verslag!

Een demonstratie met spanborden. Ik doe natuurlijk mee met mijn eigen bord:

Anti-Indo.. mooi verslag! Knap geschreven..!


Ik ga die film op YouTube nog uitkijken en wacht geduldig totdat de film op de televisie komt..

Helaas...de film is van YT afgehaald.....

oh.....

ik moest nog zo'n 3 kwartier....