John uit Jakarta
Door JAN HERMEN DE BRUIJN __ gepubliceerd op 5 februari '13 11:43
Het is niet overdreven om te zeggen dat de eerste resultaten van de Operation Veto, de Europol-actie tegen Matchfixing, waarvan de eerste resultaten gisteren bekend werden, het gesprek van de dag is.
Bijna iedere krant opent vandaag met de omkopingszaak, zowel de NOS als RTL begonnen er gisteravond hun journaals mee en op de radio wordt meer over frauderende voetballers gesproken dan over bankiers. En dat wil tegenwoordig heel wat zeggen!
Ikzelf was vanmorgen al vroeg aanwezig in een verder nog lege Studio Buitenhof van de NOS om in het radio 1-journaal ook mijn visie op de zaak te geven. Terwijl ik, met een bekertje uitstekende cappuccino onder handbereik, zat te wachten op het moment dat de technicus de verbinding met Hilversum tot stand zou brengen, moest ik plotseling terugdenken aan John uit Jakarta.
Ik neem u mee terug naar het begin van de jaren tachtig. De prehistorische tijd zonder internet, mobiele telefoons en andere moderne communicatiemiddelen. Omdat ik ook toen al zeer geïnteresseerd was in het voetbalgebeuren in de landen om ons heen - en de Nederlandse media op geen enkele manier aan mijn informatiebehoefte kon voldoen - begon ik in die tijd een (bij liefhebbers inmiddels legendarische) nieuwsbrief, Internationaal Voetbalnieuws, waarin ik informatie kwijt kon die nauwelijks elders terug te vinden was. Veel feiten en cijfers en - bijvoorbeeld - ook het met opstellingen en al belichten van een gehele speeldag in (bijvoorbeeld) de Bundesliga.
Nu kunnen we het ons niet meer voorstellen, maar zo'n dertig jaar geleden, waren er in Nederland geen andere nieuwsbronnen te vinden waarin de opstelling van Eintracht Braunschweig was terug te vinden. Of die van 1. FC Kaiserslautern.
Op een dag kreeg ik 'ene' John uit Jakarta aan de lijn; een Indonesische man die goed Nederlands sprak en toevallig in ons land was, omdat zijn moeder hier nog woonde. John vroeg me om een gunst. "Is het goed, als ik u iedere week op een woensdag of donderdag bel? En kunt u me dan zeggen hoe u denkt dat de Engelse wedstrijden van het weekend gaan aflopen? Ik houd namelijk van een gokje, maar in Jakarta kan ik eigenlijk nooit iets nuttigs te weten komen. Engelse kranten die te koop zijn, zijn altijd meer dan een week oud."
Ik vond John een grappige man en erg veel moeite was het niet. En dus kreeg ik voortaan iedere week John aan de lijn, die beleefd informeerde naar mijn opvattingen. Ik neem aan dat ik het regelmatig bij het rechte eind had, want hij bleef keurig bellen; seizoen in en seizoen uit.
Begin augustus 1987 kreeg ik opnieuw een telefoontje van John. Of-ie op zaterdag even langs mocht komen, want hij was weer in Nederland om zijn moeder te bezoeken. En bovendien wilde hij mij een mooie traditioneel Indonesische Batik-handwerk-set geven. "Als dank voor de moeite van de afgelopen jaren."
En zo zaten mijn vrouw en ik op een mooie zaterdagmorgen, samen met een grote Indonesische man, aan de koffie. Kletsen over Nederland, Indonesië en - natuurlijk - over voetbal. "O ja", zei hij op een gegeven moment, "Vandaag is op Wembley een erewedstrijd tussen een ploeg uit de op dat moment 100 jaar oude Football League en een ploeg uit de 'Rest van de wereld'. Ik heb maar niet om info gebeld, want het is duidelijk dat de 'Rest van de Wereld' dat wel gaat winnen, met al die sterren." "Dat denk ik niet", wierp ik tegen. "Dat soort erewedstrijden wordt bijna altijd gewonnen door de thuisploeg. Zal nu ook wel het geval zijn, vermoed ik."
John werd even stil, moest een aantal keren slikken en vroeg of - als hij de kosten zou betalen - hij even met Jakarta mocht bellen om zijn weddenschap te wijzigen. Ik zag dat hij lichtelijk in paniek was en gaf toestemming. Een kwartier later (een telefoon met draaischijf gaat nu eenmaal niet zo snel en in Indonesië was een telefoniste niet paraat) was de verbinding tot stand gekomen, en hoorde ik John zeggen dat 'de 50.000 dollar op het Football League-team gezet moest worden, niet op de Rest of the World'.
Nu was het de beurt aan mijn vrouw en aan mij om bleek te worden. Wat? 50.000 dollar? En alleen omdat ik 'het idee' had dat Engeland wel zou winnen. Het koude zweet brak me uit. Dat John om écht geld wedde, dat wist ik. Maar 50.000 dollar op één wedstrijd? Wat als ik het fout had? John was in Nederland en ook in die tijd werden mensen omgelegd voor wel minder dan 50.000 dollar.
Met kloppend hard luisterde ik die middag naar de BBC-radio. Nog nooit was een onbelangrijke wedstrijd zo spannend geweest. Gelukkig werd het al snel 1-0. en daarna 2-0 en 3-0. John was gered. En ik vanzelfsprekend ook.
De telefoontjes uit Jakarta werden in het nieuwe seizoen hervat, maar bleven na oktober ineens uit. Zonder voorafgaand bericht. Zonder waarschuwing. Nooit meer kreeg ik John aan de telefoon. Het kan natuurlijk zijn dat hij als gevolg van al mijn goede tips zo rijk is geworden, dat hij ergens in Indonesië stil is gaan wonen. Maar misschien is het nog waarschijnlijker dat een weddenschap hem fataal is geworden. Wedden om bedragen als 50.000 dollar, dat trekt de aandacht, zeker in Azië.
Kijk! En dat miste ik nou in het rapport van Europol. Dat er 425 spelers en officials tegen de lamp zijn gelopen, werd gisteren bekend gemaakt. Maar het cijfer dat ik nog liever had willen weten, is hoe veel anderen inmiddels 'in het mes' zijn gelopen. Het zou me niet verbazen als dat er beduidend meer zouden zijn dan die 425 valsspelers.
Jan Hermen de Bruijn
Hoofdredacteur ELF Voetbal
Twitter: #DeBruijnELF
di 5 feb 2013 - 14:50